Cykl nadrabiania zaległości (część kolejna):
"żal, może on" dużo lepszy; podjąłem 2 próby - obie nieskuteczne.
Najlepszy wiersz = pierwszy w książce :)
Okładka??? Houston, mamy problem?

Cykl nadrabiania zaległości (część kolejna):
"żal, może on" dużo lepszy; podjąłem 2 próby - obie nieskuteczne.
Najlepszy wiersz = pierwszy w książce :)
Okładka??? Houston, mamy problem?

To pierwsza książka Honeta, którą przeczytałem. Autor był mi wprawdzie znany wcześniej, czytałem kilka utworów i zdawałem sobie sprawę, że to wpływowa to postać w polskiej poezji współczesnej, ale to by było na tyle. Po tej lekturze lepiej rozumiem dlaczego Honet to wpływowa we postać współczesnej polskiej poezji, a jego głos rozpoznaję teraz w coraz to nowych młodych poetach, których od czasu do czasu czytam, zresztą sam Honet występuje coraz częściej w roli mentora młodszych twórców.

Poezja ta, skupiona na introspekcji, jest mocno osobista, ale nie w sensie biograficznym, raczej w sensie emocjonalnym, zarazem refleksyjno-eligijna, a przy tym niezwykle śmiała w obrazowaniu i metaforyce. Honeta wpisuje się w nurt - nomen omen - ośmielonej wyobraźni (cokolwiek ma znaczyć to określenie autorstwa Mariana Stali),choć bywa dziś bywa zaliczany do nowych egzystencjalistów (cokolwiek ta równie pretensjonalna zbitka miałaby także znaczyć). Klasyfikacje i nazwy te są na moje ucho dość nietrafione, ale nie zamierzam silić się tu na analizy, tym bardziej że sprawiedliwość już jest Honetowi oddawana, a jego poezję z pewnością krają już dawno literaturoznawcze skalpele. Mi osobiście głos Honeta jawi się jako stop obrazu i uczucia w sposób niemal uniemożliwiający ich rozdzielenie. Banalne przedmioty, strzępy wspomnień, krajobrazy, przebłyski rozmów, miasta, światło, ból, ciało i rdza stają się tu jednością, a mimo bezpośredniego i poważnego tonu utwory te skutecznie wymyka się z pułapek banału i kiczu. I choć niekiedy męczyła mnie tu (programowa chyba) dziwaczność to ogólnie ujmując: szanuję. Za nieoczywiste piękno i to, jak czysto wybrzmiewa u Honeta miłość, tęsknota i ból: „w sprawie zapomnienia nic nie wiem. / moje ciało rzuca twój cień”.

To pierwsza książka Honeta, którą przeczytałem. Autor był mi wprawdzie znany wcześniej, czytałem kilka utworów i zdawałem sobie sprawę, że to wpływowa to postać w polskiej poezji współczesnej, ale to by było na tyle. Po tej lekturze lepiej rozumiem dlaczego Honet to wpływowa we postać współczesnej polskiej poezji, a jego głos rozpoznaję teraz w coraz to nowych młodych...

Wszystko by mi się podobało w tej poezji, gdybym nie czuła, że jest taka na siłę. No, poza wyjątkowo paskudną okładką może.
Jest współczesna, ale nie potrafię się przestawić na tę estetykę, ten styl, to rozumienie świata, to mi nie leży. Czytam i jestem od tego daleko, nie ma tu niczego, co by mną wstrząsnęło. Wiersze o niczym.

Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022: Przeczytam cienką książkę (mającą maksimum 200 stron) (34)

Wszystko by mi się podobało w tej poezji, gdybym nie czuła, że jest taka na siłę. No, poza wyjątkowo paskudną okładką może.
Jest współczesna, ale nie potrafię się przestawić na tę estetykę, ten styl, to rozumienie świata, to mi nie leży. Czytam i jestem od tego daleko, nie ma tu niczego, co by mną wstrząsnęło. Wiersze o niczym.

Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022:...

trupy bóg i rowery

trupy bóg i rowery

Bardzo prawdziwa książka. Polecam.

Bardzo prawdziwa książka. Polecam.