Szczególnie interesujące wydanie wierszy lirycznych Tuwima. Dlaczego tak uważam? Wystarczy jedno spojrzenie na okładkę tomiku, dla mnie już w tym miejscu rozpoczyna się podróż w krainę wyobraźni. Oprócz urokliwych liryków Tuwima, w książeczce znajdują się reprodukcje obrazów Kazimierza Mikulskiego XX-wiecznego malarza nadnaturalisty, wykorzystującego w sposób indywidualny i osobisty, wzorce pojawiające się u surrealistów.
Ponad 40 utworów Tuwima i 15 intrygujących, onirycznych i tajemniczych obrazów Mikulskiego, zapewnia pasjonującą podróż do krainy pięknych słów i obrazów.
Tuwim jest tutaj liryczny, zauroczony kolorami, zapachami, dźwiękami świata. Tę poezję nazwałbym impresjonistyczną, pełno w niej drżących, ruchliwych plam słonecznych, wyłaniających się z cienia kolorów, które szybko zmieniają się w inne. I ta niezwykła melodyjność zaklęta w onomatopejach, instrumentacjach głoskowych, rymach i płynnym rytmie.
Wiersz się kończy i zaczyna się podróż do światów niezwykłego malarza. Prawdziwa uczta duchowa.
Ale jest także rozczarowanie i to bardzo duże, ponieważ nie podano tytułów obrazów Kazimierza Mikulskiego. A moje próby poszukania informacji na ten temat w internecie nie zakończyły się sukcesem. Mikulski to znany artysta związany z Krakowem, ale większość jego prac rozproszona jest obecnie w zbiorach prywatnych, wciąż też pojawiają się na aukcjach. Udało mi się ustalić tytuły zaledwie trzech reprodukcji zamieszczonych w tej książeczce.

Szczególnie interesujące wydanie wierszy lirycznych Tuwima. Dlaczego tak uważam? Wystarczy jedno spojrzenie na okładkę tomiku, dla mnie już w tym miejscu rozpoczyna się podróż w krainę wyobraźni. Oprócz urokliwych liryków Tuwima, w książeczce znajdują się reprodukcje obrazów Kazimierza Mikulskiego XX-wiecznego malarza nadnaturalisty, wykorzystującego w sposób indywidualny i...

Uwielbiam, po raz kolejny, czytać Tuwima. Czemu? Ponieważ płynę przez tomik, wiersze, jeden za drugim, jeden za drugim, i jednocześnie wiem co będzie i nie wiem co będzie. Jest przyjemnie. I takiego spaceru przez odczucia, uczucia i zachwyty potrzeba mi.
Uwielbiam ten tomik.
Kupiłam go strasznie dawno temu, i jednoczesną zaletą jego było to, że przypomniał mi mój zachwyt poezją Tuwima, a zawarte w nim reprodukcje obrazów Kazimierza Mikulskiego wprowadzały mnie w lekkie drżenie.
Tuwima kocham, od zawsze. Nie dlatego, że "Mimozami jesień się zaczyna...", nie dlatego, że
"Sto na stacji lokomotywa...", że to niby takie zwykłe słowa, ślizganie się, płytka uczuciowość, zbyt wielka płodność itd. Dlatego, że u niego czuć życie, pulsowanie, doraźność, przemijanie. Jest impulsywność, szybkie skojarzenia, a jednocześnie nostalgia, klimat letniska, miasto i jego chaos.
Malarstwo Mikulskiego - jest to taki rodzaj malarstwa, którego właściwie nie za bardzo lubię. Kilkanaście obrazów znajduje się w korytarzach Muzeum Narodowego w Kielcach i jakoś tak zawsze na nie zwracam uwagę, przechodząc - uśmiecham się. Z jakiegoś względu jest mi miło spojrzeć jeszcze raz na te odrealnione ptaki, płaskie kwiaty, pół-twarze i oczy oraz wiszące biusty.
To połączenie - poezji i obrazu, Tuwima i Mikulskiego, twórców innych epok, świadomości - jak równy rytm.

Uwielbiam, po raz kolejny, czytać Tuwima. Czemu? Ponieważ płynę przez tomik, wiersze, jeden za drugim, jeden za drugim, i jednocześnie wiem co będzie i nie wiem co będzie. Jest przyjemnie. I takiego spaceru przez odczucia, uczucia i zachwyty potrzeba mi.
Uwielbiam ten tomik.
Kupiłam go strasznie dawno temu, i jednoczesną zaletą jego było to, że przypomniał mi mój zachwyt...

"Miłość mnie szuka po mieście,
Miłość w zielonym berecie,
Przepadłem, jak kamień w wodę.
Gdzie jestem? Wy może wiecie?"

Cóż więcej można dodać, skoro poezja Tuwima broni się sama:D

"Miłość mnie szuka po mieście,
Miłość w zielonym berecie,
Przepadłem, jak kamień w wodę.
Gdzie jestem? Wy może wiecie?"

Cóż więcej można dodać, skoro poezja Tuwima broni się sama:D