Pierwsza książka Cunningham'a jaką kiedykolwiek przeczytałem i muszę przyznać że bardzo polubiłem tego autora.
Książka jest bardzo smutna, ale dzięki temu życiowa. Każdy pojedynczy bohater ma swój nakreślony portret psychologiczny, a jeszcze ciekawsze są same interakcje i relacje między nimi. Warto spróbować

Pierwsza książka Cunningham'a jaką kiedykolwiek przeczytałem i muszę przyznać że bardzo polubiłem tego autora.
Książka jest bardzo smutna, ale dzięki temu życiowa. Każdy pojedynczy bohater ma swój nakreślony portret psychologiczny, a jeszcze ciekawsze są same interakcje i relacje między nimi. Warto spróbować

Powieść emanuje bezbrzeżnym smutkiem. Od pierwszych kart przepełniona jest bólem, od którego każdy z bohaterów próbuje uciec. Wszystkie postaci są niezwykle skomplikowane i trudne do uchwycenia, a tym bardziej do scharakteryzowania. Książka o siateczce cierpień utkanych przez rodziców i o wyborach życiowych ich dzieci. Przygnębiła mnie, ale nie żałuję lektury, dawno nie czytałam tak poruszającej opowieści.

Powieść emanuje bezbrzeżnym smutkiem. Od pierwszych kart przepełniona jest bólem, od którego każdy z bohaterów próbuje uciec. Wszystkie postaci są niezwykle skomplikowane i trudne do uchwycenia, a tym bardziej do scharakteryzowania. Książka o siateczce cierpień utkanych przez rodziców i o wyborach życiowych ich dzieci. Przygnębiła mnie, ale nie żałuję lektury, dawno nie...

Namęczyłam się przy tej lekturze. Nie było w niej światła, nadziei, drobin szczęścia... Znalazłam tylko obraz czegoś, co z nazwy miało być rodziną, choć każdy z członków żył poza nią. Gdybym miała patrzeć na społeczeństwo amerykańskie przez taki pryzmat... Cóż, tak to jest, gdy wyrzuci się z życia staromodne wartości. Nie chodzi o to, że są lekarstwem na całe zło, ale że pozwalają utrzymać człowieczeństwo w pionie: dobro nazywać dobrem a zło złem.Takie proste i takie trudne...

Namęczyłam się przy tej lekturze. Nie było w niej światła, nadziei, drobin szczęścia... Znalazłam tylko obraz czegoś, co z nazwy miało być rodziną, choć każdy z członków żył poza nią. Gdybym miała patrzeć na społeczeństwo amerykańskie przez taki pryzmat... Cóż, tak to jest, gdy wyrzuci się z życia staromodne wartości. Nie chodzi o to, że są lekarstwem na całe zło, ale że...

Książka o ludziach ulepionych z tej samej gliny. Każdy członek rodziny ma diametralnie inny życiorys, niemniej jednak są tacy sami - chcą przeżyć swoje życie tak naprawdę nie chcąc w nim uczestniczyć. Każdy ma problem z samym sobą na każdej płaszczyźnie. Dodatkowo książka przydługa, mnie dostatecznie zniechęciła do sięgnięcia po kolejną pozycję tego autora.

Książka o ludziach ulepionych z tej samej gliny. Każdy członek rodziny ma diametralnie inny życiorys, niemniej jednak są tacy sami - chcą przeżyć swoje życie tak naprawdę nie chcąc w nim uczestniczyć. Każdy ma problem z samym sobą na każdej płaszczyźnie. Dodatkowo książka przydługa, mnie dostatecznie zniechęciła do sięgnięcia po kolejną pozycję tego autora.

Przeczytałam, że powieść “Z ciała i duszy” jest saga rodzinną. Może i tak. Chociaż pamiętam “Sagę rodu Forsythów” czy “Sto lat samotności”, to mam inne wyobrażenie, ale mniejsza o gatunek, bo ta powieść to znacznie coś więcej niż pokazanie wzajemnych rodzinnych relacji. Nie mamy tu dążenia do umocnienia rodzinnej wspólnoty, tu każdy z członków rodziny jest niezależnym bytem. Cunnigham popełnił coś niemalże niewykonalnego, skupił się bowiem na odczuwaniu, bardzo często w oderwaniu od emocji.
Nie sposób też nie wspomnieć o języku jakim posługuje się autor. Jest to pisarz, który nie boi się używania metafor czy frazeologizmu, umieszczonych jakby od niechcenia, które z konfrontacją ze zwyczajnością samej historii sprawiają wrażenie liryczno-surrealistycznych obrazów, a jednak nie ma tu lukrowatości. Bo Cunnigham potrafi trzymać język pod kontrolą, a jednocześnie manipuluje emocjami czytelnika. Przyznam, ze mój związek z tą powieścią był bardzo burzliwy. Najpierw przez długi rząd znaków jawiła mi się jako osobliwy twór, o którym myślałam ze zniechęceniem czy zniesmaczeniem ( zbyt dużo rozdziałów, gdzie penis grał główną rolę) aż do wstydliwej tkliwości, która zalała mi serce.

Przeczytałam, że powieść “Z ciała i duszy” jest saga rodzinną. Może i tak. Chociaż pamiętam “Sagę rodu Forsythów” czy “Sto lat samotności”, to mam inne wyobrażenie, ale mniejsza o gatunek, bo ta powieść to znacznie coś więcej niż pokazanie wzajemnych rodzinnych relacji. Nie mamy tu dążenia do umocnienia rodzinnej wspólnoty, tu każdy z członków rodziny jest niezależnym...

Nie wiem, jak ocenić treść tej książki. Przyznaję, że w losy bohaterów wplecione są istotne prawdy życiowe, a jedną z nich jest to, że społeczeństwo jako całość tworzy reguły i schematy, według których ludzie próbują żyć, a które ich ostatecznie unieszczęśliwiają, bo nie pozwalają im być sobą. Przerażające, jak "normalność", która nią nie jest niszczy nam życie, bo zanim się z niej wyzwolimy usilnie próbujemy albo się wcisnąć w jej ramy, albo z nią walczyć. Cokolwiek nie wybierzemy - to droga przez ciernie. Wygrywa jednak ostatecznie ten, kto staje się wolnym, pozostając sobą bez względu na konsekwencje. Sama fabuła jednak niewyszukana.

Nie wiem, jak ocenić treść tej książki. Przyznaję, że w losy bohaterów wplecione są istotne prawdy życiowe, a jedną z nich jest to, że społeczeństwo jako całość tworzy reguły i schematy, według których ludzie próbują żyć, a które ich ostatecznie unieszczęśliwiają, bo nie pozwalają im być sobą. Przerażające, jak "normalność", która nią nie jest niszczy nam życie, bo zanim...

Książka dobra, temat wdzięczny w końcu o rodzinie to można nie jedną książkę napisać.. W każdym razie po przeczytaniu tej można spokojnie się rozluźnić i stwierdzić, że jednak własna rodzina nie jest jeszcze aż tak porąbana. Osobiście bardziej podobał mi się jego Dom na krańcu świata, aczkolwiek tej książce nie za bardzo mam co zarzucić oprócz tego, że jak zwykle w jego książce nie rozumiem bohaterów, ani za bardzo ich nie lubię. Jak by to powiedzieć, bohaterom jest chyba aż tak dobrze, że aż im się w dupach przewraca z nudów :)

Książka dobra, temat wdzięczny w końcu o rodzinie to można nie jedną książkę napisać.. W każdym razie po przeczytaniu tej można spokojnie się rozluźnić i stwierdzić, że jednak własna rodzina nie jest jeszcze aż tak porąbana. Osobiście bardziej podobał mi się jego Dom na krańcu świata, aczkolwiek tej książce nie za bardzo mam co zarzucić oprócz tego, że jak zwykle w jego...

Naprawdę poruszająca historia, która przedstawia wszystkie ludzkie mocne i słabe strony osobowości!

Naprawdę poruszająca historia, która przedstawia wszystkie ludzkie mocne i słabe strony osobowości!

Subiektywne spojrzenie na postać kobiety w powieści: http://www.trendy.royalpoint.pl/inspiracje/kobieta-w-powiesci-cunninghama

Subiektywne spojrzenie na postać kobiety w powieści: http://www.trendy.royalpoint.pl/inspiracje/kobieta-w-powiesci-cunninghama

Choć wkurza mnie to wszędobylskie gejostwo, to nadal nie potrafię się oderwać od książek Cunninghama.
I nic na to nie poradzę, nawet nie chcę.

Choć wkurza mnie to wszędobylskie gejostwo, to nadal nie potrafię się oderwać od książek Cunninghama.
I nic na to nie poradzę, nawet nie chcę.