Niesamowita, poruszająca historia o "bezinteresownej nienawiści", o wojnie, o hitlerowskiej propagandzie, ale też o miłości- niespodziewanej, niebezpiecznej. To książka do której się wraca, o której się rozmyśla i której nie da się zapomnieć.

Niesamowita, poruszająca historia o "bezinteresownej nienawiści", o wojnie, o hitlerowskiej propagandzie, ale też o miłości- niespodziewanej, niebezpiecznej. To książka do której się wraca, o której się rozmyśla i której nie da się zapomnieć.

Świetna! Polecam!

Świetna! Polecam!

Historia z pewnością przejmująca. Jest to kolejny przykład, że za każdym z nas idzie historia, która zależna jest w dużej mierze od sytuacji na które mamy znikomy lub żaden wpływ. Warto po nią sięgnąć.

Historia z pewnością przejmująca. Jest to kolejny przykład, że za każdym z nas idzie historia, która zależna jest w dużej mierze od sytuacji na które mamy znikomy lub żaden wpływ. Warto po nią sięgnąć.

"Berlin późne lato" to czasy drugiej wojny światowej w samym centrum Berlina. Poznajemy Otto Petera, Niemca, wdowca, którego syn zginął w wojnie. Otto jest pisarzem, prowadzi księgarnię. Otrzymuje od nazistowskich władz propozycję nie do odrzucenia, korektę propagandowego scenariusza filmu. Jednocześnie w jego życiu pojawia się Polka, Halina, uciekinierka z obozu.

"Berlin późne lato" to nie jest książka na miłe spędzenie czasu przy herbatce i pod kocem. To książka trudna, emocjonalna, dotykająca najcięższych przeżyć w dziejach ludzkości. Tu nie ma happyendów. Tu jest prawda, brutalna rzeczywistość, do której nigdy nie możemy dopuścić.

"Berlin późne lato" to czasy drugiej wojny światowej w samym centrum Berlina. Poznajemy Otto Petera, Niemca, wdowca, którego syn zginął w wojnie. Otto jest pisarzem, prowadzi księgarnię. Otrzymuje od nazistowskich władz propozycję nie do odrzucenia, korektę propagandowego scenariusza filmu. Jednocześnie w jego życiu pojawia się Polka, Halina, uciekinierka z obozu.

"Berlin...

„Berlin, późne lato” autorstwa Grzegorza Kozera to książka, w której autor ukazuje nie tylko swój talent, lecz także głęboką wiedzę o ludzkich relacjach. Kozera w tej powieści przenosi czytelnika w malownicze Berlin, gdzie skomplikowane postaci przeplatają się w historii pełnej tajemnic.

Gatunkowo można sklasyfikować książkę jako literaturę psychologiczną z elementami romansu, co nadaje jej unikalny charakter. Autor brawurowo porusza tematy związane z miłością, stratą i poszukiwaniem sensu życia, sprawiając, że czytelnik zanurza się w głębokie refleksje.

Kozera sprawnie eksploruje złożoność ludzkich emocji, przedstawiając bohaterów z ich słabościami i tajemnicami. Książka dotyka universalia ludzkiego doświadczenia, a równocześnie porusza aktualne społeczne i kulturowe tematy.

Język użyty przez autora jest precyzyjny i barwny, co sprawia, że czytanie staje się nie tylko intelektualną podróżą, ale także estetycznym doznaniem. Dialogi są naturalne, a opisy miejsc i postaci malownicze, co dodaje głębi fabule.

Niezwykle intrygujące są skomplikowane relacje między postaciami, ukazane w sposób subtelny i pełen niuansów. Kozera zaskakuje czytelnika twistami fabularnymi, trzymając go w napięciu do ostatnich stron.

W mojej osobistej opinii książka jest świetna i intrygująca, zwłaszcza dla osób, które interesują się historią XX wiecznej Europy i chcą dowiedzieć się czegoś więcej na temat codzienności ludzi żyjących w tych czasach.

„Berlin, późne lato” to lektura godna polecenia dla miłośników głębokich psychologicznych analiz, pięknego języka oraz dla tych, którzy cenią sobie zaskakujące zwroty akcji. Książka z pewnością przypadnie do gustu czytelnikom poszukującym literackich wyzwań i inspirujących historii.
A.H.
Szkolny Klub Recenzenta

„Berlin, późne lato” autorstwa Grzegorza Kozera to książka, w której autor ukazuje nie tylko swój talent, lecz także głęboką wiedzę o ludzkich relacjach. Kozera w tej powieści przenosi czytelnika w malownicze Berlin, gdzie skomplikowane postaci przeplatają się w historii pełnej tajemnic.

Gatunkowo można sklasyfikować książkę jako literaturę psychologiczną z elementami...

Kameralna opowieść o miłości, która nie miała prawa zdarzyć się w nazistowskim państwie (akcja rozgrywa się w roku 1943 w Berlinie). Otto Peters, pisarz, który w wojennej rzeczywistości, i po osobistych dramatach rodzinnych, utracił też wolę i chęć tworzenia. Nieoczekiwanie otrzymuje zlecenie na korektę scenariusza propagandowego filmu „Kolberg” (choć powieść jest literacką fikcją, taki film faktycznie III Rzesza wyprodukowała w roku 1945). Życie Petersa odmieni pojawienie się Haliny, Polki poszukiwanej przez gestapo...

Niby prosta fabuła, wiele przecież takich książek powstało i zapewne niejedna jeszcze zostanie napisana. Jednakże autorowi udało się zbudować tę historię na silnym przekazie moralnym. Czy w wojennej codzienności, w totalitarnym państwie, znienawidzonym przez cały świat (w końcu to Niemcy, agresorzy, autorzy antyhumanitarnych potworności),jest miejsce na bezinteresowną pomoc, poświęcenie dla drugiego człowieka?

Przejmujący obraz tego, jak wielka, niechciana historia wraz z nieakceptowaną ideologią, siłą wkraczają w życie zwykłego człowieka.

Kameralna opowieść o miłości, która nie miała prawa zdarzyć się w nazistowskim państwie (akcja rozgrywa się w roku 1943 w Berlinie). Otto Peters, pisarz, który w wojennej rzeczywistości, i po osobistych dramatach rodzinnych, utracił też wolę i chęć tworzenia. Nieoczekiwanie otrzymuje zlecenie na korektę scenariusza propagandowego filmu „Kolberg” (choć powieść jest literacką...

Obozy koncentracyjne obecnie postrzegamy jako fabryki śmierci, bowiem ten, kto tam trafił, miał nikłe szanse wyjść żywy. Choć wielu tych, którzy tam mimo okropnych warunków egzystowali, zapewne się zastanawiało, czy nie było by prościej po prostu zginąć od razu po przywiezieniu. Hitlerowcy na terenie III Rzeszy i państw okupowanych zorganizowali w sumie dwanaście tysięcy obozów koncentracyjnych, a drugim imieniem każdego z nich było cierpienie. W sumie przeszło przez nie około osiemnaście milionów osób, z czego aż jedenaście milionów zostało zamordowanych. Zaś ci, którzy przeżyli, do końca życie zmagali się nie tylko z licznymi chorobami, ale – co gorsze – ze wspomnieniami. Niektórym udawało się uciec, choć konsekwencje tego były straszliwe, co więcej, sprowadzały śmierć zarówno na tych, którzy w ucieczce pomagali, jak i na tych, którzy pozostali.
Halinie Kamińskiej w ucieczce pomógł przypadek i bombardowanie wojsk alianckich. Ta mieszkająca w Warszawie Polka została zesłana do obozu, a stamtąd – jako więźniarka polityczna – została przewieziona do Berlina, gdzie pracować miała w fabryce. Tu życie było o niebo lepsze niż w obozie, nawet mimo ciężkiej pracy i głodowych racji żywnościowych. Niestety, po zbombardowaniu fabryki, czekał ją powrót do obozu. Wykorzystując zamieszanie wywołane spadającymi bombami, uciekła, lecz wielomiesięczne trudne warunki życia sprawiły, że z ledwością udało jej się dotrzeć do piwnicy jednej z niemieckich kamienic. Tam znalazł ją Otto Peters, niemiecki pisarz, który przed wybuchem wojny odnosił niemałe sukcesy, zaś jedna z jego książek stała się nawet podstawą scenariusza filmowego. Po śmierci żony zaangażowanej w działalność partyjną, a także syna Ericha, który poległ pod Stalingradem, jego życie rozsypało się niczym domek z kart, zagościła w nim samotność. Szczególnie, że nie popierał ideologii nazistowskiej, nie chciał przyłączyć się do grona pisarzy sławiących naród niemiecki. Zatrudnienie w księgarni prowadzonej przez przyjaciela, Rolfa, nie było spełnieniem jego ambicji, ale dawało źródło utrzymania, tak ważne w czasach wojny. Choć i tak warunki bytowe Niemców były lepsze, niż Polaków w okupowanej Polsce.
Spotkanie z Heleną wyrywa Petersa ze stanu hibernacji. Nie tylko znów zaczyna czuć, ale i dostrzegać coraz wyraźniej kłamstwo, którym jest otoczony. Co więcej zaczyna rozumieć, że odwracanie głowy od zbrodni popełnianej przez Nazistów, również jest zbrodnią. Ukrywa zatem Helenę w swoim mieszkaniu, pielęgnując ją z pomocą sąsiada, doktora Schneidera. Ryzykuje wiele zdobywając dla niej antybiotyk, ale tak naprawdę już sam fakt ukrywania zbiegłej Polski oznacza wyrok. Mimo wszystko ten miesiąc, który razem spędzają, pozwala Otto zaznać uczucia bliskości, której nie czuł nawet do żony, a już szczególnie w ostatnich latach jej życia, kiedy pochłonięta była ideologią faszystowską.
Jak zakończy się ta historia? Czy taka miłość, niemożliwa już z założenia, ma jakiekolwiek szanse? Przekonamy się o tym dzięki dramatycznej powieści Grzegorza Kozery pt. „Berlin, późne lato”. Książka jest pierwszym tomem Trylogii Niemieckiej, choć tak naprawdę tomy można czytać jako osobne powieści. Jednak kto zacznie lekturę, kto doświadczy cierpienia niewinnych osób, kto towarzyszyć będzie bohaterom w strasznych wydarzeniach, ten z pewnością sięgnie po całą serię.
Książka pełna jest nieoczywistych zwrotów akcji i decyzji bohaterów, jak choćby ta podjęta przez Petersa, by pomóc w korekcie scenariusza filmu służącego hitlerowskiej propagandzie. To sprawia, że utrzymuje nas w napięciu do ostatnich stron pozostawiając z zakończeniem, które jest na tyle wieloznaczne, że możemy snuć własne historie, albo natychmiast sięgnąć po kolejny tomy, będące nawiązaniem do części pierwszej.

Obozy koncentracyjne obecnie postrzegamy jako fabryki śmierci, bowiem ten, kto tam trafił, miał nikłe szanse wyjść żywy. Choć wielu tych, którzy tam mimo okropnych warunków egzystowali, zapewne się zastanawiało, czy nie było by prościej po prostu zginąć od razu po przywiezieniu. Hitlerowcy na terenie III Rzeszy i państw okupowanych zorganizowali w sumie dwanaście tysięcy ...

Mamy tu z pozoru krótką, dość dramatyczną powieść, która przenosi nas w okres końca II Wojny Światowej.

Lato '43 nie było latwe dla większości Europejczyków. Autor ukazuje nam punkt widzenia niemieckiego obywatela, probujacego po prostu przeżyć.
Jego losy zmienia przypadkowe natknięcie się na ukrywającą się Hannę.

Zacznę od tego, że książka ma w sobie wiele przekazu mimo dość skromnej objętości.

Śledząc losy bohaterów możemy przede wszystkim zapoznać się z wizerunkiem Berlina w tamtym okresie. Konieczność ukrywania się, ciągłe kontrole, limitowana żywność, woda i nakaz zaciemnienia mieszkań.

Gdzieś między tym wszystkim autor umieścił uczucia - niebanalny, choć krótki romans, którego być nie powinno. Zakazana miłość, która może zakończyć się śmiercią.

Moim zdaniem ważnym przekazem jest również przenikający między wierszami wątek moralny. Bezinteresowna pomoc, ryzykowanie własnym życiem, zaangażowanie i poświęcenie.

To wszystko razem, okraszone wciągającą fabułą, interesującymi bohaterami i dobrze oddającymi otoczenie opisami.

Polecam dla tych, których tematyka około wojenna w książkach pociąga i interesuje.

Mamy tu z pozoru krótką, dość dramatyczną powieść, która przenosi nas w okres końca II Wojny Światowej.

Lato '43 nie było latwe dla większości Europejczyków. Autor ukazuje nam punkt widzenia niemieckiego obywatela, probujacego po prostu przeżyć.
Jego losy zmienia przypadkowe natknięcie się na ukrywającą się Hannę.

Zacznę od tego, że książka ma w sobie wiele przekazu mimo...

Nieco ckliwa, ale przejmująca opowieść o zagubieniu "ludzi w świecie potworów". O bezsilnośći jednostki wobec machiny reżimu. O naszej pozornej demokracji, którą uwielbiamy się chlubić bo pozwala nam przez mniej lub bardziej świadome głosowanie oddać swój los w ręce grupki, odtąd niepodzielnie dzierżącej władzę. I z bólem i rozpaczą obserwować narodziny totalitarnego reżimu. A nie rodzi się on nagle i w jednej chwili, ale przez długotrwałe przyzwolenie, przemilczenie, zobojętnienie. Grzegorz Kozera to kolejny autor, usiłujący nas przekonać, że nie wszyscy Niemcy byli potworami. Mało tego, zdarzali się między nimi i aniołowie. Jak wielu było tych przeciwnych lub przynajmniej niepogodzonych z nazistowską rzeczywistością? Być może jedynie margines. Znacznie więcej było zapewne obojętnych. Tych, którzy nie wikłają się w politykę, nie angażują w sprawy obcych i jedyne czego pragmną to spokojny byt bez zawirowań i wstrząsów. Zbrodnia ich brzydzi, sami by tych okropieństw nie wymyślili, ani nawet nie wydali na nie zgody, ale narażać siebie i swych bliskich w imię wyższych idei i obrony wartości też nie będą. Wszyscy jesteśmy tacy sami. Gdziekolwiek pojawiłby się nazizm, w Niemczech, Polsce, Francji wszędzie znalazłby tę samą glebę i te same warunki do wzrostu. Powieść Grzegorza Kozery ukazuje nam wycinek z życia takiej jednostki. Biernie niepogodzonej, milcząco przeciwnej, pełnej starannie skrywanej odrazy. Chwilę kulminacyjną, która jest kwintesencją jego człowieczeństwa. Jeden moment, który świadczy o wszystkim, w którym po latach bezowocnego tkwienia w ziemi podwaja się ewangeliczny talent. Sprawy bolesne i przerażające, w powieści niedostatecznie zgłębione psychologicznie, emocjonalnie. Autor trochę prześlizguje się po temacie, przysypując go ckliwą romantyką. Dla jednych będzie to pożądany i uatrakcyjniający element, dla innych zbyteczny i spłycający. "Berlin. Późne lato." to osnuta na tle historycznym powieść psychologiczno-obyczajowa, osłodzona szczyptą romantyzmu. Niedługa, z wartko płynącą fabułą, ładnie napisana. Czyta się szybko. Trochę przeraża, pobudza do refleksji, wzrusza. Warto sięgnąć.

Nieco ckliwa, ale przejmująca opowieść o zagubieniu "ludzi w świecie potworów". O bezsilnośći jednostki wobec machiny reżimu. O naszej pozornej demokracji, którą uwielbiamy się chlubić bo pozwala nam przez mniej lub bardziej świadome głosowanie oddać swój los w ręce grupki, odtąd niepodzielnie dzierżącej władzę. I z bólem i rozpaczą obserwować narodziny totalitarnego...

Są autorzy, których proza trafia do niewielu. Szukamy swojego miejsca wśród popkulturowej literatury goniąc za kolejnymi bestsellerami a w międzyczasie odsuwamy od siebie historie takie jak Trylogia niemiecka, czyli przejmujące, emocjonalne i niezwykle szczere.

Grzegorz Kozera w prostych słowach a jednak za sprawą malowniczego języka porywa nas w wir cudownej opowieści, która przywołuje to co dla naszej historii trudne i bolesne. Mierzymy się z wojenną rzeczywistością, dostrzegamy zmiany zachodzące w ludziach, którzy na co dzień walczą o przetrwanie a także rozumiemy wszelkie zmianki o potrzebie walki o własne dobro, bo kto inny zadba o nas jeśli nie my sami?

Akcja powieści rozgrywa się w tytułowym Berlinie, latem 1943 roku. Czytamy o losach czterdziestopięcioletniego Otto Petersa, który niejedno już w swoim życiu przeszedł. Wdowiec, którego syn zginął na froncie, robi wszystko, by jednak wieść pozornie spokojne życie. Niestety zdaniem Trzeciej Rzeszy sprawdzi się idealnie jako autor scenariusza filmu służącego hitlerowskiej propagandzie. A to nie koniec jego problemów, ponieważ pojawia się także Halina, Polka uciekająca przez gestapo, której Otto wbrew zdrowemu rozsądkowi postanawia pomóc.

Płynna fabuła obrazowo przedstawia ciąg przyczynowo-skutkowy, w którym główny bohater pokazuje ludzką moralność. Śledzimy zatem losy tych, którzy dla wojny byli jedynie pionkami a przecież jak każdy posiadali uczucia oraz własne aspiracje. W świecie wojny, lęku przed niepewnym jutrem a także totalitarnym zasadom narodzi się miłość, głęboka i szaleńcza, która wystawiona zostanie na niejedną próbę. Autor uchwycił to wszystko w cudownej formie skrajnych emocji, które mocno uderzają w czytelnika.

"Berlin, późne lato" to wstęp do ekscytującej trylogii, która otwarcie pokazuje jak trudno było żyć w przeszłości. Widzimy jak wojna wpływa na pojedynczą jednostkę, zmniejszając ją do roli tłumu, zapominając o ponadczasowych wartościach oraz prawach człowieka. Historia silna w przekazie, ale jednocześnie piękna i warta przeczytania, pokazująca, że miłość jest w stanie zabliźnić każde rany.

Są autorzy, których proza trafia do niewielu. Szukamy swojego miejsca wśród popkulturowej literatury goniąc za kolejnymi bestsellerami a w międzyczasie odsuwamy od siebie historie takie jak Trylogia niemiecka, czyli przejmujące, emocjonalne i niezwykle szczere.

Grzegorz Kozera w prostych słowach a jednak za sprawą malowniczego języka porywa nas w wir cudownej opowieści,...