Pobieżne spojrzenie na ten zbiór już na poczcie skłoniło autorkę tych słów do radosnego kwiku - miało być dużo tego, co lubię, a mało tego, co nie lubię. Pierwsze wrażenie, niestety, okazało się mylące - najbardziej lubię obrazki z autorką i jej Bucem w roli głównej, a zmyłka polegała na tym, że większość mężczyzn występujących w drugiej części Ślimaczych, jest dziwna podobna do Marcina. Czyżby chwyt marketingowy?

Tyle w temacie pierwszego wrażenia. Zagłębiwszy się w Miłość i Patologię znalazłam coś, co do czego uczucia mam mocno mieszane. No bo tak, z jednej strony to jest Ilona i jej komiksy. Już to samo w sobie określa w pewien sposób, że mamy z czymś, co najprościej mówiąc, ryje banię. A ja lubię, jak mi autor ryje banię. Poza tym, komiksów jest więcej niż w pierwszej części i są w jakiś tam sposób spójne tematycznie. Jest bardzo w porządku.

...

Tak, w tym momencie aż prosi się o jakieś 'ale'. I jest, a jakże. "Ślimacze 2" są bardzo w porządku, ale są gorsze niż jedynka. Cały czas atakowała mnie świadomość, że ta część była robiona trochę na siłę. Nie bardzo potrafię określić, co było katalizatorem tego wrażenia (najprawdopodobniej oznacza to, że ten zarzut jest dla poważnego recenzenta inwalidą. Jak dobrze, że nie jestem poważnym recenzentem.),ale ono było i trochę psuło. Troszeczkę. Nie żałuję, że ślimaki będą jadły za moje pieniądze, jak dobrze pójdzie, to i cały dzień. Na zdrówko, należało im się. Jest nieźle, ale spodziewałam się po tym zbiorku czegoś trochę lepszego.

Pobieżne spojrzenie na ten zbiór już na poczcie skłoniło autorkę tych słów do radosnego kwiku - miało być dużo tego, co lubię, a mało tego, co nie lubię. Pierwsze wrażenie, niestety, okazało się mylące - najbardziej lubię obrazki z autorką i jej Bucem w roli głównej, a zmyłka polegała na tym, że większość mężczyzn występujących w drugiej części Ślimaczych, jest dziwna...

Świetna kontynuacja części pierwszej. Komiksy standardowo śmieszą i "niszczą mózg" (oczywiście w pozytywnym znaczeniu). Podtytuł streszcza prawie całą zawartość i tematykę. Trochę mniejsza różnorodność wbrew pozorom nie jest wadą - całość jest dzięki temu bardziej spójniejsza. Na plus zaliczam także odwołania do innych komiksów (i to nie tylko tworzonych przez Ilonę). Jedynym minusem (przez który obniżyłem ocenę względem Ślimaczych 1) jest dla mnie Las patologias. Koncepcja jest fajna, jednak same rysunki zwierząt są zbyt duże jak na tak proste wykonanie. Zdaję sobie sprawę, że to wynikało z pomysłu stworzenia książeczki dla dzieci (i formatu całego zbioru),jednak dla mnie dalej jest to jedyny poważny minus

Fani Kobiety Ślimak będą zadowoleni i dla nich jest to pozycja obowiązkowa. Mimo iż oceniłem "tylko" na 7/10 to nie żałuję żadnej złotówki wydanej na komiks.

Świetna kontynuacja części pierwszej. Komiksy standardowo śmieszą i "niszczą mózg" (oczywiście w pozytywnym znaczeniu). Podtytuł streszcza prawie całą zawartość i tematykę. Trochę mniejsza różnorodność wbrew pozorom nie jest wadą - całość jest dzięki temu bardziej spójniejsza. Na plus zaliczam także odwołania do innych komiksów (i to nie tylko tworzonych przez Ilonę)....

Cudowny poziom absurdu, zwłaszcza jeśli tak łatwo dostrzec w nim własne życie. Polecam, zwłaszcza przed sesją.

Cudowny poziom absurdu, zwłaszcza jeśli tak łatwo dostrzec w nim własne życie. Polecam, zwłaszcza przed sesją.

Rewelacja, doskonały humor i absurd, świetne rysunki. Smutne jest to, że niektóre komiksy byłyby kompletnie bez sensu, gdyby nie były tak prawdziwe.

Rewelacja, doskonały humor i absurd, świetne rysunki. Smutne jest to, że niektóre komiksy byłyby kompletnie bez sensu, gdyby nie były tak prawdziwe.

Surrealistyczny humor Kobiety-Ślimaka nie daje się zapomnieć. Niektóre historyjki bawią, inne konsternują. To nie humor dla każdego, ale i tak polecam.

Surrealistyczny humor Kobiety-Ślimaka nie daje się zapomnieć. Niektóre historyjki bawią, inne konsternują. To nie humor dla każdego, ale i tak polecam.