Django (książka + DVD)

Co mnie mierzi w Tarantino to ta muzyka...momentami doprowadza mnie do nieprzerwanej fali nieprzyjemnych dreszczy.
Ale z drugiej strony wiem,że to jego film właśnie po tej specyficznie dobranej linii melodycznej.

Film świetny,taki jaki powinien być.
Akcja się dzieje.
Wszelkie sytuacje układają się tak jak powinny.
Jest i strach,napięcie,że może reżyser wywinie nam jakiś nieprzewidziany numer.
Doborowa kreacja i gra aktorska.
Brutalnie.
Prawdziwie.
Z litrami krwi.
Z licznymi dziurami po kulach.
Z nadzieją.
Misją.
Z przesłaniem.
Myślę,że całą resztę mogę sobie darować.
To było coś.

Co mnie mierzi w Tarantino to ta muzyka...momentami doprowadza mnie do nieprzerwanej fali nieprzyjemnych dreszczy.
Ale z drugiej strony wiem,że to jego film właśnie po tej specyficznie dobranej linii melodycznej.

Film świetny,taki jaki powinien być.
Akcja się dzieje.
Wszelkie sytuacje układają się tak jak powinny.
Jest i strach,napięcie,że może reżyser wywinie nam jakiś...

Najnowszy film Tarantino to typowa dla niego opowieść o zemście i westernie. Typowy obraz, który wciąż i wciąż kręci na nowo, racząc nim co kilka lat kolejnych widzów. Bo czy jakiś z jego dotychczasowych filmów nie opowiadał o zemście (abstrahując od nowelki w "czterech pokojach")? Czy któryś z nich nie był tak naprawdę krwawym westernem ubranym w inne gatunkowo ubrania? Te4raz różnica jest tylko taka, że naprawdę dostajemy western. Reszta pozostała bez zmian i zachwyca.

Ale po kolei.

Fabuła (oscarowa zresztą) jak zawsze u Tarantino jest prosta jak drut. Oto Dr. Schultz, niemiecki łowca głów, w poszukiwaniu kolejnych bandytów do uśmiercenia poznaje Django. Niewolnika, który zna ich twarze. W ten sposób zostają wspólnikami, a także podejmują się misji ratowania Broonhildy, ukochanej Django, z rąk brutalnego Candyego... Zaczyna się masakra.

Wszystko, jak widać jest więc po staremu. Dużo krwi (przesadnie, co jest taratinowską tradycją),dużo przemocy (czasem nieuzasadnionej, czyli jak zawsze),genialna muzyka (kradziona, tradycyjnie, z innych filmów, bo Tarantino z zasady kompozytorów nie zatrudnia),genialne dialogi i zdjęcia. I aktorstwo z oscarowym Waltzem na czele (choć moim zdaniem przyćmił go genialny DiCaprio). Razem łączy się to w najdłuższy film Quentina w karierze, ale i jeden z najlepszych zarazem. Choć właściwie to nieodpowiednie słowo. Bowiem Tarantino ma same genialne filmy (te, które reżyserował),jeśli nie liczyć słabej Jackie Brown. A "Django" wpasowuje się w tę bibliografię znakomicie.

Dla fanów Tarantino jest to więc rzecz absolutnie konieczna. A reszta? Kto lubi dobre kino, nie zawiedzie się. Nawet jeśli (tak jak ja) nie trawi westernów.

Co do książki, z którą jest film, to stanowi ciekawy przykład książeczki z informacjami zza kulis i ciekawostkami, ale nie jest to nic wielkiego. Ot kolejny podobny gadżet.

P.S. W kwestii dodatków, to otrzymujemy ich niewiele: kilkunastominutowy dokument o realizacji i śmierci członka ekipy, zwiastun soundtracka i zwiastun kolekcji filmów Tarantino. Trochę szkoda, ale przy takim filmie, kogo obchodzą dodatki?

Najnowszy film Tarantino to typowa dla niego opowieść o zemście i westernie. Typowy obraz, który wciąż i wciąż kręci na nowo, racząc nim co kilka lat kolejnych widzów. Bo czy jakiś z jego dotychczasowych filmów nie opowiadał o zemście (abstrahując od nowelki w "czterech pokojach")? Czy któryś z nich nie był tak naprawdę krwawym westernem ubranym w inne gatunkowo ubrania?...