"Wiem, że nic nie wiem". Słowa Sokratesa są jednym ze zdań wieńczących książkę pana Keela. Przyznaje się do swojej niewiedzy. Do tego, że rok spędzony na badaniu niezwykłych wydarzeń z Point Pleasant nie przybliżył go do prawdy i to mimo, że często stał w samym centrum.

Czy zatem warto szukać odpowiedzi, jeśli zadaje się niewłaściwe pytania? Mysz, widząca światła semafora nie zastanawia się nas jego źródłem, czy celem. Wie jednak, że to światło, dzięki któremu widzi więcej. Keel w "Mothman Prophecies" daje do zrozumienia, ze czasami jesteśmy jednak bezradni wobec tego co widzimy, a światło nie zawsze sprawia, że widać wszystko jak na dłoni. Nie znamy odpowiedzi. Tak jak mysz spoglądająca na czerwone światło sygnalizacji nie jest świadoma jego przeznaczenia.

"Wiem, że nic nie wiem". Słowa Sokratesa są jednym ze zdań wieńczących książkę pana Keela. Przyznaje się do swojej niewiedzy. Do tego, że rok spędzony na badaniu niezwykłych wydarzeń z Point Pleasant nie przybliżył go do prawdy i to mimo, że często stał w samym centrum.

Czy zatem warto szukać odpowiedzi, jeśli zadaje się niewłaściwe pytania? Mysz, widząca światła semafora...

Większość może kojarzyć tę książkę z filmem o tym samym tytule, w którym główną rolę zagrał Richard Gere. Jednak jak większość filmów opartych "na faktach", nie zaprzątamy sobie głowy prawdziwością tego określenia. A szkoda, bo film jest faktycznie oparty na wydarzeniach, które miały miejsce naprawdę.

Książka dostępna jest tylko w wydaniu angielskim i może dlatego nie jest zbyt popularna i praktycznie się o niej nie mówi. Ja zadałam sobie trud, zaciekawiona postacią Mothmana, i cieszę się, że jednak zweryfikowałam historię przedstawioną w filmie, bo jak się okazuje, Człowiek Ćma to tylko przedsmak.

W roku 1966 w Zachodniej Wirginii miały miejsce rzeczy dziwne i do dziś niewytłumaczalne. Przez Point Pleasant przewinęło się mnóstwo osobliwych postaci. Postaci, których cudaczne zachowanie wprawiało w zadumę każdego świadka - nie wysławiali się jak normalni ludzie, wyglądali ekstrawagancko, a do tego pytali i prosili o rzeczy, które wydawały się oczywiste. Czasem zjawiali się znikąd i w ten sam sposób znikali. Istniały podejrzenia, że miasteczko odwiedzają MIB (Men in Black) - i może faktycznie tak było, aczkolwiek nie byli oni jedyni. Pochodzenie niezwykłych przybyszy nigdy nie zostało ustalone (chyba że ktoś wierzy w historię Woodrowa Derenbergera i jego wizytę na Lanulosie).

Treść książki potrafi momentami wprawić w osłupienie. Ciarki przeszły mnie po plecach, kiedy czytałam o tajemniczym zniknięciu psa. Pewnej nocy jeden z mieszkańców Point Pleasant zauważył obok stodoły dwa czerwone ślepia. Jego przerażony pies pędem ruszył w stronę postaci - to był ostatni raz jak go widział. Nad ranem właściciel znalazł przy stodole - dokładnie w miejscu, w którym ujrzał hipnotyzujące czerwone oczy - ślady psa ułożone w formie okręgu, jak gdyby ganiał za własnym ogonem. Były to jedyne pozostawione ślady w okolicy. Pies dosłownie rozpłynął się w powietrzu.

Innym przypadkiem były problemy, jakich doświadczał sam autor z linią telefoniczą. Aby za bardzo nie zdradzać fabuły, powiem że film pokrywa się z relacjami samego Johna Keela w tej sprawie (choć nie zawiera wszystkich szczegółów).

Przerażające jest, że część osób widzących Mothmana, zginęła w krótkim odstępie czasu - pół roku, rok, parę lat. Były to nie tylko przypadkowe osoby, ale i główni bohaterowie książki. Tragedia na moście Silver Bridge miała miejsce naprawdę: 15 grudnia zginęło 38 osób. Film wiernie przedstawia wydarzenia z Point Pleasant, włącznie ze snem, którego doświadczyła Connie (oryginalnie była to Mary Hyre).

Jedyne co mnie rozczarowało w książce to postać Indrida Colda - faktycznie był postacią nie z tego świata, jednak nie w kontekście, którego oczekiwałam. No i liczyłam na trochę więcej "smaczków" - wydaje mi się jednak, że autor nie chciał przesadzić i tym samym zostać uznany za bajkopisarza.

Większość może kojarzyć tę książkę z filmem o tym samym tytule, w którym główną rolę zagrał Richard Gere. Jednak jak większość filmów opartych "na faktach", nie zaprzątamy sobie głowy prawdziwością tego określenia. A szkoda, bo film jest faktycznie oparty na wydarzeniach, które miały miejsce naprawdę.

Książka dostępna jest tylko w wydaniu angielskim i może dlatego nie jest...