Przyjemna książka. Opowiada o podróżach do wielu miejsc, o faunie oraz florze występującej w najróżniejszych zakątkach świata. Raz autorka pojawia się w tropikach na Borneo, innym razem w suchych Emiratach Arabskich. Szczerzę mówiąc wolę jedną, ciągnącą się historie, niż cały zbiór opowiadań (do których należy ta książka),mimo to bardzo przypadła mi do gustu.

Przyjemna książka. Opowiada o podróżach do wielu miejsc, o faunie oraz florze występującej w najróżniejszych zakątkach świata. Raz autorka pojawia się w tropikach na Borneo, innym razem w suchych Emiratach Arabskich. Szczerzę mówiąc wolę jedną, ciągnącą się historie, niż cały zbiór opowiadań (do których należy ta książka),mimo to bardzo przypadła mi do gustu.

Książka jest zbiorem wspomnień z podróży po kilku krajach azjatyckich. Zawiera rekomendacje i zapiski z miejsc, które w szczególny sposób zachwyciły Autorkę, Jednakże w moim odczuciu opisy te są dla czytelnika albo zbyt ogólne albo zbyt szczegółowe - dla mnie były chaotyczne. Do mocnych stron książki zaliczyć można umieszczenie mapki, ładne zdjęcia, kilka poruszających fragmentów, ale całość mnie nie wciągnęła.

Książka jest zbiorem wspomnień z podróży po kilku krajach azjatyckich. Zawiera rekomendacje i zapiski z miejsc, które w szczególny sposób zachwyciły Autorkę, Jednakże w moim odczuciu opisy te są dla czytelnika albo zbyt ogólne albo zbyt szczegółowe - dla mnie były chaotyczne. Do mocnych stron książki zaliczyć można umieszczenie mapki, ładne zdjęcia, kilka poruszających...

Autorka krótko opisuje podróże po małych miejscowościach w Azji. Z racji zawodu weterynarza opisuje też spotkane zwierzęta i okrucieństwo ludzi zabijających lub przyczyniających się do zmniejszenia ich populacji. Przestrzega osoby chcące podróżować do danego kraju przed pewnymi zachowaniami jak chodzenie w stroju kąpielowym czy głaskanie dzieci po głowie. Książka może nie jest rewolucją, ale przyjemnie się ją czyta.

Autorka krótko opisuje podróże po małych miejscowościach w Azji. Z racji zawodu weterynarza opisuje też spotkane zwierzęta i okrucieństwo ludzi zabijających lub przyczyniających się do zmniejszenia ich populacji. Przestrzega osoby chcące podróżować do danego kraju przed pewnymi zachowaniami jak chodzenie w stroju kąpielowym czy głaskanie dzieci po głowie. Książka może nie...

Azja jakiej nie znacie... i chyba nie poznacie, ponieważ książka jest napisana bardzo "po łebkach". Autorka jedzie do Indii, ale zaraz kończy opowieść.
Wysiedliśmy, widziałam jaszczurkę, hop do innego państwa. Widziałam słonia, było coś tam..., hop do drugiego rozdziału. Bardzo lubię czytać książki podróżnicze, o zwierzętach, o kulturze innych krajów, o kuchni, ale poczułam się zawiedziona.

Azja jakiej nie znacie... i chyba nie poznacie, ponieważ książka jest napisana bardzo "po łebkach". Autorka jedzie do Indii, ale zaraz kończy opowieść.
Wysiedliśmy, widziałam jaszczurkę, hop do innego państwa. Widziałam słonia, było coś tam..., hop do drugiego rozdziału. Bardzo lubię czytać książki podróżnicze, o zwierzętach, o kulturze innych krajów, o kuchni, ale...

Azja pozostaje wciąż dzikim kierunkiem podróży, chociaż wiele z jej regionów staje się stopniowo coraz bardziej cywilizowanymi regionami, przez co zwabia w swe rejony rzesze turystów. Mimo że w ten sposób zatraciła trochę swoją odrębność i kulturę, dalej na jej terenie znajdują się prawdziwe perełki i można obcować bez skrępowania z naturą. Takie właśnie miejsca opisała Dorota Sumińska w swojej książce "Uśmiech Gekona. Azja jakiej nie znacie".

Pani Dorota opisała swoje podróże poczynając od lat 90-tych. To właśnie wtedy odwiedziła Zjednoczone Emiraty Arabskie, które nijak nie przypominały dzisiejszych, próżno było w nich szukać wielkich wieżowców i sztucznych wysp, bowiem kraj ten był… jedną, wielką pustynią, a opady deszczu były prawdziwym świętem. Dopiero budowa całej infrastruktury zmieniła klimat na tyle, że na dzień dzisiejszy, opady nie są niczym niezwykłym w tamtym rejonie. Oprócz wyżej wspomnianego państwa w książce opisane zostały podróże do Turcji, Abchazji, Omanu, Indii, Sri Lanki, Kambodży, Tajlandii, Filipin i na Borneo. Każda z nich ujęta została szczegółowo, ale bez zbędnych informacji. W relacji z każdego miejsca zawarte zostało tylko to, co najistotniejsze.

Książka Sumińskiej nie jest pozycją typu: jak to wybrałam się do Azji i żyłam w dżungli, mając ze sobą tylko scyzoryk i bukłak z wodą. Jest opisem przeżyć dorosłej i świadomej kobiety, która podróżowała ze swoim partnerem, nierzadko też z dziećmi, więc niespecjalnie różni się ona od każdego z nas. No, może poza tym, że woziła ze sobą leki dla azjatyckich psów. Taka postawa autorki niezwykle mnie ujęła i sprawiła, że książka podobała mi się jeszcze bardziej, a wręcz zaczęła mnie omamiać swoją prostotą.

Kolejnym aspektem jaki rzuca się w oczy jest miłość autorki do wszelkiego rodzaju zwierząt, poczynając od psów, na wężach kończąc. Jest to postawa niezwykła, a miłośnikowi braci mniejszych, trudno jest przejść obok opisów azjatyckiej fauny obojętnie. Przysięgam, że i ja zapałałam sympatią do waranów, a Psia Wyspa stała się miejscem, które bardzo bym chciała odwiedzić. W końcu jak nie dać się zauroczyć miejscu, gdzie psy, w równym stopniu jak ich właściciele, uważane są za stworzenia Boże i razem z nimi chodzą na msze, a także na cmentarze?

Ochotę na azjatyckie podróże podsycają zdjęcia, które zamieszczone są praktycznie na każdej stronie "Uśmiechu gekona". Jest to niezwykle ważne w takich publikacjach, bo pomaga w wizualizacji opisywanych destynacji. Książki podróżnicze bez zdjęć są dla mnie niepełne, i moim odczuciu mają pewien defekt.

Dorota Sumińska nie raz i nie dwa podkreśla negatywne wpływy „ludzi z zachodu”. To niejednokrotnie dzięki nam Azjaci zmienili swój sposób bycia, stracili część swojego dziedzictwa i odmienność kulturową.

Dziś jest zgoła inaczej. Wszystko za sprawą purytanizmu europejskich najeźdźców. Zepchnęli kobietę na margines i zabronili jej podejmowania samodzielnych decyzji. Do dziś prawo zwyczajowe ogranicza kobietom wolność. – tak autorka pisze o Cejlonie.

"Uśmiech gekona. Azja jakiej nie znacie" Doroty Sumińskiej to książka, która ujęła mnie bez reszty. Jest to najlepsza pozycja literatury podróżniczej, jaką dane mi było czytać i z czystym sumieniem mogę ją każdemu polecić. Nie tylko tym, co mają zamiar wybrać się na podbój Azji lub tym, co dopiero skrycie o takiej podróży marzą, ale też tym, którzy nigdy nie myśleli o tym, by wybrać się w tamte rejony. Gwarantuję, że po przeczytaniu książki Sumińskiej zmienicie zdanie.

Azja pozostaje wciąż dzikim kierunkiem podróży, chociaż wiele z jej regionów staje się stopniowo coraz bardziej cywilizowanymi regionami, przez co zwabia w swe rejony rzesze turystów. Mimo że w ten sposób zatraciła trochę swoją odrębność i kulturę, dalej na jej terenie znajdują się prawdziwe perełki i można obcować bez skrępowania z naturą. Takie właśnie miejsca opisała...

Dorota Sumińska ma niezwykły dar oddawania w swoich krótkich opowieściach lokalnego kolorytu i ducha miejsc, które odwiedziła. Jest baczną obserwatorką, nie pomija szczegółów, zwraca uwagę na detale, które potrafią powiedzieć dużo więcej niż panoramiczne ujęcia.

Dziennikarka na kartach swojej książki prezentuje swój stosunek do turystyki, a także kolonizacji oraz jej konsekwencji, jaką jest kapitalizm. Zdecydowanie odrzuca łatwe wakacyjne podróże, których celem jest wylegiwanie się na luksusowym leżaku przy luksusowym basenie z luksusowym drinkiem. Staje w obronie zwierząt, które tracą naturalne środowisko życia dla wygody bogatych urlopowiczów. Surowo ocenia gatunek ludzki. Parafrazując tytuł zbioru felietonów Zbigniewa Herberta oraz streszczając poglądy Sumińskiej, można powiedzieć, że jesteśmy „barbarzyńcami w ogrodzie”. Tym razem nie kultury, ale świata.

Cała recenzja: http://po-krakowsku.pl/2016/09/wszystkie-kolory-azji-recenzja-usmiechu-gekona-doroty-suminskiej/

Dorota Sumińska ma niezwykły dar oddawania w swoich krótkich opowieściach lokalnego kolorytu i ducha miejsc, które odwiedziła. Jest baczną obserwatorką, nie pomija szczegółów, zwraca uwagę na detale, które potrafią powiedzieć dużo więcej niż panoramiczne ujęcia.

Dziennikarka na kartach swojej książki prezentuje swój stosunek do turystyki, a także kolonizacji oraz jej...

Wzięłam ją przypadkiem, a tu fajnie opisane odwiedzane miejsca, opatrzone zdjęciami. Czyta się naprawdę bardzo szybko. Lekka i przyjemna lektura.
Polecam

Wzięłam ją przypadkiem, a tu fajnie opisane odwiedzane miejsca, opatrzone zdjęciami. Czyta się naprawdę bardzo szybko. Lekka i przyjemna lektura.
Polecam

Interesująco ukazuje Azję, dobrze się czytało.

Interesująco ukazuje Azję, dobrze się czytało.

Niezbyt wciągająca książka, chociaż podróże autorki na pewno były ciekawe.

Niezbyt wciągająca książka, chociaż podróże autorki na pewno były ciekawe.

Azjatycka przygoda z dala od turystycznych szlaków. Przyrodnicze opowieści, tym razem w egzotycznej scenerii.

Azjatycka przygoda z dala od turystycznych szlaków. Przyrodnicze opowieści, tym razem w egzotycznej scenerii.