http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Nieśmiałość niejedno ma imię. W uroczej książeczce Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel i Pawła Pawlaka O Melanii, Melchiorze i panu Przypadku nieśmiałość ma dwa imiona: Melania i Melchior.

Melania Kopytko to samotna świnka, która swoją nieśmiałość skrywa pod wielkim kapeluszem i ciemnymi okularami. I choć jest zbyt wstydliwa, by się uśmiechnąć, a nawet zrobić zakupy, to o nieśmiałość nikt by jej nie posądził, tak dobrze ją maskuje.

Melchior Knurek to samotny prosiak, równie nieśmiały jak Melania, który – być może nie znając kobiecych sztuczek – nieśmiałości nie ukrywa. Wręcz przeciwnie, nieśmiałość wychodzi nawet przez dziurki od guzików przy jego sweterku.

Oboje mieszkają w jednej kamienicy i chętnie by się zaprzyjaźnili, ale jak to z nieśmiałymi bywa – chcieliby, ale boją się… ośmieszenia, odrzucenia. Wprawdzie raz zdobyli się na odwagę i wysłali sobie kartki na Walentynki, ale że kartki były anonimowe, więc się nie poznali. I tak mijaliby się czasem na klatce schodowej „bez jednego chrumknięcia”, gdyby z pomocą nie przyszedł im sąsiad, pan Eligiusz Przypadek. Jak na pana Przypadka przystało, pomógł im przez przypadek. Za sprawą jego ukochanego elektrycznego podgrzewacza do butów (tak, tak, jest coś takiego – niedowiarki niech zerkną na rysunek w prawym dolnym rogu okładki) w kamienicy zgasło światło. W ciemnościach Melania i Melchior – przypadkiem – wpadli na siebie i, jak to mówią, zaiskrzyło między nimi.

Na czwartej stronie okładki czytamy, że historia o Melanii i Melchiorze jest dla nieśmiałych, dużych i małych. Na pewno. Niejeden nieśmiały czytelnik, niezależnie od wieku, odkryje w sobie Melanię lub Melchiora. Niektórzy różnymi sposobami walczą z nieśmiałością, inni się jej poddają. Dla jednych i drugich nieśmiałość jest zmorą, która, utrudniając kontakty z ludźmi, skazuje ich na samotność, sprawia, że nie dostrzegają swych zalet, nie korzystają z życia, udają kogoś, kim nie są, lub zamykają się w czterech ścianach.

Ale czy jest to historia tylko dla nieśmiałych? Może i ci odważni czegoś się z niej nauczą? Może zrozumieją, że osoby na pozór wyniosłe i nieprzystępne to często niepewne siebie, wstydliwe stworzenia, zmagające się z przypadłością, przez którą cierpią. I czasami wystarczy jeden przyjacielski gest, by wyszły ze swej skorupki.

Historyjka o Melanii i Melchiorze ma optymistyczne zakończenie. Wprawdzie nagłe uczucie nie wyleczyło ich z nieśmiałości – świnki dalej się wstydzą, ale już razem, a nie w samotności. Ich perypetie dają nadzieję, że choć niektórych słabostek nie można całkiem pokonać, to poprawa losu jest możliwa, choćby przypadkiem.

I tu kilka słów należy się panu Eligiuszowi Przypadkowi, który chociaż zjawia się tyko na chwilę, jest to chwila brzemienna w skutki. O doniosłości jego roli w życiu Melanii i Melchiora niech świadczy to, że obok nich pojawia się w tytule książki. Nie tylko w życiu świnek przypadek odegrał niebagatelną rolę. Wielu z nas robi coś, poznaje kogoś, znajduje coś albo gubi przez przypadek. Często, bojąc się skutków złej decyzji, składamy los w jego ręce. Ale czy warto zdawać się na przypadek? Może w następnym roku Melania i Melchior podpisaliby walentynkowe kartki?

Niewielka książeczka, a tak wiele treści.

A ja wcale nie przypadkiem w pierwszym zdaniu napisałam, że książka ma dwoje twórców. Subtelny tekst Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel i pastelowe ilustracje Pawła Pawlaka doskonale się uzupełniają, tworząc prostą, ciepłą opowieść, która skłania do przemyśleń jej czytelników, i dużych i małych.

Książka wpisana na Listę Skarbów Muzeum Książki Dziecięcej.

http://www.polskanapiechote.waw.pl/do-poduszki

Nieśmiałość niejedno ma imię. W uroczej książeczce Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel i Pawła Pawlaka O Melanii, Melchiorze i panu Przypadku nieśmiałość ma dwa imiona: Melania i Melchior.

Melania Kopytko to samotna świnka, która swoją nieśmiałość skrywa pod wielkim kapeluszem i ciemnymi okularami. I choć jest zbyt wstydliwa, by...

Śmieszna historyjka o dwóch nieśmiałych świnkach i nieśmiałości. Uroku dodają ilustracje.

Śmieszna historyjka o dwóch nieśmiałych świnkach i nieśmiałości. Uroku dodają ilustracje.

Dla dzieci i dorosłych, nie tylko nieśmiałych (4+ lat).

Kupiłam synkowi, który był kiedyś bardzo nieśmiały. Wtedy przeszukiwałam poradniki psychologiczne, żeby mu jakoś pomóc wyjść z nieśmiałości. W międzyczasie zrozumiałam, ze muszę po prostu zaakceptować synka takim jaki jest. I to było najlepsze rozwiązanie ;-) Autorka tez wcale nie podaje sposobu jak poradzić sobie z nieśmiałością. Bo nieśmiałość też może być kogoś mocną stroną.

Oboje lubimy do tej pozycji wracać od czasu do czasu ;) Bardzo ładnie opracowana graficznie. Do schrupania ;-)

Dla dzieci i dorosłych, nie tylko nieśmiałych (4+ lat).

Kupiłam synkowi, który był kiedyś bardzo nieśmiały. Wtedy przeszukiwałam poradniki psychologiczne, żeby mu jakoś pomóc wyjść z nieśmiałości. W międzyczasie zrozumiałam, ze muszę po prostu zaakceptować synka takim jaki jest. I to było najlepsze rozwiązanie ;-) Autorka tez wcale nie podaje sposobu jak poradzić sobie z...

Ona ukrywała wstyd pod wielkimi okularami i kapeluszem, on nad wyraz wrażliwy, oddawał się pasjom. Żeby nie narażać się na śmieszność, nie odzywali się do siebie, tylko myśleli: "ach, jak by to było miło usiąść razem na ławeczce...". Raz nawet posłali sobie kartki na walentynki, oczywiście bez podpisów.
Wstydziliby się do końca życia, gdyby nie pan Przypadek i ciemność kompletna w całej kamienicy. A potem spotkanie w cukierni... "Od tej pory często można ich spotkać na ławeczce przy fontannie albo na tarasie w cukierni. I chociaż w ich życiu wiele się zmieniło, nadal są bardzo nieśmiali. Tylko, że teraz wstydzą się razem. A to przecież zupełnie co innego".

Ilustracje Pawła Pawlaka, który ma koncie wiele różnorodnie zilustrowanych książek, nie boi się łączenia technik, niebanalnych pomysłów, eksperymentów. "Raduje go poczucie, że u dorosłych rośnie świadomość znaczenia, jakie w rozwoju małego człowieka ma obcowanie z dobrymi książkami".

Wszystkim nieśmiałkom polecam:)

Ona ukrywała wstyd pod wielkimi okularami i kapeluszem, on nad wyraz wrażliwy, oddawał się pasjom. Żeby nie narażać się na śmieszność, nie odzywali się do siebie, tylko myśleli: "ach, jak by to było miło usiąść razem na ławeczce...". Raz nawet posłali sobie kartki na walentynki, oczywiście bez podpisów.
Wstydziliby się do końca życia, gdyby nie pan Przypadek i ciemność...

Polecam gorąco :) świetne ilustracje i przyjemnie opowiedziana historia. Będąc dorosłym czyta się z radością i wprost czeka, żeby pokazać dzieciom.

Polecam gorąco :) świetne ilustracje i przyjemnie opowiedziana historia. Będąc dorosłym czyta się z radością i wprost czeka, żeby pokazać dzieciom.

Jest to historia dwóch bardzo nieśmiałych świnek Melanii i Melchiora, którzy mieszkają w tym samym bloku.
Melania, żeby ukryć swoją nieśmiałość zanim wyszła z domu wkładała wielki kapelusz, słoneczne okulary i dopiero tak wychodziła z domu. Dlatego te inne świnki brały ją za zarozumiałą bo gdy szla nie rozglądała się nigdy na boki i maszerowała żwawo.
Melchior zaś w przeciwieństwie do Melanii nie krył się ze swoją nieśmiałością i u niego wszystko było widać :). Żadne z nich nie wiedziało, że podoba się drugiemu bo nie chcieli się narazić na śmieszność.
Nawet na Walentynki wysłali sobie kartki ale żadne z nich się nie podpisało.
Wszystko się jednak zmieniło gdy sąsiad Eligiusz Przypadek, zrobił zwarcie w instalacji elektrycznej i w całej kamienicy zabrakło prądu. Dzięki niemu w końcu nasza para miała możliwość poznania się bliżej.
Jak to wszystko się skończyło? Zapraszam do przeczytania książeczki.

Historia jest krótka, w sam raz dla dzieciaczków. Ilustracje są rewelacyjnie doskonale oddają klimat, nawet moja 3 letnia Antosia świetnie radziła sobie z odczytywaniem rysunków i sama coś mruczała pod nosem.
Książka porusza ważny temat jakim jest nieśmiałość dzieci, łatwiej im identyfikować się bohaterami bajek. Historia opowiedziana jest lekko, z humorem :). Podoba mi się sposób jaki opisano to, że każdy jest inny a pozory mogą mylić.

Jest to historia dwóch bardzo nieśmiałych świnek Melanii i Melchiora, którzy mieszkają w tym samym bloku.
Melania, żeby ukryć swoją nieśmiałość zanim wyszła z domu wkładała wielki kapelusz, słoneczne okulary i dopiero tak wychodziła z domu. Dlatego te inne świnki brały ją za zarozumiałą bo gdy szla nie rozglądała się nigdy na boki i maszerowała żwawo.
Melchior zaś w...