Świetna powieść historyczna. Autor pokazał makabryczną wojnę, która zabrała wiele istnień. Świetni przedstawieni bohaterowie, akcja która potrafi zaskoczyć, walki zapierają w dech piersi. Gorąco Polecam. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna powieść historyczna. Autor pokazał makabryczną wojnę, która zabrała wiele istnień. Świetni przedstawieni bohaterowie, akcja która potrafi zaskoczyć, walki zapierają w dech piersi. Gorąco Polecam. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Uff... Myślałem, że ta powieść nigdy się nie skończy. Potwornie długa, pełna mistycyzmu, metafor i drobiazgowych opisów nie tylko brutalnych i krwawych walk, ale też przemyśleń i przemian bohaterów.
Autor przedstawił Noc Świętego Bartłomieja skupiając uwagę, podobnie jak w "Religii", nie na kontekst historyczny, ale bezmiarze okrucieństwa i bezsensowności tak ogromnego morza krwi. No i w tym wszystkim nieśmiertelny Mattias Tannhäuser, który niczym średniowieczny Rambo morduje z zimną krwią, bez opamiętania i żadnej litości całe tabuny przeciwników. Nie zważa na głód, zmęczenie i niewyspanie. Zawsze jest pełen wigoru, a śmiercionośnie kusze, łuki, miecze i halabardy zawsze ma pod ręką gotowe do użycia.
Do pomocy ma niezwykłych sprzymierzeńców - gromadę paryskich biednych dzieci, opuszczonych, sierot i społecznych wyrzutków, które lgną do niego niczym wierny pies do swego pana. Zresztą i wiernego psa też nie brakowało.
Mam mały dylemat z jednoznaczną oceną tej powieści. Z jednej strony autor włożył mnóstwo serca w jej napisanie. Wysilił się na wyszukane opisy, na artyzm, ale z drugiej trochę przekombinował. Zbyt rozdęta jest ta powieść, zbyt długie opisy cierpień, przemyśleń i przemian głównych bohaterów. Za dużo też było krwi, dekapitacji głów, kończyn i rozpruwanych wnętrzności. Pod koniec nużyło wręcz...
Nie mniej jednak Willocks udowodnił, że potrafi pisać w sposób przykuwający uwagę i wciągający w stworzoną przez siebie akcję. Intrygi przez niego stworzone, mimo że zawiłe i skomplikowane, są jednak ciekawe, a przygody bohaterów powodują nieodkładalność powieści. Są wciągające i trzymające w napięciu.
Mimo tych uwag, jak najbardziej polecam!

Uff... Myślałem, że ta powieść nigdy się nie skończy. Potwornie długa, pełna mistycyzmu, metafor i drobiazgowych opisów nie tylko brutalnych i krwawych walk, ale też przemyśleń i przemian bohaterów.
Autor przedstawił Noc Świętego Bartłomieja skupiając uwagę, podobnie jak w "Religii", nie na kontekst historyczny, ale bezmiarze okrucieństwa i bezsensowności tak ogromnego...

Kolejny genialny tom. Jeżeli komuś podobał się tom 1 cyklu o Tannhauserze pt. "Religia" to powinien przeczytać również i tę część. Genialna odskocznia dla miłośników akcji i historii, w której razem z Matthiasem zwiedzicie Paryż podczas rzezi hugenotów.

Kolejny genialny tom. Jeżeli komuś podobał się tom 1 cyklu o Tannhauserze pt. "Religia" to powinien przeczytać również i tę część. Genialna odskocznia dla miłośników akcji i historii, w której razem z Matthiasem zwiedzicie Paryż podczas rzezi hugenotów.

Książka przyjemna w czytaniu. Niestety o wiele słabsza niż poprzednia część.

Książka przyjemna w czytaniu. Niestety o wiele słabsza niż poprzednia część.

W porównaniu do pierwszego tomu umiarkowane rozczarowanie. O ile w 'Religii" główny bohater był przedstawiony jako sprawny i waleczny wojownik, to tutaj zmienia się w jakiegoś niemal nieśmiertelnego superbohatera, eksterminującego w pojedynkę tabuny przeciwników. Natomiast kontekst historyczny i wątki poboczne przedstawione są w ciekawy sposób.

W porównaniu do pierwszego tomu umiarkowane rozczarowanie. O ile w 'Religii" główny bohater był przedstawiony jako sprawny i waleczny wojownik, to tutaj zmienia się w jakiegoś niemal nieśmiertelnego superbohatera, eksterminującego w pojedynkę tabuny przeciwników. Natomiast kontekst historyczny i wątki poboczne przedstawione są w ciekawy sposób.

Po genialnej "Religii" więcej należy się spodziewać po autorze. Książka, która odwołuje się do Nocy Św. Bartłomieja siłą rzeczy musi być brutalna, więc nie to jest jej minusem. Tym co sprawia, że pod koniec czyta się ją już ze znudzeniem jest "nieśmiertelność" Mattiasa Tannhäusera, który w pojedynkę potrafi pokonać całe oddziały wroga i strzały oraz kule się go nie imają. Widać, że autorowi pod koniec zabrakło pomysłu na zakończenie tej opowieści, bo początek i rozwinięcie fabuły były dobre.

Po genialnej "Religii" więcej należy się spodziewać po autorze. Książka, która odwołuje się do Nocy Św. Bartłomieja siłą rzeczy musi być brutalna, więc nie to jest jej minusem. Tym co sprawia, że pod koniec czyta się ją już ze znudzeniem jest "nieśmiertelność" Mattiasa Tannhäusera, który w pojedynkę potrafi pokonać całe oddziały wroga i strzały oraz kule się go nie imają....

Krwawo, krwawo, krwawo i jeszcze bardziej krwawo

Krwawo, krwawo, krwawo i jeszcze bardziej krwawo

Po kapitalnej Religii miałem duże oczekiwania, niestety Dwanaścioro z Paryża nie do końca im sprostał. Miło poczytać o dalszych perypetiach bohaterów poprzedniego tomu i tak do połowy książka jest bardzo OK. Ale w pewnym momencie na ciągła, wydawałoby się, że niekończąca się jatka serwowana przez bohatera zaczyna męczyć i nużyć. Tym bardziej, że coraz mniej w tym wszystkim sensu, a bohater wydaje się być niczym Rambo, który zabijał dziesiątki przeciwników, a samego go ledwo drasnęli. No proszę.... Willocks ma jednak lekkie pióro i dobrze się czyta, ale uciąłbym z 150 stron i koniec obmyślił inaczej

Po kapitalnej Religii miałem duże oczekiwania, niestety Dwanaścioro z Paryża nie do końca im sprostał. Miło poczytać o dalszych perypetiach bohaterów poprzedniego tomu i tak do połowy książka jest bardzo OK. Ale w pewnym momencie na ciągła, wydawałoby się, że niekończąca się jatka serwowana przez bohatera zaczyna męczyć i nużyć. Tym bardziej, że coraz mniej w tym wszystkim...

"Religia" miała klimat. Tutaj też się dobrze zaczęło. Znów losy Mattiasa zostały wymieszane z prawdziwymi wydarzeniami historycznymi. Znów jest brutalnie i cynicznie, a to lubię. Ale im głębiej w książkę, tym bardziej żenująco. Autor, jak to się mówi, pojechał po bandzie. Tannhauser stał się jakąś hybrydą Terminatora i Dalajlamy. Jakby dalej pociągnąć akcję to skończył by jako nowy król Francji a może i papież. Wyrżnął pół Paryża i adoptował gromadkę dzieci. Wzruszające. Carla za to została świętą, która nawróciła na dobrą drogę całą bandycką dzielnicę miasta i to przy własnym porodzie. Końcówka książki to już pełnowymiarowa rzeź w wykonaniu jednoosobowego komando Mattias bez ładu i składu. Podsumowując, nie jest to dobra kontynuacja.

"Religia" miała klimat. Tutaj też się dobrze zaczęło. Znów losy Mattiasa zostały wymieszane z prawdziwymi wydarzeniami historycznymi. Znów jest brutalnie i cynicznie, a to lubię. Ale im głębiej w książkę, tym bardziej żenująco. Autor, jak to się mówi, pojechał po bandzie. Tannhauser stał się jakąś hybrydą Terminatora i Dalajlamy. Jakby dalej pociągnąć akcję to skończył by...

Fatalna, po całkiem niezłej pierwszej części. Pod koniec zmuszałem się do skończenia tej książki.

Fatalna, po całkiem niezłej pierwszej części. Pod koniec zmuszałem się do skończenia tej książki.