Afryka Nowaka, czyli rowerem i pieszo po śladach sztafetą

Niestety książka zawiera wiele nieprawdziwych informacji. Autor lekceważąc warsztat reportażysty, zbyt często opierał się na jednostronnych, niezweryfikowanych i skonfrontowanych z innymi relacjach. Czytelnik prawdziwego obrazu wyprawy nie otrzyma, choć niewątpliwie faktem jest, że w sztafecie było wiele ludzkiej małości i zadufania, szczególnie po stronie niektórych pomysłodawców i organizatorów. Przez cały czas ważny był tylko cel, nie droga, nie idea. Tym bardziej to smutne, że w tym projekcie wzięło udział wiele wspaniałych osób, nota bene w książce często pominięto je lub zmarginalizowano. Dodatkowo mało jest w tym "dziele" samej Afryki i Nowaka. I proszę mi wierzyć, wiem co piszę, ponieważ znam tę historię od środka.

Niestety książka zawiera wiele nieprawdziwych informacji. Autor lekceważąc warsztat reportażysty, zbyt często opierał się na jednostronnych, niezweryfikowanych i skonfrontowanych z innymi relacjach. Czytelnik prawdziwego obrazu wyprawy nie otrzyma, choć niewątpliwie faktem jest, że w sztafecie było wiele ludzkiej małości i zadufania, szczególnie po stronie niektórych...

Autor ma lekkie pióro, to niezaprzeczalny fakt. Książka zawiera trochę zdjęć z podróży oraz kilka map. To były plusy. Spodziewałam się pozyskania informacji o szczegółach przygotowań, krajobrazach, trasie opisanej w sposób namacalny a także wrażeń i realacji z tego wydarzenia. To co uzyskałam to bilans strat w postaci pozyskania zbędnych informacji kto z kim ma na pieńku, oraz skupiania się wokół negatywnych relacji panujących pomiędzy uczestnikami. Wrzucone w tekst dygresje poszczególnych uczestników wyprawy są o niczym, bez pomysłu. Zawiodłam się. Nie będę polecać tej książki.

Autor ma lekkie pióro, to niezaprzeczalny fakt. Książka zawiera trochę zdjęć z podróży oraz kilka map. To były plusy. Spodziewałam się pozyskania informacji o szczegółach przygotowań, krajobrazach, trasie opisanej w sposób namacalny a także wrażeń i realacji z tego wydarzenia. To co uzyskałam to bilans strat w postaci pozyskania zbędnych informacji kto z kim ma na pieńku,...

Kazimierz Nowak to fascynująca postać, choć nie każdemu znana. W 1931 roku wyruszył w samotną podróż z północy na południe Afryki i z powrotem, głównie rowerem. Ta wycieczka zajęła mu prawie 5 lat. Ze swej podróży pisał świetne reportaże, którymi zachwycał sie sam Kapuściński. Urzeka w nich wyjątkowy zmysł obserwacji świata, który przeminął już bezpowrotnie, bezkompromisowość (choćby wobec kolonializmu) i piękna polszczyzna oraz zdjęcia. Książkę „Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd”, która stanowi zbiór jego tekstów, szczerze polecam.

Projekt sztafety Afryka Nowaka, która wyruszyła jego śladami po ponad 70 latach wydawałby się być znakomitym pomysłem do rozpowszechnienia wiedzy o nim wśród Polaków i w świecie. No właśnie. W książce znajdziemy niestety mało Nowaka, za to mnóstwo kwasów i animozji pomiędzy uczestnikami poszczególnych etapów sztafety. Aż przykro to czytać. Piękna idea ginie w morzu wzajemnych pretensji i partykularnych interesów. Można czytać na własne ryzyko.

Kazimierz Nowak to fascynująca postać, choć nie każdemu znana. W 1931 roku wyruszył w samotną podróż z północy na południe Afryki i z powrotem, głównie rowerem. Ta wycieczka zajęła mu prawie 5 lat. Ze swej podróży pisał świetne reportaże, którymi zachwycał sie sam Kapuściński. Urzeka w nich wyjątkowy zmysł obserwacji świata, który przeminął już bezpowrotnie,...

O Kazimierzu Nowaku i jego niezwykłej wyprawie dowiedziałam się kupując mojej córce książkę "Afryka Kazika" Łukasza Wierzbickiego (którą zresztą uwielbia). Potem w "National Geographic" trafiłam na informacje o sztafecie śladami Nowaka. Dlatego kiedy ukazała się książka "Afryka Nowaka" wiedziałam, że muszę ją prędzej czy później przeczytać. No i wreszcie przeczytałam. Czytało się szybko, ale... No właśnie. Kiedy teraz myślę co najbardziej zapamiętałam z całej książki to są to kłótnie i spory między uczestnikami wyprawy. Wiem, że projekt trwający tak długo, w tak ciężkich warunkach, angażujący tak wiele osób, tak wiele charakterów musiał rodzić napięcia i problemy z dogadaniem, ale szczerze mówiąc nie o tym głównie chciałam czytać. Rozumiem, że takie sprawy też wpływają na całość, ale za mało mi w książce Afryki. Opisów przyrody, przygód, spotkań z ludźmi.

O Kazimierzu Nowaku i jego niezwykłej wyprawie dowiedziałam się kupując mojej córce książkę "Afryka Kazika" Łukasza Wierzbickiego (którą zresztą uwielbia). Potem w "National Geographic" trafiłam na informacje o sztafecie śladami Nowaka. Dlatego kiedy ukazała się książka "Afryka Nowaka" wiedziałam, że muszę ją prędzej czy później przeczytać. No i wreszcie przeczytałam....

Niestety książka słaba. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Autor kieruje się głównie opisywaniem tego jak to "inni" uczestnicy kolejnych etapów to nieudacznicy. W gruncie po przeczytaniu ma się wrażenie , że największy problem ma sam autor...również z pisaniem. Chaotyczna i nieciekawa.Sądzę, że taką historię można była opowiedzieć w zupełnie inny, interesujący sposób.Nie miała dla mnie w sobie NIC Z NOWAKA!

Niestety książka słaba. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Autor kieruje się głównie opisywaniem tego jak to "inni" uczestnicy kolejnych etapów to nieudacznicy. W gruncie po przeczytaniu ma się wrażenie , że największy problem ma sam autor...również z pisaniem. Chaotyczna i nieciekawa.Sądzę, że taką historię można była opowiedzieć w zupełnie inny, interesujący...

Niestety tej książki nie polecam. Temat świetny, wyprawa rewelacyjna, ale książka w ogóle mi nie odpowiada. Niestety umyka w niej cała frajda z podróżowania, realizacji fajnego projektu, a jest obgadywanie, pranie brudów, wylewanie żali. Nie podoba mi się ta konwencja.

Niestety tej książki nie polecam. Temat świetny, wyprawa rewelacyjna, ale książka w ogóle mi nie odpowiada. Niestety umyka w niej cała frajda z podróżowania, realizacji fajnego projektu, a jest obgadywanie, pranie brudów, wylewanie żali. Nie podoba mi się ta konwencja.

Lubię przeglądać książki podróżnicze, ale z reguły ich nie kupuję. Jeśli już, to raczej zaglądam na blogi. Często bywa tak, że fascynujące podróże opisane są w niezbyt porywający sposób. A ja lubię, kiedy książka wciąga, wciąga na dobre. I jeśli uda się to pozycji spoza beletrystyki, to już znaczy bardzo dużo.

"Afryka Nowaka" to nie jest zbiór relacji innych uczestników (choć oczywiście fragmenty się tu znalazły) - na szczęście. Książka pisana jest z perspektywy autora, czyli Piotra Tomzy, który choć oczywiście brał udział w sztafecie, to - jak każdy - w Afryce był tylko chwilę. Musiał jednak sporo rozmawiać z innymi sztafetowiczami, bo opisanie wydarzeń, przy których sam nie był obecny, wyszło mu bardzo dobrze.

Od "Afryki Nowaka" nudą z pewnością nie wieje, bo opisane są i słabsze momenty, i chwile strachu, o których nie zawsze wspominano w pierwotnych relacjach, i wreszcie konflikty między uczestnikami, którzy nie zawsze się ze sobą zgrywali. A styl? Uważam, że to właśnie styl pisania Piotra Tomzy nadaje tekstowi charakter, dzięki któremu tekst tak dobrze się czyta (a jest co czytać, bo książka ma ponad pięćset stron!).

Lubię przeglądać książki podróżnicze, ale z reguły ich nie kupuję. Jeśli już, to raczej zaglądam na blogi. Często bywa tak, że fascynujące podróże opisane są w niezbyt porywający sposób. A ja lubię, kiedy książka wciąga, wciąga na dobre. I jeśli uda się to pozycji spoza beletrystyki, to już znaczy bardzo dużo.

"Afryka Nowaka" to nie jest zbiór relacji innych uczestników...

Ciekawy, niedłużący się (pomimo ponad 500 stron) opis wyprawy śladami Kazimierza Nowaka. Wciąga wartka akcja, szybko zmieniające się postaci, dużo emocji. Bardzo podobają mi się wplatane pomiędzy tekst cytaty.

Ciekawy, niedłużący się (pomimo ponad 500 stron) opis wyprawy śladami Kazimierza Nowaka. Wciąga wartka akcja, szybko zmieniające się postaci, dużo emocji. Bardzo podobają mi się wplatane pomiędzy tekst cytaty.

Wkrotce

Wkrotce