Jest to książka pisana przez dziecko o dziecięcych sprawach. Pisana jak na osobę 9-letnią w sposób bardzo dobry, jednak nadal adekwatny do wieku autorki. Mimo to, a może szczególnie dlatego polecam ją każdemu kto chce lepiej poznać Agnieszkę Osiecką z tamtych lat, zobaczyć realia w jakich przyszło jej dorastać i ludzi, którzy ją otaczali i kształtowali.

Jest to książka pisana przez dziecko o dziecięcych sprawach. Pisana jak na osobę 9-letnią w sposób bardzo dobry, jednak nadal adekwatny do wieku autorki. Mimo to, a może szczególnie dlatego polecam ją każdemu kto chce lepiej poznać Agnieszkę Osiecką z tamtych lat, zobaczyć realia w jakich przyszło jej dorastać i ludzi, którzy ją otaczali i kształtowali.

Wyzwanie czytelnicze na sierpień. Debiut.

Sądzę, że to pierwsze zapiski Agnieszki Osieckiej. Miała wtedy 9 lat, więc z pewnością debiut. Pisany wprawdzie jako wprawka i dla koleżanek, żeby się wymieniać informacjami co która robiła i co myśli o Jasiu, czy Stasiu. Tak jak to robi wiele dziewcząt w tym wieku.
Dzięki wyzwaniu dokończyłam tę cegiełkę, zmagam się z nią od maja i cały czas się zastanawiam do kogo jest adresowana ta bzdurkowata pisaninka dziewięcio-, a potem 14-letniej dziewuszki. Do badaczy jej życia? Dla jej rodziny? Dla dzieci jej dawnych znajomych, żeby mogli odnaleźć na kartach pamiętnika samej Agnieszki Osieckiej swoich bliskich? Dla kolegów ze szkoły, podwórka lub zza płota? Dla studentów, doktorantów? No bo przecież nie dla wielbicieli jej twórczości, jakimi są prawie wszyscy, w tym ja.
O czym w pamiętniku pisze Agnieszka? Ano o tym, że idzie do szkoły, co było zadane, który chłopak na nią spojrzał, co dostała z geografii, że po południu basen, a potem jeszcze siatkówka na podwórku. Że Ewcia się pogniewała, Zosia się przeprosiła, na rowerze było wspaniale, dostała nową sukienkę, pożyczyła książkę, a na obiad była pomidorowa. Dzień po dniu to samo. I znowu to samo, i znowu. Gdyby tych pamiętników nie napisała Agnieszka, nikt nie wpadłby na pomysł, żeby je publikować. Fakt, że czasem wśród tych dziecięcych wynurzeń znaleźć można jakąś wyjątkową frazę, spostrzeżenie lub opis przyrody wieszczący, że wyrośnie z niej poetka pierwszej klasy. Tyle że te perełki stanowią może 10% tomiszcza. Oprócz tego była to normalna dziewczynka z problemami typowymi dla jej wieku. Może bardziej elokwentna i oczytana, co zawdzięczała rodzicom, którzy rozkochali ją w książkach, umożliwiali wyjścia do teatru, wysyłali na naukę języków obcych.
Żeby dowiedzieć się jak przebiegał proces dojrzewania Agnieszki jako poetki, wystarczyłoby mi, by z 500 monotonnych stron pamiętnika, wybrać kilkanaście (kilkadziesiąt) i byłabym pod wrażeniem jej niezwykłości.
Punkty przyznaję za te 10%, obraz realiów tamtych czasów, które można wyłowić w tle oraz finalnie za podziw i uznanie dla twórczości poetki.
Oczywiście szanuję zdanie tych, którzy publikacją są zachwyceni, ale tego nie rozumiem.

Wyzwanie czytelnicze na sierpień. Debiut.

Sądzę, że to pierwsze zapiski Agnieszki Osieckiej. Miała wtedy 9 lat, więc z pewnością debiut. Pisany wprawdzie jako wprawka i dla koleżanek, żeby się wymieniać informacjami co która robiła i co myśli o Jasiu, czy Stasiu. Tak jak to robi wiele dziewcząt w tym wieku.
Dzięki wyzwaniu dokończyłam tę cegiełkę, zmagam się z nią od maja...

Tak, to prawda - głównie jest o chłopakach, lekcjach, treningach i różnych głupotach - jeśli ktoś był kiedyś trzynastoletnią dziewczynką, wie, co miało się w głowie w tym wieku (choć nie wiem, co teraz mają w głowie trzynasto- i czternastolatki, mogę się tylko domyślać).
Ale oprócz tych różnych głupot to dziecko zapisywało różne swoje przemyślenia na całkiem poważne tematy, i to tak dojrzale, posługując się takim zasobem słów, wykazując znajomość takich lektur i ogólną erudycję, że jestem, prawdę mówiąc, trochę w szoku, że napisało to w zasadzie jeszcze dziecko - niejeden "stary" miałby problemy z wyrażaniem swoich myśli w taki dojrzały sposób.

Dodam jeszcze, że tekst jest bardzo rzetelnie opracowany, opatrzony wieloma przypisami opisującymi fakty historyczne i miejsca, identyfikującymi poszczególne postacie - redakcja wykonała naprawdę mrówczą pracę. Fajnie też, że zachowano oryginalny styl autorki, nie są nawet poprawione błędy stylistyczne (te są tylko zaznaczone, a nie jest ich doprawdy wiele),dzięki czemu widać, jakim językiem operowała młodziutka Osiecka. Redakcji należą się brawa :)

Tak, to prawda - głównie jest o chłopakach, lekcjach, treningach i różnych głupotach - jeśli ktoś był kiedyś trzynastoletnią dziewczynką, wie, co miało się w głowie w tym wieku (choć nie wiem, co teraz mają w głowie trzynasto- i czternastolatki, mogę się tylko domyślać).
Ale oprócz tych różnych głupot to dziecko zapisywało różne swoje przemyślenia na całkiem poważne...

No dramat, kompletna pomyłka, zaznaczyłam, ze przeczytałam tę książkę, ale to nieprawda, doszłam może do 30 strony. nie cierpię takich sytuacji. Nie będę tracić czasu na czytanie dziecięcych wypocin. Nawet jeżeli to całkiem dojrzałe wypociny jak na dziecko. Zgadzam się z jedną z poniższych opinii: co mnie obchodzą jej miłostki, czy lekcja geografii. Rezygnuję. Ale chętnie przeczytam listy , które autorka wymieniała z Jeremim.

No dramat, kompletna pomyłka, zaznaczyłam, ze przeczytałam tę książkę, ale to nieprawda, doszłam może do 30 strony. nie cierpię takich sytuacji. Nie będę tracić czasu na czytanie dziecięcych wypocin. Nawet jeżeli to całkiem dojrzałe wypociny jak na dziecko. Zgadzam się z jedną z poniższych opinii: co mnie obchodzą jej miłostki, czy lekcja geografii. Rezygnuję. Ale chętnie...

Szczerze mówiąc trochę się zawiodłam. Oczarowana listami Agnieszki i Jeremiego dostałam jakiegoś hopla na punkcie Osieckiej i chciałam ją lepiej poznać i dlatego, jak zobaczyłam całą serię jej dzienników to kupiłam bez mrugnięcia okiem. A tu? Faktycznie dzienniki, ale wyszczekanej nastolatki, która owszem śmiało pisze, ale w sumie co mnie interesuje jej lekcja geografii ? :D Myślałam, że to będzie coś z wieku bardziej dojrzałego Agi. No cóż bicie na kasę, już za te pieniądze wolałabym kupić zbiór jej wierszy.

Szczerze mówiąc trochę się zawiodłam. Oczarowana listami Agnieszki i Jeremiego dostałam jakiegoś hopla na punkcie Osieckiej i chciałam ją lepiej poznać i dlatego, jak zobaczyłam całą serię jej dzienników to kupiłam bez mrugnięcia okiem. A tu? Faktycznie dzienniki, ale wyszczekanej nastolatki, która owszem śmiało pisze, ale w sumie co mnie interesuje jej lekcja geografii ?...

Bardzo ciekawy obraz tamtych lat.

Bardzo ciekawy obraz tamtych lat.

Doczytałam wczoraj wieczorem dosłownie ostatnie strony Dzienników Osieckiej. Zostałam totalnie pochłonięta jej światem i osobą. Trudno sobie wyobrazić, że będąc w wieku szkolnym była tak dojrzałą i pełną pasji osobą. Spragniona życia, prawie że nie odpoczywała, tylko non stop coś notowała, miała masę znajomych, była nader kochliwa. Uwielbiała literaturę piękną i pływała wyczynowo. Książka dała mi wiele do myślenia, pozwoliła spojrzeć na kilka tematów "drugim" okiem. Skarbnica cudownych cytatów. Moja przygoda z nią dopiero się rozpoczyna i będzie nadzwyczaj piękna. Jesli miałabym wystawić recenzję zawierającą trzy słowa, brzmiałaby: "Miała Aga charakter"!

Doczytałam wczoraj wieczorem dosłownie ostatnie strony Dzienników Osieckiej. Zostałam totalnie pochłonięta jej światem i osobą. Trudno sobie wyobrazić, że będąc w wieku szkolnym była tak dojrzałą i pełną pasji osobą. Spragniona życia, prawie że nie odpoczywała, tylko non stop coś notowała, miała masę znajomych, była nader kochliwa. Uwielbiała literaturę piękną i pływała...

Ładnie wydana książka, z zapiskami młodziutkiej 9-14 letniej Agnieszki Osieckiej.
Literatura ciekawa, pokazująca temperament i kształtujące się poglądy poetki, choć naznaczone piętnem lat powojennych oraz panującego wówczas ustroju.

Ładnie wydana książka, z zapiskami młodziutkiej 9-14 letniej Agnieszki Osieckiej.
Literatura ciekawa, pokazująca temperament i kształtujące się poglądy poetki, choć naznaczone piętnem lat powojennych oraz panującego wówczas ustroju.

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Starannie opracowany i wydany, pozwala wniknąć w biografię poetki, zobaczyć jej życie w perspektywie niejako wewnętrznej, a to zawsze jest w jakiś sposób pasjonujące. Autorka „Okularników” prowadziła zapiski przez całe życie (z przerwami) i możemy się z nich dowiedzieć nie tylko o niej i jej rodzinie, przyjaciołach, miłościach, ale również lepiej poznać atmosferę tamtych czasów.

cd. na blogu:
https://kulturalneingrediencje.blogspot.com/2017/10/portret-agnieszki-osieckiej-w.html

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Starannie opracowany i wydany, pozwala wniknąć w biografię poetki, zobaczyć jej życie w perspektywie niejako wewnętrznej, a to zawsze jest w jakiś sposób pasjonujące. Autorka „Okularników” prowadziła zapiski przez całe życie (z przerwami) i możemy się z nich dowiedzieć nie tylko o niej i jej rodzinie, przyjaciołach, miłościach, ale również...

Pierwszy tom dzienników bardzo lubianej przeze mnie poetki Agnieszki Osieckiej. To w zasadzie zapiski dziecka, bo autorka zaczęła pisać w wieku lat 9 a tom ten obejmuje 5 kolejnych lat z jej życia. Lektura może się często wydawać nudna, jednak mamy do czynienia z dokumentem i wiemy, że naiwne, niepoprawne często zdania, to pierwsze wprawki tak zdolnej i płodnej w późniejszych latach Osieckiej. Myślę, że warto przebrnąć przez pierwszy tom Dzienników, żeby mieć szerszy obraz całości. Zrobię sobie jednak małą przerwę, zanim sięgnę po część następną.

Pierwszy tom dzienników bardzo lubianej przeze mnie poetki Agnieszki Osieckiej. To w zasadzie zapiski dziecka, bo autorka zaczęła pisać w wieku lat 9 a tom ten obejmuje 5 kolejnych lat z jej życia. Lektura może się często wydawać nudna, jednak mamy do czynienia z dokumentem i wiemy, że naiwne, niepoprawne często zdania, to pierwsze wprawki tak zdolnej i płodnej w...