Mam trochę sprzeczne odczucia, bo z jednej strony książka mnie poruszyła, ale z drugiej strony była tylko inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Więc trudno mi się ustosunkować do przedstawionych wydarzeń.

Mam trochę sprzeczne odczucia, bo z jednej strony książka mnie poruszyła, ale z drugiej strony była tylko inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Więc trudno mi się ustosunkować do przedstawionych wydarzeń.

Elsa jest pielęgniarką o trudnej przeszłości, los nie szczędził jej radości. Zmuszona wcześnie dorosnąć, postanowiła poświęcić swoje życie innym. I tak znalazła się w Afganistanie, miejscu ogarniętym wojną i przemocą.
Ale właśnie tam mogą dziać się i cudowne rzeczy, może rodzić się prawdziwa przyjaźń i miłość.
Z jednej strony książka jest delikatna i bardzo delikatna, ale z drugiej pokazuje wojenne okropieństwa i poniżanie kobiet. Czyta się bardzo szybko, naprawdę ta historia wciąga.

Elsa jest pielęgniarką o trudnej przeszłości, los nie szczędził jej radości. Zmuszona wcześnie dorosnąć, postanowiła poświęcić swoje życie innym. I tak znalazła się w Afganistanie, miejscu ogarniętym wojną i przemocą.
Ale właśnie tam mogą dziać się i cudowne rzeczy, może rodzić się prawdziwa przyjaźń i miłość.
Z jednej strony książka jest delikatna i bardzo delikatna, ale z...

Książka inna od tych, które opowiadają o dalekim wschodzie tzn. porwane dzieci, kobiety to nie to. Patrząc na okładkę myślałam o zniewolonych kobietach.Na koniec wyciska trochę łez.

Książka inna od tych, które opowiadają o dalekim wschodzie tzn. porwane dzieci, kobiety to nie to. Patrząc na okładkę myślałam o zniewolonych kobietach.Na koniec wyciska trochę łez.

Hmmmm ....
Mam problem z oceną tej książki....
Wciągnęłam w jeden dzień, mając dość mocno w nosie wszystko co obok..........
Ale....
No ale, żeby napisać co "ale" musiałabym pisać o fabule, a za to sama sobie mogłabym nakopać.............

Zgadzam się z tymi, którzy pisali, że jest to trochę inna niż większość książek o Afganistanie. I to inna w tym pozytywnym znaczeniu, cieplejsza, pokazująca zwyczaje i kulturę od innej strony.
Znowu, jak po lekturze "Tysiąca wspaniałych słoń, czy też "Chłopca z latawcem" jest mi smutno, przykro i bardzo współczuję Afganom. Ale mam w sobie też jakąś błąkająca się radość i otuchę (?)

W innym aspekcie, nie geopolitycznym, jest to bardzo dobra książka obyczajowa, babskie czytadło.

Zatem nie pozostaje mi nic innego jak polecić.
Ja swój egzemplarz z biblioteki natentychmiast puściłam dalej.

Hmmmm ....
Mam problem z oceną tej książki....
Wciągnęłam w jeden dzień, mając dość mocno w nosie wszystko co obok..........
Ale....
No ale, żeby napisać co "ale" musiałabym pisać o fabule, a za to sama sobie mogłabym nakopać.............

Zgadzam się z tymi, którzy pisali, że jest to trochę inna niż większość książek o Afganistanie. I to inna w tym pozytywnym znaczeniu,...

Jest to opowieść pielęgniarki amerykańskiej, która jako wolontariuszka pojechała do Afganistanu.
Dzięki przyjaźni z rodowitą Afganką bardzo dobrze poznała codzienne, trudne życie kobiet w tym kraju, zwyczaje i tradycje.

Jest to opowieść pielęgniarki amerykańskiej, która jako wolontariuszka pojechała do Afganistanu.
Dzięki przyjaźni z rodowitą Afganką bardzo dobrze poznała codzienne, trudne życie kobiet w tym kraju, zwyczaje i tradycje.

Książka rzuca nowe światło na wojnę w Afganistanie, talibów i pomoc humanitarną. Dobrze się czyta.

Książka rzuca nowe światło na wojnę w Afganistanie, talibów i pomoc humanitarną. Dobrze się czyta.

20/52

powiesc o bardzo odwaznej kobiecie. nie chce mi sie rozpisywac ale bardzo dobra lektura. odwaga niejednokrotnie wygrywa z rozumem ale wszystko dla dobra sprawy.

20/52

powiesc o bardzo odwaznej kobiecie. nie chce mi sie rozpisywac ale bardzo dobra lektura. odwaga niejednokrotnie wygrywa z rozumem ale wszystko dla dobra sprawy.

Zapewne wiele z Was słyszało o kulturze panującej w krajach arabskich. Przez lata kobiety i dzieci w Afganistanie miały bardzo ograniczone prawa. Niezamężne panny były zmuszane do małżeństw, nawet z dużo starszymi mężczyznami, natomiast żony były bite i gwałcone, a dzieci pozbawione możliwości edukacji. Rządy talibów był szczególnie trudne dla muzułmanek i ich pociech.

„-Zabrali nam nasze prawa, naszą własność, śmiech naszych dzieci, a teraz jeszcze to. Wymordują nasz wszystkich, jeśli ich nie przepędzimy”

Okrutny reżim tego ugrupowania islamskiego prowadził wiele ograniczeń i zakazów. Utrudniono dzieciom dostęp do szkół, kobietom zakazano podejmować prace zarobkowe, a opuszczać dom mogły tylko w burce i w towarzystwie męskiego opiekuna. To wszystko doprowadziło do olbrzymiego ubóstwa w kraju, znikomej opieki zdrowotnej oraz przemocy rodzinnej. Słysząc tak rygorystyczne zasady, jest nam smutno. Niestety taka sytuacja utrzymuje się do dzisiaj, mimo że ONZ zawzięcie walczy, chociażby, o częściowe wyzwolenie niewinnych kobiet, to nadal życie w tym kraju jest bardzo trudne.

Jednakże nie zawsze było tak źle. W latach 50. do połowy 80. Afganistan był krajem rozwiniętym i nieskrępowanym. Powstawały wtedy nowoczesne budynki, natomiast ubiór (w tym burki) były kwestią wyboru. Działało wtedy równouprawnienie, gdzie kobiety mogły pracować i uczyć się tak samo jak mężczyźni. Funkcjonowały także uniwersytety medyczne, kina, place zabaw oraz wiele innych atrakcji, do których dostęp miał każdy, niezależnie od płci czy wieku. Do czasu, kiedy państwo zostało opanowane przez okrutnych i konserwatywnych talibów.

„-Nie chcę przez całe życie mieszkać w Dorchester. Chcę być kimś. Chcę chodzić do szkoły, wyrwać się stąd i coś robić.”

Roberta Gately w swojej książce „Szminka w Afganistanie” porusza właśnie kwestie okrutnych zasad i konserwatywnych obyczajów rządzących w Islamie, Jednak akcja zaczyna się w Bostonie, gdzie poznajemy młodą dziewczynę borykającą się z ciężką sytuacją w domu. Dramatyczne wydarzenia z 11 września oraz śmierć najbliższej rodziny pchają ją ku medycynie, dzięki której będzie w stanie wesprzeć innych ludzi potrzebujących opieki. Za cel obrała sobie pracę jako pielęgniarka w grupie pomocy humanitarnej ONZ. W taki sposób po kilku miesiącach ciężkiej walki w bostońskim szpitalu, trafia do kraju targanego wojną i nieszczęściami.

„-Co ona tu robi? Pielęgniarska z Bostonu w pieprzonym Afganistanie. Rany boskie!”

Elsa mimo lęku przed nieznanym nie poddaje się i przez wiele tygodni niestrudzenie haruje w prymitywnej afgańskiej klinice, gdzie brak prądu, czy wody to tylko małe nieudogodnienia. Wiara w szczytny cel jakim jest pomoc potrzebującym, pomaga jej przetrwać trudny dla niej okres. Codziennie poznaje nowych mieszkańców, zdobywając ich zaufanie dzięki swojemu ciepłemu podejściu do innych. Podczas pewnego dramatycznego wydarzenia, spotyka bardzo niezależną i pewną siebie Afgankę Parwin, a okoliczności w których się poznają powodują, że kobiety szybko się ze sobą zaprzyjaźniają.

W tym właśnie czasie autorka przedstawia nam całą historię życia Parwin. Dowiadujemy się przede wszystkim jak wyglądało jej dzieciństwo, okres dorastania, zaślubimy i życie dorosłe. Otrzymujemy też szczyptę prawdziwej kultury i zdajemy sobie sprawę, iż obywatele tego kraju są nie tylko okrutni i barbarzyńscy. Wbrew pozorom mieszkańcy potrafią być bardzo gościnni i ciepli w stosunku do innych. Niestety nie zawsze jest tak sielankowo. Wojna i brak edukacji spowodowały, że wiele rodzin stało się nieufnych, w szczególności do obcokrajowców.

Elsa jako kobieta wychowana w zachodniej kulturze w swobodny sposób nawiązuje kontakty z osobami cierpiącymi na wady wrodzone czy innej narodowości. Dzięki swojej pracy poznaje także niebieskookiego amerykańskiego żołnierza stacjonującego w tej samej miejscowości. Nie zważając na protesty znajomych i panujące tam zasady, młoda pielęgniarka i przystojny Mike zaczynają się spotykać. Ale czy ten związek ma jakąś przyszłość?

Zaczynając książkę spodziewałam się trudnej i ciężkiej powieści o muzułmankach mieszkających w okropnych warunkach, bitych i sponiewieranych przez mężczyzn, a dostałam ciekawą historię o kobietach kochanych przez mężów, szczerych rozmowach przy praniu czy oddanych społeczeństwu żołnierzach. Zaskoczyła mnie mimo, wielu opisów sadyzmu, pozytywnym nastawieniem i wiary w lepszą przyszłość.

Cała historia częściowo oparta jest na faktach wziętych z doświadczenia autorki, przez co przedstawione losy nie są wyssane z palca, a sytuacja kraju jest bardzo realistyczna. Co do tytułu natomiast, zdziwiło mnie trochę zestawienie słów „szminka” i „Afganistan”, jednak i to ma swoje uzasadnienie.

Podsumowując i tak już długi wywód, książkę czyta się jednym tchem i nie można jej odłożyć, ąŻ do momentu przeczytania ostatniej strony. W moim przypadku skończyło to się kacem i od razu sięgnęłam po kolejny tom autorki, przedstawiający podobną historię, jednak zupełnie nie związaną z losami Elsy.

Zapewne wiele z Was słyszało o kulturze panującej w krajach arabskich. Przez lata kobiety i dzieci w Afganistanie miały bardzo ograniczone prawa. Niezamężne panny były zmuszane do małżeństw, nawet z dużo starszymi mężczyznami, natomiast żony były bite i gwałcone, a dzieci pozbawione możliwości edukacji. Rządy talibów był szczególnie trudne dla muzułmanek i ich pociech....

Miała dosyć życia w strachu. Talibowie zabrali jej już zbyt wiele - jej, jej rodzinie, jej ukochanemu Afganistanowi. Wspięła się na drzewo i usadowiła wśród gałęzi pełnych liści. A kiedy sięgnęła po ukryty w kieszeni nóż, strach zniknął i wzięła długi, powolny, głęboki oddech.

Miała dosyć życia w strachu. Talibowie zabrali jej już zbyt wiele - jej, jej rodzinie, jej ukochanemu Afganistanowi. Wspięła się na drzewo i usadowiła wśród gałęzi pełnych liści. A kiedy sięgnęła po ukryty w kieszeni nóż, strach zniknął i wzięła długi, powolny, głęboki oddech.