Nobel 1995 "za dzieła o lirycznej piękności i etycznej głębi, które chwalą cuda dnia codziennego i żywą przeszłość"
Heaney nie wymyśla, nie kombinuje. Pisze o tym, co mu bliskie, o zachwycie słodkimi jagodami i rozczarowaniu, że ich słodycz trwa nie dłużej, niż dzień. I choć nie kopie torfu jak jego dziadek, dzięki swoim utworom staje się częścią łańcucha, wiodącego w przeszłość

Nobel 1995 "za dzieła o lirycznej piękności i etycznej głębi, które chwalą cuda dnia codziennego i żywą przeszłość"
Heaney nie wymyśla, nie kombinuje. Pisze o tym, co mu bliskie, o zachwycie słodkimi jagodami i rozczarowaniu, że ich słodycz trwa nie dłużej, niż dzień. I choć nie kopie torfu jak jego dziadek, dzięki swoim utworom staje się częścią łańcucha, wiodącego w...

Trochę nie mój typ poezji gdyż bardzo skupiony jest na własnych przeżyciach i doświadczeniach i nie zgłębia "prawd ogólnych". Jeden wiersz wywarł na mnie silne wrażenie a mianowicie kara. Nawet dla tego jednego wiersza warto jest sięgnąć po ten tomik.

Trochę nie mój typ poezji gdyż bardzo skupiony jest na własnych przeżyciach i doświadczeniach i nie zgłębia "prawd ogólnych". Jeden wiersz wywarł na mnie silne wrażenie a mianowicie kara. Nawet dla tego jednego wiersza warto jest sięgnąć po ten tomik.