Trafiłem tutaj z Alkoholowych Dziejów Polski.

Alkoholowy przekrój biografii jednych z większych polskich chlorów świata kultury. Sporo życia prywatnego, ciekawe anegdotki, wpływ na środowisko wokół omawianych osób. Napisane lekko, treściwie i w logicznych oraz krótkich rozdziałach.

Trochę mało, byłem zdecydowanie gotowy na więcej.

Trafiłem tutaj z Alkoholowych Dziejów Polski.

Alkoholowy przekrój biografii jednych z większych polskich chlorów świata kultury. Sporo życia prywatnego, ciekawe anegdotki, wpływ na środowisko wokół omawianych osób. Napisane lekko, treściwie i w logicznych oraz krótkich rozdziałach.

Trochę mało, byłem zdecydowanie gotowy na więcej.

Jak wiele razy już pisałam, lubię książki autora z uwagi na pokazywanie historii w inny sposób oraz zwracanie uwagi na różnorodność źródeł. Jak bardzo alkohol był inspiracją dla artystów, jak wiele zmieniał w ich życiu, czy bez alkoholu pozostawiliby po sobie tak wielki dorobek? Na te pytania każdy powinien sobie odpowiedzieć po lekturze. Polecam!

Jak wiele razy już pisałam, lubię książki autora z uwagi na pokazywanie historii w inny sposób oraz zwracanie uwagi na różnorodność źródeł. Jak bardzo alkohol był inspiracją dla artystów, jak wiele zmieniał w ich życiu, czy bez alkoholu pozostawiliby po sobie tak wielki dorobek? Na te pytania każdy powinien sobie odpowiedzieć po lekturze. Polecam!

Rewelacyjna, szczera biografia jednych z najwybitniejszych polskich pisarzy i artystów XX w.

Rewelacyjna, szczera biografia jednych z najwybitniejszych polskich pisarzy i artystów XX w.

Mnóstwo tu dobra, klimatu i fascynacji "tamtymi" czasami i ludźmi. Dla aspirujących artystów książka jest ogromną pożywką, ale również przestrogą. Alkohol jest potrzebny, narkotyki również (spójrzcie na narkotyzujące się zwierzęta - to natura! To my!).

We wszystkich pozytywach dość mały udział ma jednak autor - usilny interpretator i oceniacz. Niektóre podsumowania Pana Kopera zakrawają wręcz jakimś niespełnionym ego. Są dziecinne. Sam potrafię ocenić, że ktoś ma z czym problem. Bez komentarzy pełnym truizmu, książka byłaby znacznie lepsza. A nóż zwolniło by się trochę miejsca na piękne cytaty.

Mnóstwo tu dobra, klimatu i fascynacji "tamtymi" czasami i ludźmi. Dla aspirujących artystów książka jest ogromną pożywką, ale również przestrogą. Alkohol jest potrzebny, narkotyki również (spójrzcie na narkotyzujące się zwierzęta - to natura! To my!).

We wszystkich pozytywach dość mały udział ma jednak autor - usilny interpretator i oceniacz. Niektóre podsumowania Pana...

Bardzo lubię czytać o historycznych postaciach opisanych od ich ludzkiej, zwykłej strony. Do tego styl Autora niezwykle mi odpowiada - prosty język, utrzymywanie napięcia, ale równocześnie silna podbudowa w literaturze źródłowej. Jak i inne książki Autora polecam tym, którzy wiedzę o osiągnięciach opisywanych bohaterów już mają, a teraz chcieliby poczytać o ich zwykłych słabościach.

Bardzo lubię czytać o historycznych postaciach opisanych od ich ludzkiej, zwykłej strony. Do tego styl Autora niezwykle mi odpowiada - prosty język, utrzymywanie napięcia, ale równocześnie silna podbudowa w literaturze źródłowej. Jak i inne książki Autora polecam tym, którzy wiedzę o osiągnięciach opisywanych bohaterów już mają, a teraz chcieliby poczytać o ich zwykłych...

Alkohol towarzyszy człowiekowi od pierwszych piastów, do dnia dzisiejszego.
Różne odmiany człowiek stosuje, piwo, wino i wódka. Kto co lubi. Autor skupia się na osobach znanych, bo kto by zwrócił uwagę na zwykłego człowieka.
Jednak muszę stwierdzić, że miałem dużo oczekiwania wobec książki, a zawiodłem się. Lepiej autorowi wychodzą podróże niż bawienie się w opis ludzi, którzy lubili pić w dużych ilościach.

Alkohol towarzyszy człowiekowi od pierwszych piastów, do dnia dzisiejszego.
Różne odmiany człowiek stosuje, piwo, wino i wódka. Kto co lubi. Autor skupia się na osobach znanych, bo kto by zwrócił uwagę na zwykłego człowieka.
Jednak muszę stwierdzić, że miałem dużo oczekiwania wobec książki, a zawiodłem się. Lepiej autorowi wychodzą podróże niż bawienie się w opis ludzi,...

Koper (ur.1963) wyspecjalizował się w poczytnych, skandalizujących historiach i pisze ciekawie i dowcipnie. I ja go lubię i cenię, a lekturę jego książek traktuję jako udany relaks. Niemniej uważam go za szkodnika i systematycznie stawiam PAŁĘ. Zwięźle wyjaśniam moją ocenę na przykładzie tej książki, a w zasadzie części dotyczącej Przybyszewskiego.
Zacznę od ogólników: po pierwsze przypominam opinię Giedroycia, że gdyby nie oddzielał dzieła od morale jego polskiego twórcy, to nie miałby kogo drukować; po drugie - podaję najpopularniejsze przykłady nieeksponowania przywar autora przy omawianiu ich dzieł: Iwaszkiewicz, Dąbrowska, Andrzejewski czy Kosiński. Teraz porównam Kopera z Przybyszewskim: na LC Koper ma 166 fanów i 3794 czytelników, a Przybyszewski odpowiednio 52 i 976. Nasuwa się uproszczony wniosek, że ¾ czytelników Kopera, niewiele wie o Przybyszewskim oraz że JEDYNYM dla nich źródłem informacji o „genialne Pole” jest Koper. Jeszcze idąc za ciosem, kto z szerokiej rzeszy odbiorców Kopera czytał Irzykowskiego, Brzozowskiego, Chwistka czy nawet Witkacego ?
Ergo: Koper będąc JEDYNYM kreatorem wizerunku postaci, odpowiada za jednostronną nadmierną ekspozycję wad i zakodowanie w umyśle czytelnika negatywnego wizerunku Przybyszewskiego. A Koper pisze (s.163 e-book):
„….Był słabym człowiekiem…”
Koper doskonale wie, że Przybyszewski był guru (Wikipedia):
„…cyganerii krakowskiej i nurtu polskiego dekadentyzmu. Okrzyknięty za życia legendą, stał się bohaterem wielu plotek i anegdot… … W Berlinie był nazywany „genialnym Polakiem”. Był propagatorem haseł: „sztuka dla sztuki” i „naga dusza”, a także autorem manifestu Confiteor…”
Tak więc „słaby” ma rację bytu tylko w kontekście braku forsy oraz nadmiaru alkoholu i kobiet (no i dzieci)
Z 28 recenzji na LC, tylko jedna, opatrzona godłem „Wito” jest negatywna, więc ją przytaczam w całości:
„Niestety nie jestem fanem tezy, że historia da się sprowadzić do banalnych faktów, które zrozumie nawet przedszkolak. Przekartkowałem kilka książek p. Kopera, tą przeczytałem starannie i powiem następująco: oczekiwałem znacznie więcej. A z rosnącym znudzeniem musiałem przebijać się przez powtarzalne opowieści o suchych faktach, w zasadzie bez analizy tła (historycznego, psychologicznego) i bez jakiejkolwiek próby wyciągnięcia jakichś wniosków. Jeśli więc kogoś interesuje, kiedy i ile wypił Broniewski lub Gałczyński - voila. Ale niewiele więcej.”

Koper (ur.1963) wyspecjalizował się w poczytnych, skandalizujących historiach i pisze ciekawie i dowcipnie. I ja go lubię i cenię, a lekturę jego książek traktuję jako udany relaks. Niemniej uważam go za szkodnika i systematycznie stawiam PAŁĘ. Zwięźle wyjaśniam moją ocenę na przykładzie tej książki, a w zasadzie części ...

Jak wskazuje tytuł autor wziął na warsztat artystów i ich zamiłowanie do mocnych trunków. Są to postaci znane z okresu Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego czy czasów powojennych.
Wszyscy słyszeliśmy w szkole o Tuwimie, Przybyszewskim, Gałczyńskim (w podręcznikach przedstawiani jako wzory do naśladowania) czy Witkiewiczu. Tu poznajemy ich z trochę innej strony, bardziej prywatnej czy można wręcz rzec imprezowej. Niestety szybko okazuje się, że alkohol nie jest wyłącznie towarzyszem zabaw, ale prowadzi do poważnych chorób psychicznych oraz fizycznych. Nieraz zbytnia zażyłość z tym napojem kończy się tragicznie.
Ale za nim do tego dochodzi powstają historie, z których można się nieźle uśmiać, a autor nas z nimi zapoznaje. Oprócz śmiechu znajdziemy tu też informacje o romansach i ciekawostki o największych polskich poetach, artystach, malarzach... Spodziewałam się, że będzie tu więcej informacji i ciekawostek o muzeach artystów. Ale może dla części z nich to właśnie alkohol był tą najważniejszą muzą?

Uważam też, że przydałoby się trochę zdjęć. Ale rozumiem ich brak, i przynajmniej dla mnie nie jest jakoś uciążliwy.
Myślę, że książka jest warta przeczytania. Szczególnie dla osób interesujących się tym światkiem albo tym okresem historii. Dla mnie to była świetna zabawa. Z resztą nie pierwsza,i myślę że nie ostatnia, książka tego autora.

Jak wskazuje tytuł autor wziął na warsztat artystów i ich zamiłowanie do mocnych trunków. Są to postaci znane z okresu Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego czy czasów powojennych.
Wszyscy słyszeliśmy w szkole o Tuwimie, Przybyszewskim, Gałczyńskim (w podręcznikach przedstawiani jako wzory do naśladowania) czy Witkiewiczu. Tu poznajemy ich z trochę innej strony,...

Czyta się to trochę jak pudelka albo zwykła bulwarówkę. Książka dla każdego kto lubi plotki i ploteczki. Plus jest taki, że przy okazji takiej pozycji można rozwinąć horyzonty gdy zaczniemy na poważnie przyglądać się dorobku przedstawionych postaci.

Czyta się to trochę jak pudelka albo zwykła bulwarówkę. Książka dla każdego kto lubi plotki i ploteczki. Plus jest taki, że przy okazji takiej pozycji można rozwinąć horyzonty gdy zaczniemy na poważnie przyglądać się dorobku przedstawionych postaci.

Do auta samolotu

Do auta samolotu