Piramida

Czuć w tych opowiadaniach, że Mankell chciałby napisać więcej i dłużej. Rozwiązania akcji są poprowadzone tak szybko, że są dla mnie zupełnie niewiarygodne. Tytułowe opowiadanie jest najlepsze, ale też najdłuższe, a nawet w nim widać, że niektóre wątki są zaczęte, ale nie było czasu na ich dokończenie. Opowiadania nie były mocną stroną tego pisarza. Nazywanie tego zbioru jedną z części kryminałów z Wallanderem to duża przesada. Rozumiem, że opowiadania miały uchylić rąbka tajemnicy z przeszłości komisarza, ale tak naprawdę to wcale nie poznałam go lepiej ani nie dowiedziałam się niczego zaskakującego, bo też w opowiadaniach nie było miejsca na pogłębianie jego życia prywatnego.

Czuć w tych opowiadaniach, że Mankell chciałby napisać więcej i dłużej. Rozwiązania akcji są poprowadzone tak szybko, że są dla mnie zupełnie niewiarygodne. Tytułowe opowiadanie jest najlepsze, ale też najdłuższe, a nawet w nim widać, że niektóre wątki są zaczęte, ale nie było czasu na ich dokończenie. Opowiadania nie były mocną stroną tego pisarza. Nazywanie tego zbioru...

Mały przerywnik - opowiadania, a jednocześnie dobry zarys świata Wallandera. Problemy społeczne Szwecji i osobiste komisarza obrazujące kontekst pozostałych kryminałów.

Mały przerywnik - opowiadania, a jednocześnie dobry zarys świata Wallandera. Problemy społeczne Szwecji i osobiste komisarza obrazujące kontekst pozostałych kryminałów.

jak zwykle - uczta....

jak zwykle - uczta....

Zbiór ciekawych opowiadań o Kurcie Wallanderze. Bardzo fajna pozycja w serii

Zbiór ciekawych opowiadań o Kurcie Wallanderze. Bardzo fajna pozycja w serii

Uwielbiam zbiory opowiadań. Zwłaszcza, gdy są one uzupełnieniem jakiegoś większego cyklu. Dlatego też sięgnęłam po „Piramidę”. Stwierdziłam, że to będzie idealny moment na poznanie przeszłości Wallandera, zanim bardziej zagłębię się w jego świat.
„Piramida” zawiera pięć opowiadań, które w pewnym sensie powstały jako odpowiedź na pytania czytelników o wcześniejsze losy Kurta, choć rodziły się w głowie Mankella w różnych momentach powstawania cyklu o Wallanderze. Ich akcja toczy się przed 8 stycznia 1990 roku, a ostatnie opowiadanie, „Piramida”, kończy się telefonicznym zgłoszeniem przestępstwa przez starego rolnika z Lenarp – początkiem powieści „Morderca bez twarzy”. I bardzo podoba mi się ta chronologiczna ciągłość, dzięki której mogę sobie lepiej wyobrazić postać Kurta i wsiąknąć w jego rzeczywistość.

Mankell w przedmowie do „Piramidy” stwierdził, że podtytuł całej serii o komisarzu Wallanderze powinien brzmieć: „Powieści o szwedzkim lęku”. I myślę, że to najlepiej podsumowuje tło obyczajowe tych utworów. Zresztą mam wrażenie, że wątki kryminalne są w tym przypadku na drugim planie, choć jednocześnie są soczewką, która pozwala autorowi skupić się na dręczących go pytaniach o kondycję szwedzkiego społeczeństwa. Pisarz ciekawie przedstawił też ścieżkę kariery Wallandera i jego sprawy osobiste – związek z Moną, narodziny Lindy, trudne relacje z ojcem. Dzięki temu otrzymujemy pełniejszy obraz bohatera.

Cieszę się, że sięgnęłam po „Piramidę” teraz, tuż po lekturze „Mordercy bez twarzy”. Było to bardzo interesujące preludium do całej serii. Polecam.

Uwielbiam zbiory opowiadań. Zwłaszcza, gdy są one uzupełnieniem jakiegoś większego cyklu. Dlatego też sięgnęłam po „Piramidę”. Stwierdziłam, że to będzie idealny moment na poznanie przeszłości Wallandera, zanim bardziej zagłębię się w jego świat.
„Piramida” zawiera pięć opowiadań, które w pewnym sensie powstały jako odpowiedź na pytania czytelników o wcześniejsze losy...

Młody Wallander nie zachwyca. Jedyną pozytywną cechą w jaką wyposażył go autor to intuicja, a przydałoby się trochę rozumu i sprytu.

Młody Wallander nie zachwyca. Jedyną pozytywną cechą w jaką wyposażył go autor to intuicja, a przydałoby się trochę rozumu i sprytu.

Ciekawy zbiór opowiadań. Szkoda, że nie został wydany jako pierwszy tom, bo byłby niezłym wprowadzeniem do całej serii. Oczywiście nie obyło się bez niespójności z innymi tomami, ale to drobnostki.

Ciekawy zbiór opowiadań. Szkoda, że nie został wydany jako pierwszy tom, bo byłby niezłym wprowadzeniem do całej serii. Oczywiście nie obyło się bez niespójności z innymi tomami, ale to drobnostki.

Lubię skandynawską literaturę a w tym roku poznałam bliżej twórczość Mankella i jest to jeden z dużych plusów w czasie, kiedy szaleje pandemia i świat wydaje się walić. "Piramida" to zbiór opowiadań połączonych postacią komisarza Wallandera. Czytało, a właściwie słuchało się świetnie.

Lubię skandynawską literaturę a w tym roku poznałam bliżej twórczość Mankella i jest to jeden z dużych plusów w czasie, kiedy szaleje pandemia i świat wydaje się walić. "Piramida" to zbiór opowiadań połączonych postacią komisarza Wallandera. Czytało, a właściwie słuchało się świetnie.

Mam obecnie "fazę" na twórczość Mankella. Powstała po znakomicie przyjętej przeze mnie lekturze "Chińczyka". Mam dwa wyjścia: albo się Mankellem zachłysnąć i go pokochać, albo znienawidzić.

W tej książce mamy kilka utworów: tytułowa powieść "Piramida" oraz kilka mniejszych opowiadań liczących sobie od kilkudziesięciu do niewiele ponad stu stron: "Cios, "Szczelina", "Mężczyzna na plaży" i "Śmierć fotografa".
Całość, w sumie ponad 500 stron, pisana sporą czcionką, rozgryzłam w kilka godzin. Wspaniale się czyta.

Klamrą spinającą całość jest osoba inspektora Kurta Wallandera. W lekturę autor wplata perypetie miłosne i rodzinne bohatera. Śledztwa w kolejnych utworach nie są zbyt wymyślne. Ot, walka o pieniądze, pazerność, zdrada, zemsta, eliminacja konkurencji w handlu narkotykami. Nic odkrywczego. Ale wszystko znakomicie napisane i skomponowane. Dla mnie satysfakcja gwarantowana i otwarta droga do dalszych czytelniczych spotkań z Mankellem.

Teraz zabieram się za kolejną rzecz: "Głębia".

Mam obecnie "fazę" na twórczość Mankella. Powstała po znakomicie przyjętej przeze mnie lekturze "Chińczyka". Mam dwa wyjścia: albo się Mankellem zachłysnąć i go pokochać, albo znienawidzić.

W tej książce mamy kilka utworów: tytułowa powieść "Piramida" oraz kilka mniejszych opowiadań liczących sobie od kilkudziesięciu do niewiele ponad stu stron: "Cios, "Szczelina",...

Książka o niczym. Nic nie wnosi do serii.

Książka o niczym. Nic nie wnosi do serii.