Katarzyna Zechenter ukończyła studia filologiczne na UJ pod kierunkiem prof. Ulewicza i doktoryzowała się na University of Michigan w Ann Arbor. Wykładała literaturę polską na University of Kansas; obecnie wykłada na University College London. Autorka pracy o polemikach Hipacego Pocieja o Unii Brzeskiej z 1596, osiemnastowiecznych pisarzach regionu świętokrzyskiego, monografii T. Konwickiego (The Fiction of Tadeusz Konwicki. Coming to Terms with Post-War, Polish History and Politics, 2007),pisarzach polsko-żydowskich (m.in. o Jadwidze Maurer, Michale Głowińskim, Aleksandrze Rymkiewiczu),autorka prac o roli Krakowa w pamięci krakowskich Żydów (POLIN. Studies in Polish Jewry). Obecnie pracuje nad koncepcjami pamięci i świadomości narodowej po 1989 roku. Swoje wiersze drukowała m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Kulturze Paryskiej”, „Zeszytach Literackich”, „Przekroju”.

Samotność

Więc jakby czekanie
żeby właśnie tak patrzył
chociaż nie patrzy
żeby właśnie tak powiedział
chociaż nie mówi
jakkolwiek z drugiej strony

nie wiadomo
jakich słów tutaj potrzeba
ani jakich spojrzeń
brakuje na ten temat
dokładniejszych badań
więc co tu mówić o zwykłych ludziach

wiadomo jednak
że to właśnie jakby nie to
a może nawet nie tak

a przecież
tu czegoś tak jakoś
chyba nawet nie ma
chociaż jakby znowu bywało
z innego punktu widzenia

i czyż wolno polegać
na definicji sprzed wieków
na początku nowego stulecia?


Wiersz Samotność pochodzi z tomiku wierszy Katarzyny Zechenter zatytułowanym „W cieniu drzewa”. Podmiot liryczny w utworze podejmuje próby zdefiniowania słowa „samotność”. W centrum swoich rozważań stawia pytania: „czym jest, a czym ona nie jest?” oraz wprowadza nową wizję samotności. Według podmiotu lirycznego jest ona nieustannym oczekiwaniem na zmianę. Nowe ujęcie problematyki osamotnienia skłania osobę mówiącą w wierszu do ostatniego, finalnego pytania: „czy wolno polegać/ na definicji sprzed wieków/ na początku stulecia?”. Odpowiedź na pytanie postawione przez podmiot liryczny zachęca do głębokiej refleksji nad własnym życiem i własną samotnością. Jest to moment, w którym warto rozważyć, czy aby samotność nie stała się przyzwyczajeniem, wchodzącym w codzienny dynamizm życia, na którą już nikt nie zwraca uwagi, nawet samotna osoba