Jeśli byłaby to biografia to byłbym przerażony chaosem w niej panującym.
Ale jest to autobiografia napisana w dość młodym wieku.
Sposób w jaki jest napisana dobrze uzupełnia obraz postaci wyłaniający się z książki.
Jeśli miałbym opisać Salvadora Dali jednym słowa po tej lekturze byłby to 'wariat'.
Z drugiej strony przychodzi refleksja ile ekstrawaganckich osób które znam jest moimi lokalnymi Salvadorami?
Co oddziela geniusz od szaleństwa i co definiuje normalność?

Jeśli byłaby to biografia to byłbym przerażony chaosem w niej panującym.
Ale jest to autobiografia napisana w dość młodym wieku.
Sposób w jaki jest napisana dobrze uzupełnia obraz postaci wyłaniający się z książki.
Jeśli miałbym opisać Salvadora Dali jednym słowa po tej lekturze byłby to 'wariat'.
Z drugiej strony przychodzi refleksja ile ekstrawaganckich osób które znam...

Moje pierwsze wrażenie: czyta się jak Gombrowicza!
Totalnie odjechany umysł, który żył wyobraźnią i może nawet niechcący stał się ikoną.
Nie wiemy, ile z opisanych wydarzeń jest prawdą, ale na pewno odkryjemy chociaż rąbek charakteru personifikacji surrealizmu.
Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję :)

Moje pierwsze wrażenie: czyta się jak Gombrowicza!
Totalnie odjechany umysł, który żył wyobraźnią i może nawet niechcący stał się ikoną.
Nie wiemy, ile z opisanych wydarzeń jest prawdą, ale na pewno odkryjemy chociaż rąbek charakteru personifikacji surrealizmu.
Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję :)

Książka pełna anegdot i opisów wielu absurdalnych sytuacji z życia artysty. Niektóre historie są wręcz infantylne, część przez to zabawna, inne wręcz odpychające. Jednego jednak nie można Dalemu odmówić - wyjątkowości. Za sprawą wspomnień różnego rodzaju na powierzchnię wypływa większy obraz poszukiwania miejsca i sensu, co skłania również i czytelnika do refleksji nad bytem i otaczającym nas światem.

Książka pełna anegdot i opisów wielu absurdalnych sytuacji z życia artysty. Niektóre historie są wręcz infantylne, część przez to zabawna, inne wręcz odpychające. Jednego jednak nie można Dalemu odmówić - wyjątkowości. Za sprawą wspomnień różnego rodzaju na powierzchnię wypływa większy obraz poszukiwania miejsca i sensu, co skłania również i czytelnika do refleksji nad...

Fascynująca lektura nie tylko dla fanów artysty.

Fascynująca lektura nie tylko dla fanów artysty.

Kiedy osoba zafascynowana sztuką niekonwencjonalną jest przekonana, że wie wszystko o swoim ulubionym artyście, powinna sięgać po jego własne zapiski. Taką osobą byłem ja i takimi zapiskami jest ta pozycja. Zagłębiwszy się w tą książkę można odkryć fascynujący i zagmatwany świat, w którym niepasujące do siebie elementy stają się pewnego rodzaju imponderabiliami. Szczególnie w umyśle twórcy, jakim był Dali. Począwszy od jego dziecięcych wspomnień, kończąc na samym epilogu, który jest dość nieoczywisty, ale zaskakuje ewidentną przemianą. To tu wyczytamy najsmakowitsze kąski na temat artysty - jego urojone wspomnienia, domniemane wspomnienia sprzed narodzin silnie spojone z filozofią snu, pierwsze miłosne ekscesy, gdzie Salvador jakoby przyznaje się do młodzieńczego homoseksualizmu, a nawet do pewnych pedofilskich zagrywek ze strony swego dziwnego nauczyciela. Poznajemy krajobrazy Cadaques i Figueres, a w późniejszych czasach Port Ligat i Amerykańskie wielkie miasto Nowy Jork. Od samego początku Dali świadom jest swej wielkości, narcystycznej wielkości z przerośniętym ego. Daje nam do zrozumienia wyraźnie, że tylko on się liczy i tylko jego jest ważne. Poznajemy go jako nieugiętego buntownika, który zawsze robi na opak, a wychowywanie się w zamężnej i bogatej rodzinie tylko potęgowało jego chęć bycia zauważonym. Artysta wymienia szczególne dla niego przedmioty i manie. Te drugie charakterystyczne dla każdego artysty są równie zrozumiałe co zastanawiające, jak np. pasikoniki, albo pusta przestrzeń. Odgryzienie łba rozkładającego się nietoperza jest natomiast chyba najbardziej zdumiewającą ciekawostką. Najbardziej interesujące jest jednak przeświadczenie Dalego o swej miłości. Opowiada iż od najmłodszych lat upatrzył sobie swą Muzę i jedyną ukochaną - Galę. Spośród wielu spotykanych kobiet to właśnie ją sobie ziścił jakby sobie ją dosłownie wyśnił. Zanim jeszcze ta para się poznała, malarz opowiada o swoich szkolnych przygodach, o dziełach i usunięciu z uczelni poprzez swoje egoistyczne (a może i prawdziwe) przeświadczenie iż jest mądrzejszy od egzaminatorów. W międzyczasie opowiada również o swych przygodach na salonach i wśród wyższej klasy. Dali wg swoich zapisków zawsze trzymał się klasy odpowiedniej dla siebie i mimo swych koprofagicznych i nieokiełznanych zachowań zawsze miał wokół siebie elegancję i szyk. Salvador Dali to była osoba, która miała do czynienia z wieloma znanymi nazwiskami. Wymieniał się myślami z samym Freudem, a w jego surrealistycznym gronie prowadził się z Andre Bretonem, Pablem Picassem, Joanem Miró, reżyserem Juanem - Luisem Bunelem, z którym stworzyli razem "Psa Andaluzyjskiego", oraz "Złoty Wiek", jego przyjaciółkami były Coco Chanel, Leonor Fini, a w jego kręgu pojawiali się nawet poeci Fredrico Garcia Lorca czy Paul Eluard, który zapoznał Dalego z jego wymarzoną Galą. Intymność do jakiej doszło między Galą a Dalim, autor opisuje w sposób mistyczny, ale niesamowicie aprobacyjny. Pomimo swego ego to Gala jest jedyną osobą, o której jest w stanie napisać najkwiecistsze słowa i wysławiać ją ponad wszystko. Trzeba przyznać, że to jak ją przedstawia jest NAJ. Pojawiają się tematy wojny, polityki od których Dali jako szanowany artysta stroni, jednak wykazuje czysty anarchizm, ale i od niego w pewnym momencie się odżegnuje. Kolejnym ciekawym tematem jest bieda, która podobno doskwiera artystycznej parze. Mimo sprzedawanych obrazów i drogich willi trudno w to uwierzyć, jednak z punktu widzenia Dalego, może dla niego po przystosowaniu do pompatycznego stylu życia nadszedł etap mniejszego dostępu do majątków, co uważał za biedę. Dali kończy swój dziennik w trakcie wojny, czyli jeszcze nie dotrwając do swej starości, jednak epilog, o którym wspomniałem pisany 1940 roku mówi jakby o pojednaniu z Bogiem, o odkryciu nieba. Co za przemiana nastąpiła? Tego się nie dowiadujemy i zostajemy z pewnym pokrzepieniem. Niewątpliwie każdy geniusz jest szalony, a od geniuszu do szaleństwa nigdy nie ma długiej drogi. Przekonujemy się o tym na własne oczy czytając słowo po słowie, gdzie autor zagłębia się w swoje paranoje, ale jednocześnie wpada na niesamowite pomysły. Te pomysły często możemy dziś spotkać w życiu codziennym - przykład : buty amortyzowane (pomysł Dalego). Ekscentryzm i introwertyzm, a do tego mityczna miłość do jednej jedynej wyśnionej to tło tej świetnie napisanej autobiografii. Dali poza tym, że malował wyśmienicie i powoływał się na Da Vinciego, Rafella i klasyków renesansu, bardzo dobrze też pisał. Z uczuciem i szaleństwem swego geniuszu, dlatego warto sięgnąć po jego publikacje. A ponieważ wiele podań o Salvadorze Dalim, szczególnie filmów dokumentalnych mówi dużo innych rzeczy, skupmy się na tym co sam o sobie piszę, chociaż w relacjach z Galą, warto chyba byłoby poznać również jej wersję.

Kiedy osoba zafascynowana sztuką niekonwencjonalną jest przekonana, że wie wszystko o swoim ulubionym artyście, powinna sięgać po jego własne zapiski. Taką osobą byłem ja i takimi zapiskami jest ta pozycja. Zagłębiwszy się w tą książkę można odkryć fascynujący i zagmatwany świat, w którym niepasujące do siebie elementy stają się pewnego rodzaju imponderabiliami. Szczególnie...

Dali w swojej autobiografii potwierdził własne szaleństwo i dziwność. Jego sylwetka i życie, jak przystało na wielkiego artystę, były interesujące. Fakty, opisane w tej książce momentami szokują, momentami śmieszą. Ale przede wszystkim nudzą. Niestety sposób przekazania treści, w jakiś dziwny sposób przesłonił całą tę opowieść. Styl trudny, przeintelektualizowany i męczący. Gdyby napisał to ktoś o lżejszym piórze, mogłoby być porywająco. Wyszło egocentrycznie i nijako.

Dali w swojej autobiografii potwierdził własne szaleństwo i dziwność. Jego sylwetka i życie, jak przystało na wielkiego artystę, były interesujące. Fakty, opisane w tej książce momentami szokują, momentami śmieszą. Ale przede wszystkim nudzą. Niestety sposób przekazania treści, w jakiś dziwny sposób przesłonił całą tę opowieść. Styl trudny, przeintelektualizowany i męczący....

Historia równie surrealistyczna, co twórczość samego artysty. Niczego innego się nie można spodziewać, od człowieka, który włada naszą wyobraźnią w świecie sztuki. Salvador Dali jest artystą kompletnym, nieidącym na żadne kompromisy, więc dlaczegoż dziennik jego życia miałby być inny. To literacka podróż surrealisty, który równie sprawnie tworzy własny wizerunek, co swoje obrazy. Napisana ciekawym językiem opowieść o życiu, które zaskakuje i wydaje się tłumaczyć geniusz tego cokolwiek oryginalnego człowieka. Nawet jeżeli strasznie tam nazmyślał, to i tak warto zagłębić się w lekturę, aby zrozumieć dlaczego Dali, został właśnie tym Dalim.

Historia równie surrealistyczna, co twórczość samego artysty. Niczego innego się nie można spodziewać, od człowieka, który włada naszą wyobraźnią w świecie sztuki. Salvador Dali jest artystą kompletnym, nieidącym na żadne kompromisy, więc dlaczegoż dziennik jego życia miałby być inny. To literacka podróż surrealisty, który równie sprawnie tworzy własny wizerunek, co swoje...

Salvador Dali pierwszy raz mnie zaintrygował we wczesnej młodości,starałam się zrozumieć jego sztukę ale surrealizm okazał się nie być bliski mojej wrażliwości.Po 40 latach los ponownie zetknął mnie z tym artystą.Będąc w Hiszpanii miałam okazję zwiedzić jego muzeum w Figueras.Tym razem inaczej odebrałem jego przeróżne dzieła, zwłaszcza zaskoczyła mnie bogata kolekcja biżuterii. Dzisiaj gdy przeczytałam Moje sekretne życie twierdzę, że Dali na pewno był wyjątkowym człowiekiem ale moje uznanie zyskał ,że był wszechstronny w wielu dziedzinach.To był człowiek multimedialny, tak można dzisiaj o nim powiedzieć.Książkę polecam surrealistom i klasykom.

Salvador Dali pierwszy raz mnie zaintrygował we wczesnej młodości,starałam się zrozumieć jego sztukę ale surrealizm okazał się nie być bliski mojej wrażliwości.Po 40 latach los ponownie zetknął mnie z tym artystą.Będąc w Hiszpanii miałam okazję zwiedzić jego muzeum w Figueras.Tym razem inaczej odebrałem jego przeróżne dzieła, zwłaszcza zaskoczyła mnie bogata kolekcja...

Dali to artysta co się zowie, co udowadnia w tej książce. Polecam szukającym odpowiedzi, co jest niezbędne w twórczych zmaganiach artysty.

Dali to artysta co się zowie, co udowadnia w tej książce. Polecam szukającym odpowiedzi, co jest niezbędne w twórczych zmaganiach artysty.

"No tak średnio bym powiedział"

"No tak średnio bym powiedział"