Bardzo ważna dyskusja na temat tajemniczej śmierci Profesora Samsonowicza
https://lubimyczytac.pl/dyskusja/2398/27388/niewyjasnione-fakty-wokol-ksiaz...

Bardzo ważna dyskusja na temat tajemniczej śmierci Profesora Samsonowicza
https://lubimyczytac.pl/dyskusja/2398/27388/niewyjasnione-fakty-wokol-ksiaz...

Sięgnąłem po ten wywiad-rzekę z zainteresowaniem, bo bohater książki, wybitny historyk mediewista to z pewnością postać niebanalna, w swoim czasie pełnił wysokie funkcje państwowe, był m.in. ministrem edukacji w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Niestety, spotkało mnie rozczarowanie, poniżej objaśnię dlaczego.

Pochodził Samsonowicz ze świetnej przedwojennej rodziny, ojciec był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i pobierał profesorskie pobory – 1200 zł miesięcznie – na owe czasy suma olbrzymia, więc przed wojną rodzina żyła na bardzo wysokiej stopie. Po wojnie rozpoczął studia w 1947 r. i ukończył je, zanim staliniści przykręcili śrubę, więc mógł zostać na uniwersytecie. Szybko wstąpił do partii, bo jak sam mówi, podobało mu się marksistowskie podejście do historii (wyrzucono go z PZPR dopiero w 1982 r.) i zaczął robić błyskotliwą karierę naukową, dość powiedzieć, że został profesorem w wieku 41 lat. Można pomyśleć, że był pieszczoszkiem systemu: częste wyjazdy do Francji, wakacje w Jugosławii w latach 60., wspomina o tym półgębkiem, ale w tamtych czasach to były przywileje dla nielicznych. Z drugiej strony był rzetelnym naukowcem piszącym poważne prace (o swojej pracy naukowej nic niestety nie mówi),nie angażował się w politykę, robił swoje. Według kanonów obecnej polityki historycznej był kolaborantem, ale takich ludzi w czasach PRL-u były miliony – milcząca większość oportunistów.

Właściwie całą książkę wypełnia rozmowa o historii PRL-u, której Samsonowicz był świadkiem, a czasami uczestnikiem, ale jego sądy są sztampowe, często myli fakty, lub ich nie zna. Na przykład broni Powstania Warszawskiego przytaczając zgrane argumenty, że gdyby Powstanie nie wybuchło, to skutki byłyby podobne: „zamiast hekatomby Powstania Warszawskiego moglibyśmy mieć hekatombę drugiego Katynia.” (str. 53). Kto to może wiedzieć... A gdy mówi o czasach późniejszych, jest jeszcze gorzej, nuda i komunały. Gdy np. porównuję tę książkę z 'Zajeździmy kobyłę historii' Modzelewskiego, też będącą wspomnieniami historyka z czasów PRL-u, to Samsonowicz przy Modzelewskim wypada blado, bladziutko.

Trochę ciekawiej opowiada o czasach Solidarności i początkach stanu wojennego; był wtedy rektorem Uniwersytetu Warszawskiego, więc sporo przeżył, ale znów to mowa gładka i niezbyt interesująca, jakby wciąż był urzędującym politykiem, a nie świadkiem historii. Na początku lat 90., jak już wspomniałem, był ministrem edukacji w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. I wciąż broni brzemiennej decyzji o wprowadzeniu tylnymi drzwiami religii do szkół, która miała miejsce w czasie jego ministrowania.

W sumie miałem wrażenie czytania gładkiej, mało interesującej rozmowy, bez pasji i interesujących wątków. Duże rozczarowanie.

Sięgnąłem po ten wywiad-rzekę z zainteresowaniem, bo bohater książki, wybitny historyk mediewista to z pewnością postać niebanalna, w swoim czasie pełnił wysokie funkcje państwowe, był m.in. ministrem edukacji w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Niestety, spotkało mnie rozczarowanie, poniżej objaśnię dlaczego.

Pochodził Samsonowicz ze świetnej przedwojennej rodziny, ojciec...

Sięgając po wywiad-rzekę z jednym z najbardziej znanych polskich mediewistów, autorem wielu dobrych i bardzo dobrych książek, spodziewałem się ciekawych anegdot z życia świata naukowego, inspirujących odniesień historycznych, może nawet szczypty dowcipu i ciekawych opowieści rodzinnych. Niestety, akurat tych rzeczy znalazłem niewiele. Dygresje historyczne zdają się być głównym wątkiem, ale są zwyczajnie nudne - profesor bowiem, nieniepokojony przez dziennikarza-interlokutora przez kolejne strony snuje swoje przemyślenia na temat Bieruta, Gomułki, socjalizmu, etc., z gracja omijając np. przyczyny własnego zaangażowania w szeregach PZPR. Wspomina o Modzelewskim, Michniku, Liście 64, ale znów nie ma tam nic, czego czytelnik nie mógłby już wcześniej przeczytać. Wychodzą z tego przydługie wspominki o PRL, brak wątków, które w przypadku tej formy wywiadu przykuwają uwagę czytelnika i prowokują do własnych poszukiwań w celu pogłębienia tematu.

Zdecydowanie lepiej sięgnąć po książki pióra Samsonowicza - przyjemność z lektury znacznie większa.

Sięgając po wywiad-rzekę z jednym z najbardziej znanych polskich mediewistów, autorem wielu dobrych i bardzo dobrych książek, spodziewałem się ciekawych anegdot z życia świata naukowego, inspirujących odniesień historycznych, może nawet szczypty dowcipu i ciekawych opowieści rodzinnych. Niestety, akurat tych rzeczy znalazłem niewiele. Dygresje historyczne zdają się być...

Książka interesująca,szczególnie dla mojego pokolenia.Młodsi czytelnicy mogą mieć kłopoty.Bogactwo tematów.Zatrzymam się na dwóch sprawach.Ciekawe dla mnie było porównanie roku 1968 widzianego okiem historyka,profesora UW,członka partii i moim,studenta pierwszego roku Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej.Dwa cytaty istotne dla chwili obecnej."Jeszcze po puczu Janajewa Gorbaczow chciał ten system tylko ulepszać,a to było już niemożliwe.Tu potwierdziła się teza Alexisa de Tocqueville'a,że upada ten system totalitarny,który się demokratyzuje".Wniosek oczywisty,że systemy totalitarne na początku drogi niszczą podstawy demokracji.Historia to pokazała wiele razy.Drugi,"Demokracja nie zawsze jest słodka dla jej obrońców".Wydaje mi się,że w najbliższym czasie będzie wręcz bardzo gorzka!

Książka interesująca,szczególnie dla mojego pokolenia.Młodsi czytelnicy mogą mieć kłopoty.Bogactwo tematów.Zatrzymam się na dwóch sprawach.Ciekawe dla mnie było porównanie roku 1968 widzianego okiem historyka,profesora UW,członka partii i moim,studenta pierwszego roku Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej.Dwa cytaty istotne dla chwili obecnej."Jeszcze po puczu...

Przykro to mówić, ale cały ten wywiad to nuda i banał podszyte fałszem. Co gorsza, w wypowiedziach Profesora zdarzają się błędy historyczne, tak jakby niezbyt dobrze orientował się On w dziejach Polski, czym jestem bardzo niemile zaskoczony.

Przykro to mówić, ale cały ten wywiad to nuda i banał podszyte fałszem. Co gorsza, w wypowiedziach Profesora zdarzają się błędy historyczne, tak jakby niezbyt dobrze orientował się On w dziejach Polski, czym jestem bardzo niemile zaskoczony.

To ciekawa książka, w której pojawia się wiele informacji np. o codziennej pracy polskich uczonych w okresie PRL. A do tego kilka znakomitych anegdot, jak ta mówiąca o siedzącym na kolanach Marszałka małym Zbigniewie Wójciku, później słynnym profesorze :).

Tomasz Babnis

To ciekawa książka, w której pojawia się wiele informacji np. o codziennej pracy polskich uczonych w okresie PRL. A do tego kilka znakomitych anegdot, jak ta mówiąca o siedzącym na kolanach Marszałka małym Zbigniewie Wójciku, później słynnym profesorze :).

Tomasz Babnis