Ciekawe, oszczędne, oryginalne formy poetyckie.

Ciekawe, oszczędne, oryginalne formy poetyckie.

Poezja aforystyczna, lingwistyczna, skondensowana. Chciałoby się, żeby pewne wiersze-szlagworty rozwinąć w pełną formę poetycką, ale może to właśnie stanowi o ich sile. Kilka z nich porusza, jeden lub dwa zapadają w pamięć, a to już coś.

Poezja aforystyczna, lingwistyczna, skondensowana. Chciałoby się, żeby pewne wiersze-szlagworty rozwinąć w pełną formę poetycką, ale może to właśnie stanowi o ich sile. Kilka z nich porusza, jeden lub dwa zapadają w pamięć, a to już coś.

Chwytam trzeci tomik, spośród szóstki upchniętej w ostatnim pakiecie bookrage. Wcześniej w rękach miałem pisaninę pana Uzdańskiego, która nie spodobała mnie się wcale, i tę od pani Lech, która w pewien sposób mnie zafascynowała, ale przez brak jakiegoś ukierunkowania, przyjąć musiała miano „takiej sobie”. Przychodzi czas na Julię Szychowiak i jej „Po sobie”. Czytajmy.

Tomik ten, to nieco ponad trzydzieści wierszy, raczej krótkich, w formie dość prostej, przez co przebiega się przezeń bez większych problemów w kilka chwil. Rzecz jasna jednorazowy trucht przez zbiór nie pozwala na jakiekolwiek uchwycenie jego istoty, toteż zrobiłem tutaj kilka okrążeń i odczuwam teraz umiarkowane zadowolenie.

Bohaterka tomiku przygląda się głównie sobie samej, stara się odpowiedzieć na to pytanie, kto to właściwie jest: ja? Owo ja unosi się tutaj gdzieś na granicy snu i jawy, istnienia i nieistnienia, przeszłości i teraźniejszości, a my, wraz z poetką staramy się je schwycić, złapać. I co nam z tego wychodzi? Sporo tu zagubienia: Nie pamiętam tej kobiety, w której chodzę / i z którą sypiam. Cudzym oddycham, w cudze / włosy wsuwam dłonie. Kim piszę, / kim będę to czytać? Gdy pojawia się temat spojrzenia na siebie samą, autorka ucieka w jakieś dziwne out of body experience. Dalej: Gdziekolwiek wychodzę, jestem / daleko od siebie. Owo ja rozciąga się niejako poza nią, dzieje się gdzieś obok. Śledzi się to miło, miło wychwytuje z kolejnych wierszy.

Świat zewnętrzny zdaje się być spychany na margines, ważne są relacje na linii ja – ja, ja – ty (jakiś kryjący się w cieniu ty),ja – sen. Dużo tu tego snu (Gdybym mówiła przez sen, / wiedziałabym, / co powiedzieć.). Ten tomik idzie właśnie w stronę jakiejś nieoznaczoności, nieobecności, snu walczącego ze świtem.

Zarzuty. Zarzut najmocniejszy, szczególnie widoczny w zestawieniu z poetyką pani Joanny Lech: pewien brak ostrości. Tam wszystkie krawędzie raniły już przy spoglądaniu na nie, od czytania język bolał, oczy łzawiły. Tamten świat był pęknięty na pół, niepojęty, a opisany z chirurgiczną precyzją. Tutaj wszystko unosi się w jakiejś próżni, dzieje się dużo z wspomnianym już wcześniej „ja”, ale czytelnik nijak nie może tego nigdzie umiejscowić. Do tego dużo rzeczy niejasnych, dźwięczących w tych korytarzach echem z lekka pustym.

I taki jest ten tomik, to takie puste miejsce „po sobie”, pełne nagłych zabłyśnięć, ale i zwolnień, ślepych zaułków, z których trzeba się cofnąć i przy kolejnym wierszu stwierdzić: ach, więc to tędy. Dla tych jasnych momentów sięgnąć warto, zwłaszcza że (jak mówiłem na początku) tomik nie wymaga od czytelnika ani sporych ilości czasu, ani ogromu sił. Oceniam średnio, z małym plusem.



Ten i inne teksty także tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/03/po-sobie-o-sobie-bez-siebie.html a więcej o literaturze, kinie, muzyce i malarstwie tutaj: https://www.facebook.com/archiwumkotafranza

Chwytam trzeci tomik, spośród szóstki upchniętej w ostatnim pakiecie bookrage. Wcześniej w rękach miałem pisaninę pana Uzdańskiego, która nie spodobała mnie się wcale, i tę od pani Lech, która w pewien sposób mnie zafascynowała, ale przez brak jakiegoś ukierunkowania, przyjąć musiała miano „takiej sobie”. Przychodzi czas na Julię Szychowiak i jej „Po sobie”....

Nie było mowy o niczym

Chciałam cię całować pod niebem głośnym,  
że spływa po brodach, zagłuszając tętno.  
 
Ten bezruch to tango, które tańczysz od lat,  
pieści od środka jak płód ten piach.


albo:

Ranne niebo będzie jak deska, z której można  
usłyszeć pukanie tętna. Jakby się słyszało  
pieśń, co zagląda do środka.


Wers hit: Aż się rozpłakały ryby w tym jeziorze

Albo to jest straszne, albo nie znam się na poezji, już sama nie wiem.

Nie było mowy o niczym

Chciałam cię całować pod niebem głośnym,  
że spływa po brodach, zagłuszając tętno.  
 
Ten bezruch to tango, które tańczysz od lat,  
pieści od środka jak płód ten piach.


albo:

Ranne niebo będzie jak deska, z której można  
usłyszeć pukanie tętna. Jakby się słyszało  
pieśń, co zagląda do środka.


Wers hit: Aż się rozpłakały ryby w tym...