Czerwona ręka

"Czerwona ręka" to jedna z najdziwniejszych książek, jakie mi się ostatnio przydarzyły. Już od pierwszych stron wpadłam w wir niezrozumiałych zwrotów, trudnych słów i najfantastyczniejszych porównań. Trudno było wyłuskać sens z tego galimatiasu, a mimo to lektura wciągała jak dobrej klasy odkurzacz. Trudno było się od niej oderwać. O czym jest "Czerwona ręka"? Trudne pytanie. Na początku spotykamy czworo znajomych w słusznym wieku, siedzących w barze, zajętych konwersacją. Potem wydarza się morderstwo. Tuż obok, w sąsiedztwie. I nagle okazuje się, że niektóre osoby z tej czwórki, nie są tymi, za których się podają.
W tej książce urzekł mnie przede wszystkim styl w jakim została ona napisana. Akcja z pozoru niemrawa jest w rzeczywistości dynamiczna i zaskskująca. Można odnieść wrażenie, że ogląda się dobrze nakręcony film.

"Czerwona ręka" to jedna z najdziwniejszych książek, jakie mi się ostatnio przydarzyły. Już od pierwszych stron wpadłam w wir niezrozumiałych zwrotów, trudnych słów i najfantastyczniejszych porównań. Trudno było wyłuskać sens z tego galimatiasu, a mimo to lektura wciągała jak dobrej klasy odkurzacz. Trudno było się od niej oderwać. O czym jest "Czerwona ręka"? Trudne...

Zapis rozmów i myśli czworga stałych bywalców rzymskiej trattorii, dobranych przypadkiem, prawie się nie znających, których losy zostaną przypieczętowane właśnie wskutek tego przypadkowego spotkania i stolikowego sąsiedztwa. Profesor Poletti - w rzeczywistosci Eduardo Bello, Argentyńczyk i brat prześladowanego przez juntę działacza opozycji antyfaszystowskiej - znakomity gawëdziarz i erudyta, Carmen Attegas - znudzona i podstarzała rebeliantka z dobrego domu, Minitrilli - emerytowany, ubogi urzędnik oraz Cranach - pół-Niemiec i szpicel. Każdy z nich gra, z różnych powodów, lecz nikt nie jest tym, za kogo chce uchodzić, ani takim, za jakiego się podaje. Są to jednak czasy Czerwonych Brygad, we Włoszech lewica ma złą prasę i sporo prawicowych przeciwników, także w policji i sądach. Uciekinierzy z Argentyny nie mają swobody, muszą korzystac z pomocy miejscowej lewicy. W takiej sytuacji ton nadają szpicle i fanatyczni, młodzi, faszystowscy terroryści, którzy ślepo ścigają uciekinierów i za granicą.

Tytułowa 'poziomkowa ręka' - Mano da Fragola - pojawia się na różne sposoby - jako ręka mordercy ale także jako odniesienie do surrealistycznych obrazów Magritta, który we Włoszech spędzał każde wakacje. Pojawia się także sporo odniesień do literatury, polityki, życia społecznego Włoch, wiele nietłumaczonych wtrętów w języku hiszpańskim i francuskim.

Wartością tej powieści jest bez wątpienia ciekawa, nowoczesna narracja, drobiazgowość obserwacji i bogaty język. A nad wszystkim unosi się wspomniane w tekście, nostalgiczne, argentyńskie tango "Puente Alsina" Benjamina Tagle Lary, mówiące o przemijającej postaci świata i młodości.

Zapis rozmów i myśli czworga stałych bywalców rzymskiej trattorii, dobranych przypadkiem, prawie się nie znających, których losy zostaną przypieczętowane właśnie wskutek tego przypadkowego spotkania i stolikowego sąsiedztwa. Profesor Poletti - w rzeczywistosci Eduardo Bello, Argentyńczyk i brat prześladowanego przez juntę działacza opozycji antyfaszystowskiej - znakomity...