To niemalże idealna, oczywiście według moich prywatnych standardów, książka podróżnicza. Są w niej opisane obrazki widziane oczami autorki, często wsparte fotografiami. Lecz to nie wszystko. Z reguły za tą relacją nadchodzą fakty. Wyjaśniające dlaczego dzisiaj sytuacja wygląda, jak wygląda. Mogą być to wydarzenia historyczne, mogą być odniesienia socjologiczne, a czasem autorka sięga po geografię lub ekonomię. Te rozwinięcia tematu sprawiają, że mamy poczucie kontaktu z Mongolią a nie jedynie oglądamy obrazki. Bardzo ładne, zresztą. Dużym atutem reportażu jest język. Zdania tak ładnie się toczą, narracja jest wyjątkowo przyjemna w odbiorze. No dobrze, powiecie, to gdzie jest haczyk. Dlaczego niemal ideał? Że względu na odniesienia osobiste. Relacje między podróżnikami nie zawsze były wzorcowe. Zdarzały się scysje i nieporozumienia. I to jest w porządku. Przeszkadzała mi enigmatyczność autorki. Wolałabym aby przemilczała te trudne wspomnienia, niż mówiła o nich w tak lakoniczny sposób. Nie byłoby to wielką stratą dla książki. Mongolia kusi. Jeśli was również - koniecznie sięgnijcie po tę lekturę. Polecam. 

To niemalże idealna, oczywiście według moich prywatnych standardów, książka podróżnicza. Są w niej opisane obrazki widziane oczami autorki, często wsparte fotografiami. Lecz to nie wszystko. Z reguły za tą relacją nadchodzą fakty. Wyjaśniające dlaczego dzisiaj sytuacja wygląda, jak wygląda. Mogą być to wydarzenia historyczne, mogą być odniesienia socjologiczne, a czasem...

Zdjęcia dobre ale tekst to można sobie darować .Oglądamy ale nie czytamy.

Zdjęcia dobre ale tekst to można sobie darować .Oglądamy ale nie czytamy.

Kocham czytać książki podróżnicze. Mongolia szczególnie mnie zainteresowała nawet pod wzg rodzinnych wspomnień. Wakacje, urlop,czego chcieć więcej? Fajnej książki! Nie do końca w tym wypadku. Kilka zdjęć ok ale sama opowieść koncentruje się na towarzyszach podróży niż krainie Dzingis Chana. Nieco rozczarowana ...
Więcej na blogu 😀
https://mybritishjourney.com/mongolskie-opowiesci-recenzja/

Kocham czytać książki podróżnicze. Mongolia szczególnie mnie zainteresowała nawet pod wzg rodzinnych wspomnień. Wakacje, urlop,czego chcieć więcej? Fajnej książki! Nie do końca w tym wypadku. Kilka zdjęć ok ale sama opowieść koncentruje się na towarzyszach podróży niż krainie Dzingis Chana. Nieco rozczarowana ...
Więcej na blogu...

Kocham czytać książki podróżnicze. Mongolia szczególnie mnie zainteresowała nawet pod wzg rodzinnych wspomnień. Wakacje, urlop,czego chcieć więcej? Fajnej książki! Nie do końca w tym wypadku. Kilka zdjęć ok ale sama opowieść koncentruje się na towarzyszach podróży niż krainie Dzingis Chana. Nieco rozczarowana ...

Kocham czytać książki podróżnicze. Mongolia szczególnie mnie zainteresowała nawet pod wzg rodzinnych wspomnień. Wakacje, urlop,czego chcieć więcej? Fajnej książki! Nie do końca w tym wypadku. Kilka zdjęć ok ale sama opowieść koncentruje się na towarzyszach podróży niż krainie Dzingis Chana. Nieco rozczarowana ...

Mimo raczej słabych ocen postanowiłam przeczytać książkę pani Małgorzaty. Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała. Piękne zdjęcia i ciekawe opisy kraju. Trochę irytowały mnie jedynie niektóre towarzyszące autorce osoby. Jednym słowem ciekawa książka.

Mimo raczej słabych ocen postanowiłam przeczytać książkę pani Małgorzaty. Muszę przyznać, że bardzo mi się podobała. Piękne zdjęcia i ciekawe opisy kraju. Trochę irytowały mnie jedynie niektóre towarzyszące autorce osoby. Jednym słowem ciekawa książka.

Mongolia to magiczna kraina. Dzika przyroda, imponujące zabytki i bezkresne stepy, a dodatkowo krwawa historia, wiele kultur i religii - od buddyzmu przez islam aż do tradycyjnych obyczajów plemiennych. Ta kraina zawsze mnie pociągała, więc jak przeczytałam na jednej z pierwszych stron tej książki, że "niebo w Mongolii jest rozległe i wiele się na nim dzieje" - pomyślałam, że to coś dla mnie. Nakarmię zmysły! Niestety. Autorka mieści swoje wrażenia w krótkich, bezpłciowych zdaniach, bez życia i temperatury. Ślizga się po powierzchni tego, o czym chcielibyśmy się dowiedzieć więcej - patrzy na ludzi, nawet ich widzi, ale nic z tego nie wynika. Nie ma interakcji, rozmowy, ciekawej obserwacji, nic.
Po lekturze mogę powiedzieć, że Mongolię to autorka ledwie liznęła i to przez brudną szybę w Toyocie, w której przyszło jej podróżować ze średnio dobranym towarzystwem. Zaskakująco słaba.

Mongolia to magiczna kraina. Dzika przyroda, imponujące zabytki i bezkresne stepy, a dodatkowo krwawa historia, wiele kultur i religii - od buddyzmu przez islam aż do tradycyjnych obyczajów plemiennych. Ta kraina zawsze mnie pociągała, więc jak przeczytałam na jednej z pierwszych stron tej książki, że "niebo w Mongolii jest rozległe i wiele się na nim dzieje" - pomyślałam,...

Uwielbiam oglądać programy podróżnicze i czytać amatorskie blogi. Ta książka jest dobra dla wszystkich, którzy marzą o podróżach w nieznane zakątki naszego globu. Dla tych, których fascynuje odmienność. Dla tych, którzy zamiast na plaże do Egiptu wolą wybrać przygodę... Moim marzeniem jest taka podróż jak Małgosi.. może kiedyś....

Uwielbiam oglądać programy podróżnicze i czytać amatorskie blogi. Ta książka jest dobra dla wszystkich, którzy marzą o podróżach w nieznane zakątki naszego globu. Dla tych, których fascynuje odmienność. Dla tych, którzy zamiast na plaże do Egiptu wolą wybrać przygodę... Moim marzeniem jest taka podróż jak Małgosi.. może kiedyś....

Jednym z moim marzeniem jest podróż do Mongolii. Jestem zachwycona przestrzenią, krajobrazem, koczowniczym trybem życia i życiem zgodnie z harmonią przyrody.
Przeczytałam dużo podróżniczych książek, w tym kilka o Mongolii, ale ta książka jest słaba...
Czytając ma się wrażenie, że autorka pojechała tam jakby ktoś jej kazał. Zero pozytywnych emocji. Ciągle coś nie pasuje, a to łóżka nie ma, a to jedzenie niedobre, a to wygódka się chwieje, a to zimno. Jeśli nie ona narzekała to jej towarzysze. Nie rozumiem po co tyle negatywnych emocji w tej książce.
Głownie suche fakty, ciągła podróż, trochę opisów. Co prawda pojawiło się trochę informacji na temat kultury i zachowania Mongołów, ale wciąż czuję niedosyt. I zdecydowanie za dużo opisów współtowarzyszy, którzy nie pałają energią i chęcią podróży (w moim odczuciu).
Co najgorsze, ta książka spowodowała, że mimo mojego wielkiego entuzjazmu wobec Mongolii, poczułam, że jednak nie chcę tam pojechać. Ta książka pokazała mi, że to kraj prymitywny, brudny i niepoukładany, z ciężkim jedzeniem i dziwnymi zwyczajami. Przykre...

Jednym z moim marzeniem jest podróż do Mongolii. Jestem zachwycona przestrzenią, krajobrazem, koczowniczym trybem życia i życiem zgodnie z harmonią przyrody.
Przeczytałam dużo podróżniczych książek, w tym kilka o Mongolii, ale ta książka jest słaba...
Czytając ma się wrażenie, że autorka pojechała tam jakby ktoś jej kazał. Zero pozytywnych emocji. Ciągle coś nie pasuje, a...

Książkę czytałam w bólach (czytam od deski do deski, bez względu na wszystko). Jednak wydaje mi się, że jej zawartość szybko uleci w niepamięć. Treść czy liczne zdjęcia nie porywają. Nie zachęca do odwiedzin tego kraju, choć można się z niej wiele dowiedzieć. Bo autorka postawiła na fakty. Sucho i beznamiętnie, zupełnie jakby była to wyprawa "za karę" a do napisania książki ktoś autorkę zmusił.

Publikacja jest inna niż do tej pory udawało mi się spotykać. Jest tutaj parę prywatnych myśli, a całość przypomina dziennik z wyprawy w nieodkryty region. Naszpikowanie książki historią być może sprawi, że część czytelników będzie usatysfakcjonowana. Za to zanotowane w drodze losowania fragmenty utworów lirycznych ("wyjmij książkę, otwórz w pierwszym lepszym miejscu i przeczytaj"),wypominanie grzechów towarzyszącym autorce ludziom (zastanawianie się nad swoimi także) oraz prywatne filozofie (czasami nie do końca zrozumiałe) niekoniecznie pomagają w odbiorze. Całość robi wrażenie opowieści o grupie ludzi, których życie dopieściło, a którzy pewnego dnia postanowili – dla kontraktu i dla większego rozpoznania - odwiedzić biedny kraj. Ci ludzie zawsze znajdą coś na co można ponarzekać. Pani śpi w jedwabnej piżamce. Panu przeszkadza, że w jurcie nie ma dla niego łóżka. Skojarzenie z francuskimi pieskami samo się nasuwa. Dziennikarka sama przyznaje w drugiej części książki, że z tej ich wyprawy nic szczególnego nie wynika.

Gdy autorka reportażu sama podróżuje, da się zauważyć, że jest bardziej dociekliwa. Nie ma na kogo narzekać, dzięki czemu można się skupić na ocenie krajobrazów i kontemplowaniu zabytków. Ostatnie parę rozdziałów opisuje wizyty w trzech muzeach, które są pretekstem do przedstawienia (nadmiaru) faktów.

Wierzę jednak, że znajdą się czytelnicy, którym ten styl będzie odpowiadać. Jako pierwsza przygoda z Mongolią - może nie porwać.

Książkę czytałam w bólach (czytam od deski do deski, bez względu na wszystko). Jednak wydaje mi się, że jej zawartość szybko uleci w niepamięć. Treść czy liczne zdjęcia nie porywają. Nie zachęca do odwiedzin tego kraju, choć można się z niej wiele dowiedzieć. Bo autorka postawiła na fakty. Sucho i beznamiętnie, zupełnie jakby była to wyprawa "za karę" a do napisania...

Nie ma w niej wiele więcej niż w przewodnikach, trochę brakuje refleksji, którą sugeruje tytuł. Niemniej przypomina mi moje podróże, więc czytało mi się dobrze.

Nie ma w niej wiele więcej niż w przewodnikach, trochę brakuje refleksji, którą sugeruje tytuł. Niemniej przypomina mi moje podróże, więc czytało mi się dobrze.