Kiedy nadchodzi ten najbardziej przez wszystkich oczekiwany czas, jakim są święta Bożego Narodzenia, dokonuje się rzeczywiście niezwykła zmiana wśród ludzi. Choć na moment gasną kłótnie, swary i waśnie, na bok odchodzą wszelkie ludzkie zawiści i zazdrości, z naszego oka znika wilcze spojrzenie, a na twarzy pojawia się uśmiech, którym tak całkowicie za darmo, bezinteresownie obdarzamy każdą napotkaną osobę. I gdzieś w naszych sercach zapala się światełko, które daje nam moc i siłę do przezwyciężania wszelkich trudności i wlewa w nas nadzieję, że nawet najbardziej kłopotliwe sprawy na pewno uda się nam rozwiązać. Taki to czas, takie niesamowite doświadczenie cudu, jakim jest wspomnienie jedyne w swoim rodzaju wydarzenia, jakim było przyjście na świat Boga-Zbawiciela. Dziś świat unika wszelkich religijnych odniesień, to jest passe mówić o Bogu, przyznawać się do tego, że jest się człowiekiem wiary. Kilka dni temu w związku z pracami nad nowym podręcznikiem do pierwszej klasy przez polskie media przetoczyła się dyskusja, że oto w społeczeństwie, które kulturowo i duchowo jest tak integralnie związane z tradycją Bożego Narodzenia autorka podręcznika, choć wspomina nadchodzące święta, to w imię politycznej poprawności skrupulatnie unika nazywania tego wydarzania. Nie mówi więc, że oto nadchodzą świata Bożego Narodzenia, że będzie choinka, że będzie się śpiewać kolędy. Pojawia się tylko wzmianka, że w związku z nadchodzącymi świętami pamiętamy o sobie i kupujemy prezenty i składamy sobie życzenia. To tak naprawdę bardzo laickie i jakże odległe od naszego doświadczenia. A w tym czasie ksiądz Twardowski zaprasza nas na wspólne świętowanie, mamy stanąć przy wigilijnym stole, wspólnie się pomodlić czytając fragment tekstu Pisma Świętego i rzeczywiście potem składamy sobie życzenia, ale życzenia jakże inne i w jakże innej formie. Oto w naszych dłoniach trzymamy opłatek, który jest symbolem nowo narodzonego Dziecięcia. Oto na świat przychodzi Bóg-człowiek, to on odda za nas swoje życie, byśmy my życie mieli i pozostanie na zawsze z nami pod postacią tego białego opłatka, chleba. Oto nasze usta zaśpiewają kolędy, a wśród nich tę, która jest sama w sobie pełną teologicznej głębi, Bóg się rodzi, noc truchleje. A w wigilijną noc o północy wszyscy pójdziemy do Kościoła, by powitać Bożę Dziecię a w stajence złożyć pokłon, tak jak pasterze czy trzej królowie. Te tajemnice mają swoje wielkie duchowe znaczenie, nie można od nich w imię dziwnych zasad się odcinać, odrzucać je. I choć rozumiem, że nie wszyscy ten czas traktują tak samo, to z zachowaniem szacunku i zrozumienia dla sposobu myślenia czy wierzenia innych osób oczekuje tego samego dla siebie. I nie jest to żadna propaganda ani narzucanie innym swoich przekonań. W takiej tradycji i kulturze wyrośliśmy i umiejmy dziedzictwo naszych ojców zachowywać, pielęgnując to, co w tym przekazie jest najcenniejsze a przede wszystkim dobre. Jeśli i inni by tak postępowali nie pojawiły by się żadne spory ani problemy tylko zrozumienie i wzajemny szacunek. A o to przy okazji tych świat przecież również chodzi.

Kiedy nadchodzi ten najbardziej przez wszystkich oczekiwany czas, jakim są święta Bożego Narodzenia, dokonuje się rzeczywiście niezwykła zmiana wśród ludzi. Choć na moment gasną kłótnie, swary i waśnie, na bok odchodzą wszelkie ludzkie zawiści i zazdrości, z naszego oka znika wilcze spojrzenie, a na twarzy pojawia się uśmiech, którym tak całkowicie za darmo, bezinteresownie...