W mojej opinii „Niespokojny człowiek” to ciężka lektura. Nie dość, że spora objętościowo, to trudno się ją czyta ze względu na mnóstwo nieistotnych (z perspektywy śledztwa) szczegółów.

Kurta Wallandera dopadła starość i to nie tylko w aspekcie wieku, ale przede wszystkim zestarzał się mentalnie. Więcej czasu poświęca rozliczeniom z przeszłością i powrotami do tego, co było niż teraźniejszością i ogarnianiem rzeczywistości wokół niego. I mam wrażenie, że dochodzenie, które prowadzi jest tylko tłem do pokazania jego rozterek i przejmującego strachu przed przemijaniem oraz śmiercią. Bo wprawdzie osobiście zaangażował się w próbę odnalezienia teściów swojej córki, a potem zrozumienia, co się kryje za ich tajemniczym zniknięciem, jednak wszystko to robi w swoim wolnym czasie i angażując do niego swoje prywatne kontakty. Do tego śledztwo prowadzone jest zrywami i pod wpływem nagłych przypływów energii. Koniec końców policjant odkrywa co stało za zniknięciem Håkana i Louise von Enke, jednak na ile jest to przekonywujące wyjaśnienie, to każdy musi ocenić indywidualnie. Mnie wydało się lekko naciągane, przede wszystkim biorąc pod uwagę upływ czasu. Chęć utrzymania tajemnic z czasów zimnej wojny wydaje mi się słabym pretekstem do jakiekolwiek zbrodni. Szczególnie, że pewne podejrzenia trudno byłoby udowodnić….

Trochę szkoda, że autor nie zaplanował happy endu dla swojego bohatera w postaci spokojnej starości. Niestety, Kurt Wallander nie będzie czerstwym staruszkiem, który otoczony wnukami (a może i w towarzystwie jakiejś kobiety) cieszy się jesienią życia.

W mojej opinii „Niespokojny człowiek” to ciężka lektura. Nie dość, że spora objętościowo, to trudno się ją czyta ze względu na mnóstwo nieistotnych (z perspektywy śledztwa) szczegółów.

Kurta Wallandera dopadła starość i to nie tylko w aspekcie wieku, ale przede wszystkim zestarzał się mentalnie. Więcej czasu poświęca rozliczeniom z przeszłością i powrotami do tego, co było...

Po raz któryś z rzędu powieść Mankella robi nam nieładnego psikusa - rozwija wątki, które pozostają nierozwiązane, a które autor kwituje nieco bezczelnym "to nigdy nie zostało wyjaśnione". Jako czytelnik czuję się tym niemal znieważony.

A poza tym wart odnotowania jest wątek, w którym pojawia się... Polak! I w dodatku jest to postać w 100% pozytywna, która pomaga Wallanderowi wydobyć się z poważnej, zagrażającej jego karierze, opresji. To ważny trop.

Po raz któryś z rzędu powieść Mankella robi nam nieładnego psikusa - rozwija wątki, które pozostają nierozwiązane, a które autor kwituje nieco bezczelnym "to nigdy nie zostało wyjaśnione". Jako czytelnik czuję się tym niemal znieważony.

A poza tym wart odnotowania jest wątek, w którym pojawia się... Polak! I w dodatku jest to postać w 100% pozytywna, która pomaga...

Nie polecam czytać opisu książki na LC, bo praktycznie zdradza zakończenie personalnego życia Wallandera, a jednak cała seria kryminałów opiera się na jego postaci bardziej niż na morderstwach.
Sama powieść jest zaskakująca, a wątek zimnej wojny ciekawy. Niewiele wiem na temat krajów skandynawskich w trakcie zawieruchy XX wieku, więc mogłam dowiedzieć się czegoś nowego.

Nie polecam czytać opisu książki na LC, bo praktycznie zdradza zakończenie personalnego życia Wallandera, a jednak cała seria kryminałów opiera się na jego postaci bardziej niż na morderstwach.
Sama powieść jest zaskakująca, a wątek zimnej wojny ciekawy. Niewiele wiem na temat krajów skandynawskich w trakcie zawieruchy XX wieku, więc mogłam dowiedzieć się czegoś nowego.

Kolejny tom z Kurtem Wallanderem zaskakuje, bowiem jest to bardziej powieść szpiegowska, a nie klasyczny kryminał, ale to nic nie zmienia, bo czyta się z przyjemnością. "Niespokojny człowiek" to książka pełna nostalgii i rozważań nad końcem życia, trochę przypomina "Włoskie buty" Mankella. Szkoda, że to właściwie pożegnanie z Kurtem, który stał się dla mnie dobrym znajomym.

Kolejny tom z Kurtem Wallanderem zaskakuje, bowiem jest to bardziej powieść szpiegowska, a nie klasyczny kryminał, ale to nic nie zmienia, bo czyta się z przyjemnością. "Niespokojny człowiek" to książka pełna nostalgii i rozważań nad końcem życia, trochę przypomina "Włoskie buty" Mankella. Szkoda, że to właściwie pożegnanie z Kurtem, który stał się dla mnie dobrym znajomym.

Wątek szpiegowski taki sobie, ale w połączeniu z pozostałą fabułą tworzy dobrą całość i zamyka świetny cykl.

Wątek szpiegowski taki sobie, ale w połączeniu z pozostałą fabułą tworzy dobrą całość i zamyka świetny cykl.

Duży plus to bardzo ciekawy wątek przewodni a znaczący minus to zmęczony życiem, bardziej stary niż metryka by wskazywała komisarz.

Duży plus to bardzo ciekawy wątek przewodni a znaczący minus to zmęczony życiem, bardziej stary niż metryka by wskazywała komisarz.

Niestety już praktycznie ostatnia część cyklu... Książka bardzo ciekawa, pełna tajemnic i z zaskakującym zakończeniem...

Niestety już praktycznie ostatnia część cyklu... Książka bardzo ciekawa, pełna tajemnic i z zaskakującym zakończeniem...

Kryminał o szpiegowskim podłożu. Audiobooka słuchało się z zainteresowaniem, ale po zakończeniu mógłbym się spodziewać, że historię można byłoby odwrócić "na wierzch" jeszcze kilka razy, bo nic nie było w stu procentach pewne (jak to ze służbami). Najlepsza jest postać głównego bohatera Kurta Wallandera, a jego zmagania z codziennością i nadciągającą nieuchronnie starością powodują, że nie jest to tylko zwykły kryminał, ale powieść wykraczająca poza te ramy. I z całej powieści będę pamiętał to uczucie utraty, przemijania i walki o to, by choć jeszcze raz bez wstydu rzucić życiu - to ja, taki jestem, a może taki byłem.

Kryminał o szpiegowskim podłożu. Audiobooka słuchało się z zainteresowaniem, ale po zakończeniu mógłbym się spodziewać, że historię można byłoby odwrócić "na wierzch" jeszcze kilka razy, bo nic nie było w stu procentach pewne (jak to ze służbami). Najlepsza jest postać głównego bohatera Kurta Wallandera, a jego zmagania z codziennością i nadciągającą nieuchronnie starością...

Przyznam że mam mieszane uczucia pisząc tę recenzję . Z jednej strony zdążyłem się już "zaprzyjaźnić" z Kurtem Wallanderem i polubiłem tę postać , a z drugiej coraz bardziej irytuje mnie , że autor coraz częściej pisze o samotności , starzeniu się i dolegliwościach związanych z wiekiem spychając wątek sensacyjno kryminalny na drugi plan . Niemniej "Niespokojny człowiek" wciąga jak poprzednie części serii , intryga sensacyjno-szpiegowska jest spójna i przemyślana , a jej rozwiązanie ciekawe .
Moja niska ocena wynika z tego , że oczekiwałem "rasowego" kryminału , a przeczytałem powieść obyczajową na motywach geriatrycznych z wątkiem śledztwa w tle .
Mimo wszystko polecam .

Przyznam że mam mieszane uczucia pisząc tę recenzję . Z jednej strony zdążyłem się już "zaprzyjaźnić" z Kurtem Wallanderem i polubiłem tę postać , a z drugiej coraz bardziej irytuje mnie , że autor coraz częściej pisze o samotności , starzeniu się i dolegliwościach związanych z wiekiem spychając wątek sensacyjno kryminalny na drugi plan . Niemniej "Niespokojny...

Wątek szpiegowski jest słaby, natomiast bardziej urzekła mnie opowieść o przemijaniu i pogodzeniu się z własnym losem, może to kwestia wieku czytelnika i stąd jego odbiór, Kurt odszedł i wiem, że będzie mi go brakować i tyle…

Wątek szpiegowski jest słaby, natomiast bardziej urzekła mnie opowieść o przemijaniu i pogodzeniu się z własnym losem, może to kwestia wieku czytelnika i stąd jego odbiór, Kurt odszedł i wiem, że będzie mi go brakować i tyle…