Dzienniki 1945–1950

Tak, to prawda - głównie jest o chłopakach, lekcjach, treningach i różnych głupotach - jeśli ktoś był kiedyś trzynastoletnią dziewczynką, wie, co miało się w głowie w tym wieku (choć nie wiem, co teraz mają w głowie trzynasto- i czternastolatki, mogę się tylko domyślać).
Ale oprócz tych różnych głupot to dziecko zapisywało różne swoje przemyślenia na całkiem poważne tematy, i to tak dojrzale, posługując się takim zasobem słów, wykazując znajomość takich lektur i ogólną erudycję, że jestem, prawdę mówiąc, trochę w szoku, że napisało to w zasadzie jeszcze dziecko - niejeden "stary" miałby problemy z wyrażaniem swoich myśli w taki dojrzały sposób.

Dodam jeszcze, że tekst jest bardzo rzetelnie opracowany, opatrzony wieloma przypisami opisującymi fakty historyczne i miejsca, identyfikującymi poszczególne postacie - redakcja wykonała naprawdę mrówczą pracę. Fajnie też, że zachowano oryginalny styl autorki, nie są nawet poprawione błędy stylistyczne (te są tylko zaznaczone, a nie jest ich doprawdy wiele), dzięki czemu widać, jakim językiem operowała młodziutka Osiecka. Redakcji należą się brawa :)

Tak, to prawda - głównie jest o chłopakach, lekcjach, treningach i różnych głupotach - jeśli ktoś był kiedyś trzynastoletnią dziewczynką, wie, co miało się w głowie w tym wieku (choć nie wiem, co teraz mają w głowie trzynasto- i czternastolatki, mogę się tylko domyślać).
Ale oprócz tych różnych głupot to dziecko zapisywało różne swoje przemyślenia na całkiem poważne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No dramat, kompletna pomyłka, zaznaczyłam, ze przeczytałam tę książkę, ale to nieprawda, doszłam może do 30 strony. nie cierpię takich sytuacji. Nie będę tracić czasu na czytanie dziecięcych wypocin. Nawet jeżeli to całkiem dojrzałe wypociny jak na dziecko. Zgadzam się z jedną z poniższych opinii: co mnie obchodzą jej miłostki, czy lekcja geografii. Rezygnuję. Ale chętnie przeczytam listy , które autorka wymieniała z Jeremim.

No dramat, kompletna pomyłka, zaznaczyłam, ze przeczytałam tę książkę, ale to nieprawda, doszłam może do 30 strony. nie cierpię takich sytuacji. Nie będę tracić czasu na czytanie dziecięcych wypocin. Nawet jeżeli to całkiem dojrzałe wypociny jak na dziecko. Zgadzam się z jedną z poniższych opinii: co mnie obchodzą jej miłostki, czy lekcja geografii. Rezygnuję. Ale chętnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc trochę się zawiodłam. Oczarowana listami Agnieszki i Jeremiego dostałam jakiegoś hopla na punkcie Osieckiej i chciałam ją lepiej poznać i dlatego, jak zobaczyłam całą serię jej dzienników to kupiłam bez mrugnięcia okiem. A tu? Faktycznie dzienniki, ale wyszczekanej nastolatki, która owszem śmiało pisze, ale w sumie co mnie interesuje jej lekcja geografii ? :D Myślałam, że to będzie coś z wieku bardziej dojrzałego Agi. No cóż bicie na kasę, już za te pieniądze wolałabym kupić zbiór jej wierszy.

Szczerze mówiąc trochę się zawiodłam. Oczarowana listami Agnieszki i Jeremiego dostałam jakiegoś hopla na punkcie Osieckiej i chciałam ją lepiej poznać i dlatego, jak zobaczyłam całą serię jej dzienników to kupiłam bez mrugnięcia okiem. A tu? Faktycznie dzienniki, ale wyszczekanej nastolatki, która owszem śmiało pisze, ale w sumie co mnie interesuje jej lekcja geografii ?...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przemęczyłam ten pamiętnik dziecka, małej dziewczynki z zadatkami na wielką kobietę pióra, żyjącej w specyficznych czasach. Nie dla mnie.

Przemęczyłam ten pamiętnik dziecka, małej dziewczynki z zadatkami na wielką kobietę pióra, żyjącej w specyficznych czasach. Nie dla mnie.

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawy obraz tamtych lat.

Bardzo ciekawy obraz tamtych lat.

Pokaż mimo to

Doczytałam wczoraj wieczorem dosłownie ostatnie strony Dzienników Osieckiej. Zostałam totalnie pochłonięta jej światem i osobą. Trudno sobie wyobrazić, że będąc w wieku szkolnym była tak dojrzałą i pełną pasji osobą. Spragniona życia, prawie że nie odpoczywała, tylko non stop coś notowała, miała masę znajomych, była nader kochliwa. Uwielbiała literaturę piękną i pływała wyczynowo. Książka dała mi wiele do myślenia, pozwoliła spojrzeć na kilka tematów "drugim" okiem. Skarbnica cudownych cytatów. Moja przygoda z nią dopiero się rozpoczyna i będzie nadzwyczaj piękna. Jesli miałabym wystawić recenzję zawierającą trzy słowa, brzmiałaby: "Miała Aga charakter"!

Doczytałam wczoraj wieczorem dosłownie ostatnie strony Dzienników Osieckiej. Zostałam totalnie pochłonięta jej światem i osobą. Trudno sobie wyobrazić, że będąc w wieku szkolnym była tak dojrzałą i pełną pasji osobą. Spragniona życia, prawie że nie odpoczywała, tylko non stop coś notowała, miała masę znajomych, była nader kochliwa. Uwielbiała literaturę piękną i pływała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ładnie wydana książka, z zapiskami młodziutkiej 9-14 letniej Agnieszki Osieckiej.
Literatura ciekawa, pokazująca temperament i kształtujące się poglądy poetki, choć naznaczone piętnem lat powojennych oraz panującego wówczas ustroju.

Ładnie wydana książka, z zapiskami młodziutkiej 9-14 letniej Agnieszki Osieckiej.
Literatura ciekawa, pokazująca temperament i kształtujące się poglądy poetki, choć naznaczone piętnem lat powojennych oraz panującego wówczas ustroju.

Pokaż mimo to

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Starannie opracowany i wydany, pozwala wniknąć w biografię poetki, zobaczyć jej życie w perspektywie niejako wewnętrznej, a to zawsze jest w jakiś sposób pasjonujące. Autorka „Okularników” prowadziła zapiski przez całe życie (z przerwami) i możemy się z nich dowiedzieć nie tylko o niej i jej rodzinie, przyjaciołach, miłościach, ale również lepiej poznać atmosferę tamtych czasów.

cd. na blogu:
https://kulturalneingrediencje.blogspot.com/2017/10/portret-agnieszki-osieckiej-w.html

KULTURALNE INGREDIENCJE BLOG

Starannie opracowany i wydany, pozwala wniknąć w biografię poetki, zobaczyć jej życie w perspektywie niejako wewnętrznej, a to zawsze jest w jakiś sposób pasjonujące. Autorka „Okularników” prowadziła zapiski przez całe życie (z przerwami) i możemy się z nich dowiedzieć nie tylko o niej i jej rodzinie, przyjaciołach, miłościach, ale również...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom dzienników bardzo lubianej przeze mnie poetki Agnieszki Osieckiej. To w zasadzie zapiski dziecka, bo autorka zaczęła pisać w wieku lat 9 a tom ten obejmuje 5 kolejnych lat z jej życia. Lektura może się często wydawać nudna, jednak mamy do czynienia z dokumentem i wiemy, że naiwne, niepoprawne często zdania, to pierwsze wprawki tak zdolnej i płodnej w późniejszych latach Osieckiej. Myślę, że warto przebrnąć przez pierwszy tom Dzienników, żeby mieć szerszy obraz całości. Zrobię sobie jednak małą przerwę, zanim sięgnę po część następną.

Pierwszy tom dzienników bardzo lubianej przeze mnie poetki Agnieszki Osieckiej. To w zasadzie zapiski dziecka, bo autorka zaczęła pisać w wieku lat 9 a tom ten obejmuje 5 kolejnych lat z jej życia. Lektura może się często wydawać nudna, jednak mamy do czynienia z dokumentem i wiemy, że naiwne, niepoprawne często zdania, to pierwsze wprawki tak zdolnej i płodnej w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ballada o pancernych, Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma, Małgośka, Na całych jeziorach Ty, Kto tam u Ciebie jest, Na zakręcie, Na kulawej naszej barce, Nie żałuję, Uciekaj moje serce … To kropla w morzu tego, ile rewelacyjnych teksów stworzyła Agnieszka Osiecka. Niesamowicie utalentowana poetka, której wiersze zostały wyśpiewane przez całą plejadę gwiazd. To wiersze, po które cały czas sięgają kolejni i kolejni artyści, bo wciąż zachwycają, bo wciąż są aktualne, bo wciąż wywołują silne emocje. To o twórczości poetki. A jaka była sama Agnieszka Osiecka? Czyż może być lepsze źródło wiedzy na temat jej uczuć, przeżyć i myśli, niż pamiętnik, który prowadziła od bardzo wczesnych lat? Nie. Dlatego z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po pierwszy tom dzienników. Bożena Ostoja to pseudonim, którym Osiecka podpisywała swoje dzienniki.

Pierwszy tom obejmuje lata 1945-1950 (Osiecka urodziła się w 1936 roku). Pisany przez nastolatkę nie jest wolny od infantylnych zapisków, ale bardzo często pojawiają się też teksty pełne dojrzałości, wrażliwości i ciekawych spostrzeżeń. Czasem aż byłam zdziwiona, że autorką jest czternastoletnia dziewczyna. Po krótkim streszczeniu kilku pierwszych lat swojego życia rozpoczyna się właściwy dziennik. Osiecka dość regularnie i skrupulatnie zapisywała najważniejsze wydarzenia ze swojego życia i towarzyszące tym wydarzeniom emocje.

Wychowywała się w domu, w którym z jednej strony panowała dość duża swoboda, z drugiej czuć było klimat domu przedwojennej inteligencji. Z matką łączyła ją relacja bardziej przyjacielska. Ojciec traktował ją po partnersku. To po ojcu odziedziczyła duszę artystyczną. Zarówno matka, jak i ojciec dbali o jej rozwój intelektualny. Wspólne wypady do teatru czy na koncerty nie były rzadkością. Rodzicie zadbali o jej znajomość kilku języków obcych. W prowadzeniu domu pomagała gosposia. Nastoletniej Agnieszce niczego nie brakowało. Jak sama w pewnym momencie zapisała w swoim dzienniku: od rodziców otrzymywała wszystko według swojego zapotrzebowania, a nawet więcej. Doskonale zdawała sobie sprawę, że małżeństwo rodziców nie należy do szczęśliwych. Niejednokrotnie w gorzkich słowach pisała o swojej matce i za każdym razem podkreślała, że ona taka nie będzie. Bardzo bezpośrednio wytykała matce, że nie tędy droga do szczęścia. Tym szczęściem nie może być ułuda. W przeciwieństwie do matki postanowiła wyrywać szczęście z całą zachłannością i czerpać z życia ile się da.

Jej nastoletnie czasy przypadły na szare lata powojenne, ale czytając dziennik ta szarość nie przytłacza. A to za sprawą jej podejścia do życia. Młoda Agnieszka była świadoma, że może sobie pozwolić na dużo więcej, niż jej rówieśnicy. Czasem miałam wrażenie, że na przekór tej szarości postanowiła prowadzić bardzo barwne życie. I takie było.

Szkoła. Szkoła to był obowiązek i Agnieszka ciągle obiecywała sobie, że będzie przykładać się do nauki, że przecież gdyby tylko chciała, to bez większego trudu poprawiłaby wszystkie stopnie. Notorycznie nie odrabiała pisemnych zadań domowych, a to dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie miała na to czasu. Często zdawała sobie sprawę z tego, że na pewne dobre oceny po prostu nie zasłużyła, no ale … Czasem potrafiła być wobec siebie naprawdę bardzo krytyczna.

Całe dnie, od rana do wieczora, miała wypełnione obowiązkami. A to szkoła, a to treningi na basenie, a to nauka angielskiego u metodystów, a to partyjka siatkówki, a to jakaś emocjonująca lektura, która nie mogła poczekać, a to wyjście z mamą do teatru, a to wyjście z tatą na koncert. A jeszcze praca w organizacji Służba Polsce w myśl hasła odbudowy zniszczonego przez wojnę kraju oraz obowiązki wynikające z przynależności do ZMP. Tak wyglądał typowy dzień panienki z Saskiej Kępy.

A w sercu? A w sercu wieczna wiosna! Wiosna to zdecydowanie pora roku Agnieszki Osieckiej. Zawsze skora do psot i wygłupów. Zawsze z uśmiechem na ustach albo wprost rycząca ze śmiechu. Jak sama o sobie mówiła – zdemoralizowana. Do tego stopnia zdemoralizowana, że bała się zdemoralizować swoją najlepszą przyjaciółkę, Ewę. Agnieszka była bardzo kochliwa. I mimo tego, że nieszczęśliwie, bo bez wzajemności zakochała się w pewnym Jureczku flirtując z innymi chłopakami czuła się jak ryba w wodzie. Uwielbiała i potrafiła się bawić. I wcale tego nie ukrywała, że właśnie tak ma wyglądać jej życie. Uśmiech, szczęście i wieczny maj w sercu.

A polityka? A polityką póki co nie zawracała sobie głowie z jednej prostej przyczyny. Poglądów politycznych nie miała jeszcze ukształtowanych. Czasem ją to martwiło. Ale tylko czasem.

Lektura tych dzienników to niesamowita przygoda czytelnicza, podczas której uśmiech rzadko kiedy schodził z mojej twarzy. Przede mną kolejne tomy i kolejne możliwości pobycia w nietuzinkowym świecie Agnieszki Osieckiej.
https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Ballada o pancernych, Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma, Małgośka, Na całych jeziorach Ty, Kto tam u Ciebie jest, Na zakręcie, Na kulawej naszej barce, Nie żałuję, Uciekaj moje serce … To kropla w morzu tego, ile rewelacyjnych teksów stworzyła Agnieszka Osiecka. Niesamowicie utalentowana poetka, której wiersze zostały wyśpiewane przez całą plejadę gwiazd. To wiersze, po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to