Bóg ukryty. W poszukiwaniu ostatecznego sensu

Religia w Auschwitz i jej rola w życiu więźniów skazanych na śmierć.

Religia w Auschwitz i jej rola w życiu więźniów skazanych na śmierć.

Ważny wykład o znaczeniu sensu w życiu człowieka. Jednocześnie akademicki i niełatwy w odbiorze, fachowa próba poparcia swojej teorii przez filozofa psychiatrę. Wiele można z tej książki wyciągnać - dla laika tematu trzeba jednak równie wiele wysiłku, aby przedrzeć się przez lekturę.

Ważny wykład o znaczeniu sensu w życiu człowieka. Jednocześnie akademicki i niełatwy w odbiorze, fachowa próba poparcia swojej teorii przez filozofa psychiatrę. Wiele można z tej książki wyciągnać - dla laika tematu trzeba jednak równie wiele wysiłku, aby przedrzeć się przez lekturę.

Po lekturze książki "Człowiek w poszukiwaniu sensu" postanowiłem przeczytać jej kontynuację. Myślę, że dla laika (również dla mnie) książka może się okazać trudna w odbiorze, jednocześnie przedstawia wiele ciekawych aspektów życia i logoterapii. To jedna z tych książek, którą warto odłożyć na półkę na kilka lat, by móc do niej dojrzeć.

Po lekturze książki "Człowiek w poszukiwaniu sensu" postanowiłem przeczytać jej kontynuację. Myślę, że dla laika (również dla mnie) książka może się okazać trudna w odbiorze, jednocześnie przedstawia wiele ciekawych aspektów życia i logoterapii. To jedna z tych książek, którą warto odłożyć na półkę na kilka lat, by móc do niej dojrzeć.

Doczytałam do 40 strony i stwierdziłam, że nie tego oczekiwałam. Dla mnie pierwsze rozdziały są jak czytanie pracy magisterskiej z psychologii. Cała reszta jest kontynuowana w podobnym klimacie. Dość męcząca. Są to zagadnienia logoterapii i psychoanalizy. Zdecydowanie lepsza była książka „Człowiek w poszukiwaniu sensu”.
Dokłądnie tak jest: "Trudno przeczytać tę książkę za jednym zamachem. Napisana jest przez neurobiologa i badacza, dowodzącego skuteczności logoterapii poprzez przywoływanie wyników najnowszych badań. To książka filozoficzna – niektórych rozdziałów nie sposób zrozumieć w pełni po jednorazowym czytaniu, zwłaszcza jeżeli nie ma się podstawowej wiedzy z zakresu historii myśli psychologicznej."

Doczytałam do 40 strony i stwierdziłam, że nie tego oczekiwałam. Dla mnie pierwsze rozdziały są jak czytanie pracy magisterskiej z psychologii. Cała reszta jest kontynuowana w podobnym klimacie. Dość męcząca. Są to zagadnienia logoterapii i psychoanalizy. Zdecydowanie lepsza była książka „Człowiek w poszukiwaniu sensu”.
Dokłądnie tak jest: "Trudno przeczytać tę książkę za...

Po przeczytaniu jednej z ważniejszych książek w moim życiu „W poszukiwaniu sensu” zaopatrzyłam się we wszystkie znajdujące się w tej księgarni jego książki. Ta książka jest swoistą składanką. Główny jej trzon został napisany w 1948 roku, w którym opowiada o podstawach logoterapii i czym się różni od innych psychoterapii. Także w swych badaniach odwołuje się do filozofii fenomenologicznej – Maxa Schelera i filozofi egzystencjonalnej, ale także do Konrada Lorentza.. Występuje w niej bardziej jako badacz. W 1975 roku, gdy książka zostaje przetłumaczona na język angielski dołącza rozdział o nowych badaniach w dziedzinie logterapii. Występuje już jako lekarz psychiatra. W książce jest także wykład wygłoszony przez autora w 1985 roku „ W poszukiwaniu ostatecznego sensu”. Poprzedzają ją dwa wstępy, jeden Swanee Hunta z 2000 roku i drugi Claudii Hammond z 2011 roku. Najciekawszym dodatkiem jest jednak posłowie też z 2011 roku Alexandra Batthyany’ego: „ Ponad trzydzieści pięć lat później – rozwój logoterapii po 1975 roku. „
Autor od początku sprzeciwiał się uproszczonym modelom antropologicznym, że w człowieku nie znajdziesz niczego, czego nie znalazłoby się u zwierząt. Uważał, że istnieją zjawiska specyficznie ludzkie. „Twierdzenie, że on (człowiek jest) jedynie „całość somatyczno- psychiczną”, jest absolutnie nieuprawnione. Ciało i psychika mogą co prawda stanowić jedność – jedność psychofizyczną- ale nie reprezentują ona jeszcze całości człowieka. Nie istnieje bowiem bez sfery duchowej, stanowiący fundament człowieczeństwa.” Przy czym nie należy sfery duchowej mylić wyłącznie ze sferą religijną. Logoterapia nie jest jedyną słuszną drogą, ale często pomaga w leczeniu.” Analiza egzystencjalna stosowana w formie logoterapii jest metodą psychoterapeutyczną, ponieważ w sposób szczególny dotyczy neurotycznego sposobu istnienia , a jej celem jest uświadomienie człowiekowi- szczególnie neurotykowi – jego odpowiedzialności. Zarówno w wyniku psychoanalizy, jak i analizy egzystencjalnej człowiek staje się czegoś świadomy. Dzięki psychoanalizie uświadamia sobie swoje popędy, a dzięki analizie egzystencjalnej albo logoterapii staje się świadomy tego, co duchowe, duchowej egzystencji. Postrzeganie bytu ludzkiego w kategorii odpowiedzialności jest możliwe wyłącznie z punktu widzenia ludzkiej duchowości czy wymiaru egzystencjalnego.”
Książka jest udokumentowana empirycznie i życiowo przez samego autora, opisane są historie pacjentów, jak i poszczególne badania. Specyficznie ludzkie jest szukanie sensu i celu działań i życia. Jednak sens nie może być zadany, ale można go tylko samemu odkryć, jest on jedyny i niepowtarzalny dla każdego z nas. Tak jak autentyczna religijność jest spontaniczna i musi rozwijać się we własnym tempie, nie można do niej nakłaniać, czy popychać. „" Głównym celem religii, nie jest rozwiązanie problemów psychicznych, lecz zbawienie duszy.” Najważniejsze dla mnie: „nie możemy być wolni od okoliczności, mamy wolny wybór, jeśli chodzi o sposób, charakter i stopień tego, jak owe okoliczności na nas wpływają (to znaczy dysponujemy relatywną wolną wolą.”
Większość teorii i terapii z latami blakną zastępowane nowymi. Natomiast logoterapia jako metoda psychoterapii rozwija się i model natury człowieka przez nią stworzony został potwierdzony empirycznie. Coraz ściślejszy jest związek między tradycją egzystencjalną w psychologii, w dużej mierze zapoczątkowanej przez Frankla, a psychologią eksperymentalną i badaniami kognitywnymi.
Książka inspirująca i zapadająca w pamięć.

Po przeczytaniu jednej z ważniejszych książek w moim życiu „W poszukiwaniu sensu” zaopatrzyłam się we wszystkie znajdujące się w tej księgarni jego książki. Ta książka jest swoistą składanką. Główny jej trzon został napisany w 1948 roku, w którym opowiada o podstawach logoterapii i czym się różni od innych psychoterapii. Także w swych badaniach odwołuje się do filozofii...

Moim zdaniem Victor Frankl wystąpił w tej książce w dwóch postaciach: filozofa myśliciela, (rozwodząc się m.in. na temat sumienia, egzystencji człowieka) oraz psychiatry (skupiając się m.in. na problemach związanych ze zdrowiem psychicznym). Daleko mi było do pierwszej roli, być może dlatego. że nie przepadam za filozoficznymi książkami. Natomiast urzekł mnie w tematach związanych z psychologią. W książce pojawiły się nie tylko rozważania filozoficzne, ale konkretne badania, opis wielu historii pacjentów V. Frankla. Jestem pełna podziwu dla mądrości autora i jego połączeniu psychologii z religijnością. Jest to dla mnie zdecydowany autorytet w dziedzinie psychiatrii. Polecam przeczytanie tej książki każdemu- osobom zarówno wierzącym jak i nie. Moim zdaniem obie grupy znajdą tu coś dla siebie. I na koniec chciałabym napisać jeden z cytatów z książki " Głównym celem religii, nie jest rozwiązanie problemów psychicznych, lecz zbawienie duszy. Religia daje człowiekowi więcej niż jakakolwiek psychoterapia, ale też więcej od niego wymaga"

Moim zdaniem Victor Frankl wystąpił w tej książce w dwóch postaciach: filozofa myśliciela, (rozwodząc się m.in. na temat sumienia, egzystencji człowieka) oraz psychiatry (skupiając się m.in. na problemach związanych ze zdrowiem psychicznym). Daleko mi było do pierwszej roli, być może dlatego. że nie przepadam za filozoficznymi książkami. Natomiast urzekł mnie w tematach...

Frankl jest ekumenicznie religijny. To inna psychoterapia egzystencjalna niż np. ta Irvina Yaloma, który jest agnostykiem/ateistą (?). Dla Frankla nie ma braku wiary, jedyna możliwość to nieświadoma wiara (duchowa nieświadomość), czyli właśnie "Bóg ukryty". Bóg i nieświadomość to pojęcia, co do których mam wątpliwości, dlatego odejmuję trzy gwiazdki, ale z drugiej strony Frankl stworzył dzieło, nurt terapii niezwykły jak na owe czasy i odważny. Zadał ważne pytania i jako jeden z pierwszych wprowadził duchowość do psychoterapii.

Frankl jest ekumenicznie religijny. To inna psychoterapia egzystencjalna niż np. ta Irvina Yaloma, który jest agnostykiem/ateistą (?). Dla Frankla nie ma braku wiary, jedyna możliwość to nieświadoma wiara (duchowa nieświadomość), czyli właśnie "Bóg ukryty". Bóg i nieświadomość to pojęcia, co do których mam wątpliwości, dlatego odejmuję trzy gwiazdki, ale z drugiej strony...

Polecam, nawet tym którzy nie mają przygotowania psychologicznego, bardzo pożyteczna lektura.

Polecam, nawet tym którzy nie mają przygotowania psychologicznego, bardzo pożyteczna lektura.

Książka bardzo głęboka i poruszająca, choć miejscami bardzo trudna (pisana bardzo filozoficznym językiem). Mimo, iż główny tytuł wskazuje przypuszczalnie i książka będzie o Bogu to moim zdaniem bardziej uwidoczniony został podtytuł tej pozycji: W poszukiwaniu ostatecznego sensu, a wątek religijny jest ujęty bardzo obiektywnie i nie został skoncentrowany na konkretne wyznanie. Pozycja , którą na prawdę warto przeczytać.

Książka bardzo głęboka i poruszająca, choć miejscami bardzo trudna (pisana bardzo filozoficznym językiem). Mimo, iż główny tytuł wskazuje przypuszczalnie i książka będzie o Bogu to moim zdaniem bardziej uwidoczniony został podtytuł tej pozycji: W poszukiwaniu ostatecznego sensu, a wątek religijny jest ujęty bardzo obiektywnie i nie został skoncentrowany na konkretne...

Dla Frankla zawsze pozostanie specjalne miejsce w moim sercu. Tuż obok Boga uświadomonego ;)

Dla Frankla zawsze pozostanie specjalne miejsce w moim sercu. Tuż obok Boga uświadomonego ;)