Staram się śledzić co nowego wychodzi na polskim rynku, poruszającego tematykę LGBT i choć wychodzą dobre książki, to również ukazują się i takie, które wydawane są na fali popularności danego tematu, które to o tę warstwę czysto literacką niekonieczne bardzo dbają, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że owa pozycja jest właśnie czymś takim. Biblia queeru? No, niekoniecznie..

Staram się śledzić co nowego wychodzi na polskim rynku, poruszającego tematykę LGBT i choć wychodzą dobre książki, to również ukazują się i takie, które wydawane są na fali popularności danego tematu, które to o tę warstwę czysto literacką niekonieczne bardzo dbają, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że owa pozycja jest właśnie czymś takim. Biblia queeru? No, niekoniecznie..

Biblia Queeru to zbiór esejów znanych ludzi takich jak Elton John, Paul Flynn, Paula Akpan, Paris Lees, którzy piszą o queerowych ikonach mających wpływ na ich życie.
Zacznę od tego, że podoba mi się forma tej książki. Jest ona podzielona na 4 rozdziały w zależności od potrzeb czytelnika, bo znajdziecie tam: Słowa do tańczenia, Słowa radości, Słowa inspirujące zmianę, Słowa mądrości, a w każdym są adekwatne do tego, krótkie opowieści. Przyznaje szczerze, że znałam wcześniej takie ikony jak RuPaul, Tim Curry (jestem fanką Rocky Pictures Horror Show!) lub oczywiście Divine ale większości niestety nie znałam. Tym bardziej cieszę się, że trafiłam na tą książkę (jak zwykle biorąc w ciemno, bo czemu nie!). Dzięki niej mogłam to zmienić, dowiedzieć się o tych wspaniałych ludziach więcej. Samo czytanie niekiedy trudnych, intymnych wyznań było dość osobliwym przeżyciem z racji tego, że niektórzy w swych esejach uzewnętrznili się, pokazali swoją normalną, ludzką stronę a nie „sławnej/znanej osoby”, co w szczególności doceniam, bo nie jest to łatwe będąc ciagle na świeczniku.
Coś co jest absolutną koniecznością aby o tym wspomnieć jest oprawa graficzna. Książka jest przepięknie ilustrowana, od okładki, po środek, aż po ostatnie kartki. Niesamowicie przyjemnie dzięki temu było ją czytać.

Biblia Queeru to zbiór esejów znanych ludzi takich jak Elton John, Paul Flynn, Paula Akpan, Paris Lees, którzy piszą o queerowych ikonach mających wpływ na ich życie.
Zacznę od tego, że podoba mi się forma tej książki. Jest ona podzielona na 4 rozdziały w zależności od potrzeb czytelnika, bo znajdziecie tam: Słowa do tańczenia, Słowa radości, Słowa inspirujące zmianę,...

Przede wszystkim czułam się podczas lektury… wyobcowana. Jako ktoś, kto w tematyce siedzi raczej mocno, znalazłam w Biblii queeru zaskakująco mało treści, które by mnie dotyczyły. To tylko po części książka o kulturze queerowej; w zdecydowanej większości dotyczy kultury gejowskiej, a to nie to samo. Po lekturze kilku tekstów poczułam się więc wprowadzona w błąd, ale czytałam dalej, by w końcu zrozumieć zamysł stojący za tym zbiorem. Biblia queeru to w sporej części książka dokumentująca tęczowe stracone pokolenie – dominują w niej przeżycia i gust osób, które przecierały szlaki przez dżunglę homofobii w latach 70., 80. i 90., mierząc się równocześnie ze straszliwą traumą epidemii AIDS, która pochłonęła wiele istnień, a jako że większość tych istnień to były osoby homoseksualne – nie śpieszono się z zapewnieniem odpowiedniej opieki osobom już zarażonym ani prewencji, by ograniczyć rozprzestrzenianie się choroby. Dziś mało się o tym mówi, ale wystarczy rzucić okiem na dowolne statystyki, by odkryć ziejącą, niemożliwą do ukrycia dziurę (można o tym przeczytać np. w tym zwięzłym artykule: KLIK). Stygmatyzacja osób chorych jest zaś widoczna również dziś, mimo że nad chorobą udało się wreszcie zapanować. To bardzo ważna karta w queerowej kulturze i trochę żałuję, że Biblia queeru nie jest po prostu o tym, bo są to tematy zasługujące na opisanie, zebranie i zatytułowanie właśnie w taki sposób. A w obecnej formie Biblia queeru obiecuje jedno, a jest czymś innym. No ale trudno, to chyba sprawa między mną a moimi oczekiwaniami…

Poczucie, że książka jest raczej wykluczająca niż inkluzywna, potęgowało tłumaczenie. W roku 2022 moglibyśmy już mieć większą świadomość tego, że rodzaj męski nie jest neutralny, szczególnie gdy mowa o środowisku osób queerowych, w którego centrum jest przełamywanie stereotypów związanych z płcią, ale także językiem. Irytowało mnie używanie słowa transseksualny (wystarczy minimalnie zorientować się w języku grupy docelowej książki, by wiedzieć, że to kalka wprowadzająca w błąd – po polsku to transpłciowość, bo chodzi tożsamość płciową, a nie seks czy orientację seksualną) i inne kalki, na przykład paskudna ikoniczność czy anglicyzmy, które dawno uległy spolszczeniu, jak jeansy. Dodam do tego – to już zarzut do oryginału – bardzo irytujące powtarzanie niektórych fraz w wyróżnionej formie, w ramkach, zmuszające do cofania się w wywodzie często kilka myśli wstecz, przez co lektura była momentami tak irytująca, że musiałam sobie robić przerwę. No i oczywiście konieczne, jak się zdaje, w związku z tytułem, metafory religijne, od świętej księgi po dobrą nowinę – co również wydaje mi się nie na miejscu bynajmniej nie z powodu czyichś uczuć religijnych, lecz z powodu sięgania po język instytucji, która od wieków robi wszystko, co w jej mocy, by osób queerowych się pozbyć z przestrzeni publicznej. Moglibyśmy spokojnie obejść się bez sięgania po język opresora i tworzyć własne metafory i systemy odniesień.

Cała recenzja: https://whosome.pl/inne-planety/recenzje-inne-planety/recenzja-biblia-queeru/

Przede wszystkim czułam się podczas lektury… wyobcowana. Jako ktoś, kto w tematyce siedzi raczej mocno, znalazłam w Biblii queeru zaskakująco mało treści, które by mnie dotyczyły. To tylko po części książka o kulturze queerowej; w zdecydowanej większości dotyczy kultury gejowskiej, a to nie to samo. Po lekturze kilku tekstów poczułam się więc wprowadzona w błąd, ale...

"Zawartość „Biblii queeru” to krótkie, mieszczące się maksymalnie w 10 stronach teksty, które z jednej strony pozwalają nam poznać queerową ikonę, a z drugiej osobę, która o niej pisze, bowiem autorzy tekstów zdradzają, jaki wpływ miał dany bohater na ich życie. Czasem był to wpływ naprawdę niebagatelny: queerowi idole dodawali odwagi, pozwalali odkryć komuś jego tożsamość, byli wzorem do naśladowania, wskazywali nieświadomie ścieżkę, którą podążały kolejne pokolenia."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2022/10/23/biblia-queeru-red-j-guinness/ :)

"Zawartość „Biblii queeru” to krótkie, mieszczące się maksymalnie w 10 stronach teksty, które z jednej strony pozwalają nam poznać queerową ikonę, a z drugiej osobę, która o niej pisze, bowiem autorzy tekstów zdradzają, jaki wpływ miał dany bohater na ich życie. Czasem był to wpływ naprawdę niebagatelny: queerowi idole dodawali odwagi, pozwalali odkryć komuś jego tożsamość,...

Początkowo, gdy przejrzałem strony książki pomyślałem: "Biblia ( brytyjskiego ) queeru". Po jej przeczytaniu moja opinia zmieniła się diametralnie. Przedstawione książce osoby queerowe reprezentują "wszystkie kolory tęczy" oraz kolory skóry. Co ważne pokazano życie wielu osób transpłciowych, o których często zapominamy. Uważam, że lektura obowiązkowa dla queerowych osób.

Początkowo, gdy przejrzałem strony książki pomyślałem: "Biblia ( brytyjskiego ) queeru". Po jej przeczytaniu moja opinia zmieniła się diametralnie. Przedstawione książce osoby queerowe reprezentują "wszystkie kolory tęczy" oraz kolory skóry. Co ważne pokazano życie wielu osób transpłciowych, o których często zapominamy. Uważam, że lektura obowiązkowa dla queerowych...

Trafny wybór 'ikon' mający fundamentalny wpływ na historię queeru. Trochę przeszkadza drukowanie niektórych stron w mało kontrastujących kolorach. Poza tym dobrze ilustrowana.

Trafny wybór 'ikon' mający fundamentalny wpływ na historię queeru. Trochę przeszkadza drukowanie niektórych stron w mało kontrastujących kolorach. Poza tym dobrze ilustrowana.