Tajemnicza historia w Styles

Ostatnio ciężko było mi skończyć lekturę niektórych książek, nie miałam ochoty na nic bardzo ambitnego ani szczególnie wymagającego, głupia rozrywka też nie wchodziła w grę. Postawiłam więc na klasykę i wróciłam do kryminałów Agathy Christie.

Jest to pierwszy tom, w którym pojawia się postać Herculesa Poirot. Przyznam szczerze, że bardziej lubię pannę Marple, ale nietuzinkowego Belga też darzę sympatią. Akcja rozgrywa się w posiadłości pewnej starszej damy, Emilii Inglethorp, która gości u siebie kapitana Hastingsa, narratora opowieści, a później nieodzownego towarzysza Poirota. W domu mieszkają też członkowie jej rodziny oraz inne osoby bliskie właścicielce. Niestety starsza pani umiera, a wszystko wskazuje na to, że została otruta i to prawdopodobnie przez osobę z jej bliskiego otoczenia. Niby nic szczególnego, niby już było, a jednak dochodzenie nadal sprawia przyjemność, a intryga wciąga. Jest to typowa powieść kryminalna, gdzie akcja rozgrywa się praktycznie w jednym miejscu (z drobnymi wyjazdami i przechadzkami po okolicy), które razem z detektywem i jego przyjacielem przeszukujemy, by natrafić na jakikolwiek ślad wskazujący, kto dokonał morderstwa. Każdy detal - jak zawsze u Christie - okazuje się istotny. Nie można niczego przegapić, pominąć lub uznać za nieważne. Jest to trudne, bo faktycznie nie brakuje tu informacji od wszystkich zaangażowanych w sprawę osób. Konieczna jest koncentracja. Ja w tym przypadku niezupełnie zachowałam czujność i rzeczywiście parę szczegółów mi umknęło, więc powiedzmy, że prawdę odkryłam połowicznie. I niestety czasem bardziej przypominałam nieco łatwowiernego Hastingsa, aniżeli metodycznego Belga.

Może następnym razem pójdzie mi lepiej. Bo z przyjemnością sięgnę po następne powieści angielskiej królowej kryminału, w której książkach zaczytywałam się jako nastolatka. Na szczęście tych, których nigdy wcześniej nie miałam w rękach, pozostało całkiem dużo, więc będzie jeszcze okazja, by wykazać się w innych śledztwach.

https://www.facebook.com/JustynaCzytuje/photos/a.763157744066367/1113717185677086/?type=3&theater

Ostatnio ciężko było mi skończyć lekturę niektórych książek, nie miałam ochoty na nic bardzo ambitnego ani szczególnie wymagającego, głupia rozrywka też nie wchodziła w grę. Postawiłam więc na klasykę i wróciłam do kryminałów Agathy Christie.

Jest to pierwszy tom, w którym pojawia się postać Herculesa Poirot. Przyznam szczerze, że bardziej lubię pannę Marple, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Tajemnicza historia w Styles” (1920 r.) jest debiutem powieściowym Agathy Christie i zarazem pierwszą historią, w której pojawia się Herkules Poirot – obok Sherlocka Holmesa najsłynniejszy detektyw na świecie.

W ciągu kilku dekad od wkroczenia na scenę mały Belg stał się bohaterem zbiorowej wyobraźni. Można powiedzieć, że opuścił sferę literackiej fikcji, by żyć własnym, quasi realnym życiem jako uosobienie doskonałego detektywa. Doskonałego pod względem zdolności rozwiązywania spraw kryminalnych, ale w sensie ludzkim – niewolnego od różnych słabostek i dziwactw.

Sympatyzujemy z Herkulesem nie tylko dlatego, że imponuje nam jego geniusz, ale także (a może przede wszystkim) z powodu uroczego ekscentryzmu, którym się odznacza. Pedanteria (przejawiająca się w ubiorze, zachowaniu, gustach), obsesja na punkcie symetrii, przeświadczenie o własnej nieomylności, skłonność do przechwałek, pogarda dla standardowych metod śledczych, wreszcie przywiązanie do wygody i drobnych przyjemności – to wszystko cechy, które niekoniecznie uchodzą za pozytywne.

Jednak w przypadku Poirota jest inaczej. Dzięki ww. własnościom perfekcyjny detektyw staje się czytelnikowi bliższy – właśnie jako człowiek. Słabości dodatnio wpływają na wiarygodność i urok tej postaci.

W Herkulesie urzeka nas ponadto jego galanteria, dżentelmeńskie maniery, dobry smak. I co oczywiste – szlachetność. Mały Belg zawsze występuje w słusznej sprawie, opowiada się po stronie dobra. Ale znów – czyni to bardzo naturalnie. Jego moralność nie jest moralnością wyznawcy (idei, religii, kultu), ale człowieka przywiązanego do zasad. Bycie uczciwym jest dla niego równie naturalne, co bycie eleganckim.

Po raz pierwszy detektywa spotykamy w okolicach Styles Court w hrabstwie Essex, gdzie przebywa z grupą rodaków. Belgowie są uciekinierami (mamy czas Wielkiej Wojny), korzystającymi ze schronienia, którego udzieliła im na terenie swej posiadłości pani Emilia. Ta zamożna filantropka jest już w podeszłym wieku, ale to nie przeszkadza jej aktywnie funkcjonować. Energia seniorki przejawia się m.in. w życiu uczuciowym, czego wyrazem jest małżeństwo z dwadzieścia lat młodszym Alfredem Inglethorpem. Antypatyczny brodacz, którego wszyscy podejrzewają o dybanie na majątek Emilii zjawił się w Styles jako kuzyn służącej Eweliny Howard. Oddana swej pani Ewelina żywi niechęć do krewniaka i od początku przestrzega chlebodawczynię przed jego niecnymi zamiarami. Podobne obawy mają pasierbowie dziedziczki – John i Lawrence Cavendishowie (ojciec dawno nie żyje, a macocha jest dla nich jak matka), a także inni domownicy – żona Johna Mary oraz przygarnięta przez Emilię sierota Cynthia Murdoch. Gdzieś w tle krąży tajemniczy toksykolog dr Bauerstein…

Kiedy pewnej lipcowej nocy seniorka zostaje otruta strychniną, nikt nie ma wątpliwości kto jest sprawcą zbrodni. Nikt oprócz małego Belga…

Herkules wkracza do akcji na prośbę zaprzyjaźnionego kapitana Hastingsa (który jeszcze niejednokrotnie pojawi się w powieściach Christie). To właśnie z relacji Hastingsa, urlopowanego z frontu na skutek choroby, poznajemy całą historię.

Ważną rolę odegrają w niej pozornie błahe detale – filiżanka starta na proch, plama od kawy na podłodze, zastygły na dywanie sopel stearyny, teczka z kluczykiem w zamku, strzępek ciemnozielonej tkaniny… Powodzenie śledztwa zależeć będzie też od ustalenia, w czym przemycono truciznę – w kawie, kakao czy może w lekarstwie?

Odnośnie do szczegółów Poirot udziela narratorowi cennej rady: „Biada detektywowi, który powie: «Ten fakt jest tak drobny, że nie może mieć znaczenia. Nie pasuje do całości. Nie ma co zawracać nim sobie głowy». Tak wygląda prosta droga do zamętu, bo, mon ami, wszystko się liczy (…) Nie wolno nic pomijać. Jeżeli jeden szczegół nie pasuje do teorii, lepiej odrzucić teorię”.

W debiutanckim kryminale Agathy Christie znajdziemy wszystko, co będziemy podziwiać w jej kolejnych utworach – zawiłą intrygę, zaskakujące zwroty akcji, wyraziste postaci, logiczne łamigłówki, wnikliwą psychologię zbrodni.

I na deser pierwszą charakterystykę Herkulesa:

„Poirot był drobny, niski i miał bardzo dziwaczną powierzchowność. Niewiele wyższy niż pięć stóp i cztery cale, nosił się z niepospolitą godnością. Jajowatą głowę przechylał na bok i nosił długie, sztywno sterczące wąsy w iście wojskowym stylu. Schludność jego ubioru graniczyła z niepodobieństwem; sądzę, że pyłek na rękawie sprawiłby małemu Belgowi więcej bólu niż rana zadana pociskiem karabinowym. Ale ten niepokaźny, cudaczny elegant, który utykał teraz wyraźnie na prawą nogę, był w swoim czasie asem policji belgijskiej. Jako detektyw uchodził za gwiazdę pierwszej wielkości i niejednokrotnie wykrywał zbrodnie sensacyjne i na pozór nie do wykrycia”.

„Tajemnicza historia w Styles” (1920 r.) jest debiutem powieściowym Agathy Christie i zarazem pierwszą historią, w której pojawia się Herkules Poirot – obok Sherlocka Holmesa najsłynniejszy detektyw na świecie.

W ciągu kilku dekad od wkroczenia na scenę mały Belg stał się bohaterem zbiorowej wyobraźni. Można powiedzieć, że opuścił sferę literackiej fikcji, by żyć własnym,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

14-17 kwietnia 2020 r.

14-17 kwietnia 2020 r.

Pokaż mimo to

to jest tom 12 serii , nie wiem kto to pisał ale wypadalo by poprawić

to jest tom 12 serii , nie wiem kto to pisał ale wypadalo by poprawić

Pokaż mimo to

Pierwsza książka Agathy Christie w której głównym bohaterem jest belgijski detektyw Herkules Poirot. Mamy typową kryminalną zagadkę z martwą staruszką i testamentem w tle. Po wnikliwym śledztwie i odsianiu mylnych tropów detektyw Poirot wraz z kapitanem Hastingsem z powodzeniem rozwiązują sprawę i z wskazują winnych.
Dobra pozycja na książkę pomiędzy innymi pozycjami.

Pierwsza książka Agathy Christie w której głównym bohaterem jest belgijski detektyw Herkules Poirot. Mamy typową kryminalną zagadkę z martwą staruszką i testamentem w tle. Po wnikliwym śledztwie i odsianiu mylnych tropów detektyw Poirot wraz z kapitanem Hastingsem z powodzeniem rozwiązują sprawę i z wskazują winnych.
Dobra pozycja na książkę pomiędzy innymi pozycjami.

Pokaż mimo to

Świetna powieść. Poirot i Hastings nigdy nie zawodzą.
Mnóstwo poszlak ,zwrotów akcji, jednym słowem -rewelacja.
Jeżeli ktoś chce zacząć przygode z twórczością Agathy Christie to niech się zabiera do czytania !

Świetna powieść. Poirot i Hastings nigdy nie zawodzą.
Mnóstwo poszlak ,zwrotów akcji, jednym słowem -rewelacja.
Jeżeli ktoś chce zacząć przygode z twórczością Agathy Christie to niech się zabiera do czytania !

Pokaż mimo to

Herkulesa Poirot znałam dotychczas wyłącznie z migawek w Tv i postanowiłam to zmienić, zachęcona zresztą (nie będę ukrywać) dotychczas poznanymi dziełami Pani Christie.
Nauczona doświadczeniem (ba! w końcu kilka książek autorstwa Christie mam za sobą) zaczęłam lekturę z wielkim skupieniem i wzmożoną koncentracją i byłam święcie przekonana, że, tym razem, sama wydedukuję sprawcę. Jak to u Christie, jeden trup, ludzi w bród, i... i mimo mego wysiłku myślowego znowu nie udało mi się rozwiązać zagadki :( (w pewnym momencie, załamana swoimi umiejętnościami detektywistycznymi, byłabym nawet skłonna sobie przypisać winę by tylko znaleźć jakiegoś winnego...). Tak więc, asystentką Herkulesa na pewno nie zostanę (a przynajmniej na razie), ale stałam się właśnie jego nową fanką.
Ja już wiem kto, co, i za co... Serdecznie polecam.

Herkulesa Poirot znałam dotychczas wyłącznie z migawek w Tv i postanowiłam to zmienić, zachęcona zresztą (nie będę ukrywać) dotychczas poznanymi dziełami Pani Christie.
Nauczona doświadczeniem (ba! w końcu kilka książek autorstwa Christie mam za sobą) zaczęłam lekturę z wielkim skupieniem i wzmożoną koncentracją i byłam święcie przekonana, że, tym razem, sama wydedukuję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy już w końcu udało mi się dorwać i kupić Tajemniczą historię w styles i kiedy już w końcu ją przeczytałem to nie wiem jak ocenić tą książkę. Jest to pierwszy tom w którym ukazał się Herkules Poirot. W posiadłości Styles Court zostaje otruta właścicielka domu Pani Emilia Inglethorp. Na miejscu jest kapitan Hastings przyjaciel Poirota a także przyjaciel pasierba zamordowanej pani domu. Kapitan Hastings korzystając z okazji, że Poirot jest w pobliżu postanawia prosić go o pomoc w ustaleniu sprawcy zabójstwa. Nie mogę powiedzieć, że książka była nudna co to to nie! Poirot przecudowny, kilka postaci wyjątkowo barwnych, zakończenie jak zawsze zaskakujące może tylko motywy zbrodni liche jak na Panią Christie. Tym razem nie czytałem z wypiekami na twarzy co rzadko mi się zdarza gdy w grę wchodzi Herkules Poirot, cóż może to zmęczenie materiału i czas troszkę odpocząć od Pani Agaty aby wrócić po czasie.
Książka na mocne 7 i oczywiście polecam :D

Kiedy już w końcu udało mi się dorwać i kupić Tajemniczą historię w styles i kiedy już w końcu ją przeczytałem to nie wiem jak ocenić tą książkę. Jest to pierwszy tom w którym ukazał się Herkules Poirot. W posiadłości Styles Court zostaje otruta właścicielka domu Pani Emilia Inglethorp. Na miejscu jest kapitan Hastings przyjaciel Poirota a także przyjaciel pasierba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem, każda (a na pewno większość) książek A. Christie to klasa sama w sobie - w tym przypadku nie jest inaczej!

Od dawna zaczytuję się w kryminałach powyższej autorki i od dłuższego czasu, zastanawiałam się, w jaki sposób po raz pierwszy zostanie przedstawiony Herkules Poirot.
I przyznaję, że trochę inaczej to sobie wyobrażałam, choć w żaden sposób nie czuję sie zawiedziona.

Co do samego morderstwa i całej zagadki - tak jak wcześniej napisałam - klasa! To co bardzo lubię w kryminałach A. Christie, to brak brutalności - jest morderstwo, należy je rozwikłać; detektywi używają własnej głowy, zamiast komputerów i broni. I choć dla kogoś taki styl, może być szalenie nudny - dla mnie osobiście jest świetnym oderwaniem od współczesności.

'Tajemnicza historia w Styles' nie stanie się moim ulubionym kryminałem autorki - co prawda, spodobał mi się pomysł na morderstwo i wszelakie poszlaki, to jednak uważam, że Herkules Poirot nie ukazał (w książkowym debiucie) swoich ogromnych możliowści detektywistycznych, a przede wszystkim swojego geniuszu.

Moim zdaniem, każda (a na pewno większość) książek A. Christie to klasa sama w sobie - w tym przypadku nie jest inaczej!

Od dawna zaczytuję się w kryminałach powyższej autorki i od dłuższego czasu, zastanawiałam się, w jaki sposób po raz pierwszy zostanie przedstawiony Herkules Poirot.
I przyznaję, że trochę inaczej to sobie wyobrażałam, choć w żaden sposób nie czuję sie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Agathy Christie. Pierwsza książka serii przypadła mi do gustu więc mam już nadzieję na całą serię o tym niezwykłym dziwaku, aczkolwiek nieprzeciętnie ciekawym detektywie. Kłótnie między bohaterami czasami mogą doprowadzić do śmiechu, co nadaje książce smaczku (szczególnie w kolejnych częściach). Bardzo mi się podoba styl pisania autorki, ponieważ nie ma tam wszechobecnej dzisiaj wulgrności i na siłę kreowania chamstwa i prostactwa, które tak często można znależć w kryminałach rodem z XXI wieku. Właśnie taką literaturę polecam do odpoczynku.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Agathy Christie. Pierwsza książka serii przypadła mi do gustu więc mam już nadzieję na całą serię o tym niezwykłym dziwaku, aczkolwiek nieprzeciętnie ciekawym detektywie. Kłótnie między bohaterami czasami mogą doprowadzić do śmiechu, co nadaje książce smaczku (szczególnie w kolejnych częściach). Bardzo mi się podoba styl pisania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to