Kolejny raz sięgnęłam po książkę tureckiego Pisarza. Przecież doskonale wiem, że mi z nimi nie po drodze! Tak też było tym razem, niestety.

Kolejny raz sięgnęłam po książkę tureckiego Pisarza. Przecież doskonale wiem, że mi z nimi nie po drodze! Tak też było tym razem, niestety.

Jest to obecnie rzadko spotykany rodzaj książki, w której wraz z toczącą się akcją, bohaterzy, i oczywiście autorka, snują rozważania natury ideologicznej co do narodowości, państwowości, miejsca pojedynczego współczesnego człowieka w zantagonizowanym społeczeństwie, możliwości obrony swoich wartości, na temat przemocy, terroru i wyobcowania. Nagromadzenie tych rozważań może jest wadą tej książki, pod tym względem jest zbyt przegadana, łapie się zbyt wielu problemów. Natomiast autorka unika łatwych odpowiedzi, tego wskazywania palcem, że jedni to dobrzy, a inni to brutalna niema siła, i nikogo nie oskarża, raczej pesymistycznie stwierdza, że zła nagromadziło się wszędzie tyle, że nikt nie jest w stanie mu zapobiec. Natomiast na poziomie duchowym autorka próbuje dokonać rozliczenia pokolenia sprzeciwiającego się stanowi wojennemu z lat 80. (widać nie tylko u nas!). To będzie trudne do przełknięcia dla młodego czytelnika, ponieważ w Turcji z mundurowymi walczyli marksiści. I to pokolenie tak waleczne kiedyś, jak to historia współczesna nieraz pokazała nie tylko w Turcji, odeszło od źródeł, ciepłe posadki i tak dalej, słowem sprzedało zadziorność za kompromis, dla mnie mało że utraciło słowo, ale utraciło umiejętność mówienia. Że Kurdowie, partyzanci, czołgi, przemoc, tortury i ofiary to nie nasza śpiewka? Może w Turcji wszystko jest ostrzej, drażliwiej, fanatyczniej, zgadzam się, ale jest coś co nas łączy. Wystarczy przypomnieć sobie idee Solidarności z 80 roku i to że obecnie dla tych którzy je głoszą to tak naprawdę sterta komunałów z której można wyciągnąć pieniążki dla garstki dobrze ustawionych. Historia Rzeczpospolitej i Turcji dziwnie się splata i żebyśmy nie myśleli, że nam nic nie grozi. A i owszem, bo zbyt często Historię przegrywaliśmy wspólnie i o tym samym czasie.

Jest to obecnie rzadko spotykany rodzaj książki, w której wraz z toczącą się akcją, bohaterzy, i oczywiście autorka, snują rozważania natury ideologicznej co do narodowości, państwowości, miejsca pojedynczego współczesnego człowieka w zantagonizowanym społeczeństwie, możliwości obrony swoich wartości, na temat przemocy, terroru i wyobcowania. Nagromadzenie tych rozważań...

Pięknie napisana książka, która równocześnie jest straszliwie przygnębiająca. Czyta się ją powoli, chwilami nie jest łatwo, ale naprawdę warto po nią sięgnąć mimo, że cały czas czujesz ciężar. Ciężar ogromu niesprawiedliwie rozlanej krwi, problemów osobistych głównych bohaterów i odwiecznych konfliktów, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną rozwiązane.

Pięknie napisana książka, która równocześnie jest straszliwie przygnębiająca. Czyta się ją powoli, chwilami nie jest łatwo, ale naprawdę warto po nią sięgnąć mimo, że cały czas czujesz ciężar. Ciężar ogromu niesprawiedliwie rozlanej krwi, problemów osobistych głównych bohaterów i odwiecznych konfliktów, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną rozwiązane.

Sięgając po tą ksiażkę, nie spodzewałam się czegoś tak dobrego.
Jestem poruszona sposobem w jaki autorka przybliża nam konflikt turecko-kurdyjski, ukazuje losy zwyczajnych ludzi, którzy muszą odnaleźć się w tej bolesnej rzeczywistości.
W piękny sposób przeplata losy bohaterów, każdemu poświęcając uwagę.
No i prowadzenie narracji - bezbłędne!

Sięgając po tą ksiażkę, nie spodzewałam się czegoś tak dobrego.
Jestem poruszona sposobem w jaki autorka przybliża nam konflikt turecko-kurdyjski, ukazuje losy zwyczajnych ludzi, którzy muszą odnaleźć się w tej bolesnej rzeczywistości.
W piękny sposób przeplata losy bohaterów, każdemu poświęcając uwagę.
No i prowadzenie narracji - bezbłędne!

Historia o ucieczce. Recenzja książki "Utracone słowo" Oya Baydar

"Opowiedz mi historię o ucieczce. Ale nie smutną, niech nikt w niej nie zginie, nikt nie płacze."

Jest to jedna z tych książek, których nie da się opowiedzieć, które trzeba przeczytać, żeby móc je poczuć.

Autorka prowadzi narrację w niesamowity sposób, od pierwszych stron nie istnieje dla czytelnika nic poza tą historią. Pięknym, często poetyckim językiem pokazuje nam tak różne od siebie światy Omera, Elif, Deniza, Mahmuta, Zelal, Jayin... Nikogo nie wywyższa, nikogo nie ocenia, na nikim nie skupia swej uwagi dłużej, szanuje każdą postać, do każdej chce nas zbliżyć. Pokazuje, że wszyscy jesteśmy ludźmi, bez względu na narodowość.

Niesamowity jest sposób, w jaki z narracji trzecioosobowej, niepostrzeżenie przechodzi w pierwszoosobową, tak naturalnie wrzuca nas do ich głów...

Co ciekawe, autorka często nawiązuje do "Małego Księcia", w metaforyczny sposób mówi o oswajaniu, ochranianiu, o śmierci...

Jest to książka o ucieczce. O szukaniu swojego miejsca w świecie pełnym przemocy i odpowiedzi na pytanie, czy takie miejsce w ogóle można znaleźć.

To książka o życiu w strachu, o pragnieniu miłości, o zwykłych ludziach. Książka-przestroga, która uświadamia ludziom z Zachodu, że nie każdy terrorysta jest zły, często jest to po prostu zastraszone dziecko, któremu nawrzucano do głowy "prawdy", a nie nauczono odróżniać dobra od zła.

"Jak wyrazić słowami ból, którego się samemu nie czuje?"
Oya Baydar poprzez "Utracone słowo" wyraża ból, który czuje. I wyraża go w taki sposób, że każdy może go poczuć.

"Jedynym miejscem, do którego możesz pójść, jesteś ty sam. Przemoc tych czasów dosięgnie cię wszędzie."

To smutna książka, bo tak bardzo rzeczywista. Potrzeba takich książek.

Historia o ucieczce. Recenzja książki "Utracone słowo" Oya Baydar

"Opowiedz mi historię o ucieczce. Ale nie smutną, niech nikt w niej nie zginie, nikt nie płacze."

Jest to jedna z tych książek, których nie da się opowiedzieć, które trzeba przeczytać, żeby móc je poczuć.

Autorka prowadzi narrację w niesamowity sposób, od pierwszych stron nie istnieje dla czytelnika nic...

Byłem pełen najlepszych chęci. Niestety, nie dało się. Ilość sentymentalnych sformułowań i kiczowatych rozwiązań mnie pokonała. Żadna ważna sprawa, ani żadna słuszna idea nie pomoże literaturze, od której się robi słabo.

Byłem pełen najlepszych chęci. Niestety, nie dało się. Ilość sentymentalnych sformułowań i kiczowatych rozwiązań mnie pokonała. Żadna ważna sprawa, ani żadna słuszna idea nie pomoże literaturze, od której się robi słabo.