Sztuka Marcina Szczygielskiego o Violetcie Villas i Kalinie Jędrusik, czyli bohaterkach erotycznej wyobraźni Polaków czasów PRLu. 😊 W sztuce pada zdanie wypowiadane bodajże przez Villas, że są jak Atlantyk i Pacyfik, dwa oceany seksu.
Jest to oczywiście literacka kreacja, ale wynikająca z faktycznej znajomości dwóch pań, które śpiewały w dueatach podczas tournee Villas po Stanach.
Myślę, że Szczygielski uchwycił rys osobowości obu artystek i różnice i podobieństwa między nimi. Bardzo przyjemnie się to czytało.
Warto wiedzieć, że Marcin Szczygielski stworzył sztukę pod konkretne aktorki. W rolę Villas wcieliła się Ewa Kasprzyk, Kaliną została Joanna Kurowska.

Sztuka Marcina Szczygielskiego o Violetcie Villas i Kalinie Jędrusik, czyli bohaterkach erotycznej wyobraźni Polaków czasów PRLu. 😊 W sztuce pada zdanie wypowiadane bodajże przez Villas, że są jak Atlantyk i Pacyfik, dwa oceany seksu.
Jest to oczywiście literacka kreacja, ale wynikająca z faktycznej znajomości dwóch pań, które śpiewały w dueatach podczas tournee Villas po...

Kaliny Jędrusik nie znam ale Violette Villas już tak i ta książka nie oddaje jej nawet w minimalnym stopniu. :(

Kaliny Jędrusik nie znam ale Violette Villas już tak i ta książka nie oddaje jej nawet w minimalnym stopniu. :(

Tym razem Szczygielski poruszył temat dwóch legend polskiej muzyki: Violetty Villas i Kaliny Jędrusik. Co mogło łączyć te, na pozór, tak bardzo różne kobiety? Wytworną Kalinę z Kiczowatą Violettą? Okazuje się, że dużo. Autor znalazł wspólny mianownik i stworzył niezmiernie ciekawą sztukę oddającą koloryt kapryśnych gwiazd. Każda z nich była w jakimś sensie femme fatale, każda borykała się z własnymi problemami, obie wielbione, a jednocześnie nieakceptowane... Takie historię lubię czytać. Kolejny raz czapka z głowy przed Szczygielskim.

Tym razem Szczygielski poruszył temat dwóch legend polskiej muzyki: Violetty Villas i Kaliny Jędrusik. Co mogło łączyć te, na pozór, tak bardzo różne kobiety? Wytworną Kalinę z Kiczowatą Violettą? Okazuje się, że dużo. Autor znalazł wspólny mianownik i stworzył niezmiernie ciekawą sztukę oddającą koloryt kapryśnych gwiazd. Każda z nich była w jakimś sensie femme fatale,...

Oj, chciałabym to zobaczyć na scenie.
Kalinę Jędrusik kojarzę jedynie z filmów ("C.K. Dezerterzy" moją miłością),Violettę Villas z kolei dzięki jej wymyślnym, kiczowatym kreacjom oraz skandalom związanymi z przygarnianymi przez nią psami. Sztuka Szczygielskiego sprawiła, że zaczęłam szukać po Internecie informacji o obu paniach - cóż, moje wyobrażenia nie mogą raczej nikogo dziwić, ale są niesamowicie ubogie.
Faktycznie, na obu tych kobietach ciążyła klątwa. Dwie wybitne artystki, z czego Jędrusik często i gęsto postrzegano jedynie przez pryzmat jej urody, zaś Villas przez prostotę i późniejsze problemy związane z jej miłością do zwierząt. Ciekawe, że o Violetcie Villas (o Jędrusik się nie wypowiem, ponieważ zmarła kilka miesięcy po moich narodzinach) pod koniec jej życia mówiono głównie w kontekście jej uzależnienia i tych nieszczęsnych zwierzaków.
Polecam "Kallas", daje do myślenia.
Dłuższa recenzja tutaj: --> https://czechozydek.wordpress.com/2015/06/22/watek-zydowski-marcin-szczygielski-kallas-i-sanato/

Oj, chciałabym to zobaczyć na scenie.
Kalinę Jędrusik kojarzę jedynie z filmów ("C.K. Dezerterzy" moją miłością),Violettę Villas z kolei dzięki jej wymyślnym, kiczowatym kreacjom oraz skandalom związanymi z przygarnianymi przez nią psami. Sztuka Szczygielskiego sprawiła, że zaczęłam szukać po Internecie informacji o obu paniach - cóż, moje wyobrażenia nie mogą raczej...

Kalina Jędrusik i Violetta Villas. Dwie wielkie przegrane. Czy mogły się zaprzyjaźnić? Jaki mogły mieć do siebie stosunek? nie lubiły się|? a może przyjaźniły? Wizje takiej przyjaźni snuje M. Szczygielski. Fikcyjne wydarzenia, ale bohaterki jak najbardziej prawdziwe...

Kalina Jędrusik i Violetta Villas. Dwie wielkie przegrane. Czy mogły się zaprzyjaźnić? Jaki mogły mieć do siebie stosunek? nie lubiły się|? a może przyjaźniły? Wizje takiej przyjaźni snuje M. Szczygielski. Fikcyjne wydarzenia, ale bohaterki jak najbardziej prawdziwe...

Dwie rożne ale jakże barwne i jakże egzotyczne, jak na polskie realia czasów PRL-u postacie, których wkład w rozwój i kształt naszej artystycznej bohemy jest nieoceniony, ale i nie doceniony. Są jakby z dwóch rożnych bajek, jedna na granicy kiczu i plebejskiej wulgarności, druga, demon zmysłowości i seksu, fascynująca i prowokująca. Jedna konsekwentna w kreowaniu swego scenicznego wizerunku divy i primabaleriny, druga nieustannie miotana wulkaniczną energią, atakująca odbiorcę przesyconym nadmiarem feromonów seksapilem. Obydwie gwiazdy, choć każda inna i jakby z rożnych pór dnia, jedna ze światła dnia, druga ze światła nocy. Przyszyło im żyć i tworzyć w czasach siermiężnego socjalizmu epoki Gomułki, gdzie wszelkie odchylania traktowane były jako zagrożenie dla systemu i państwa, gdzie seks był tabu a wszelka oryginalność niemile widziana jako przejaw zachodniego dekadentyzmu i wpływu kapitalizm, próbującego choć w ten sposób zaatakować zdrową tkankę socjalistycznego narodu. Tłamszone przez oficjalne media, opluwane i niszczone, skutecznie wyeliminowane z odbioru sprzecznego lub przedstawione w tak krzywym zwierciadle, że budziły śmiech i złośliwość oraz moralne podkpiwanie. Mimo tego udało im się zabłysnąć tam, gdzie ich sceniczny charakter i wielkie możliwości oraz talent zostały zauważone. Ameryka była zachwycona występami Violetty i Kaliny, tam były zrozumiane i tam miałyby szanse na swój trwały sukces i uznanie. Obydwie jednak mocno przywiązane do swego kraju, wracały do niego, bo z nim utożsamiały swoje życie i przyszłość, tu wszystko im śpiewało, tu miały swój dom. Nie łatwe też było ich prywatne życie, obydwie szukały szczęścia i miłości, obydwie spotykało bolesne rozczarowanie i wiele zranień, które każdą z nich popchnęły na rożne drogi. Kalina oddała się zmysłom, licznym cielesnym przygodom i męskim fascynacjom, choć przywiązanie do męża nigdy nie wygasło, i jak mówiła uprawianie seksu z własnym mężem, to jak kazirodztwo, więc gdzie indziej szukała swego spełnienia. Violetta po dwóch nieudanych małżeństwach całą swoją energie poświeciła wierze i Bogu, a w końcówce swego życia całe swoje zaangażowanie oddała tym, którzy według jej słów są słabi i bezbronni i sami się nie obronią, czyli zwierzętom. Jakie były ich relacje i jaka była ta ich, według obserwatorów z zewnątrz, szorstka przyjaźń, tak naprawie nie wiemy. Sztuka jest absolutnie fikcyjnym, choć uprawdopodobnionym obrazem tego, co mogło wydarzyć się między tymi dwiema kobietami i co je mogło połączyć i zbliżyć w ich kobiecym doświadczeniu. Jak było naprawdę nie wiemy. Niemniej jednak nie można przejść obojętnie obok nich i tego, co po nich z ich twórczości pozostało, to nasz skarb narodowy, godny i warty utrwalania i przekazywania dalej, który wraz z wieloma anegdotami i mitami o ich życiu, niech urasta do rangi legend, bo na to z naszej strony zasługują.

Dwie rożne ale jakże barwne i jakże egzotyczne, jak na polskie realia czasów PRL-u postacie, których wkład w rozwój i kształt naszej artystycznej bohemy jest nieoceniony, ale i nie doceniony. Są jakby z dwóch rożnych bajek, jedna na granicy kiczu i plebejskiej wulgarności, druga, demon zmysłowości i seksu, fascynująca i prowokująca. Jedna konsekwentna w kreowaniu swego...