Dwaj panowie Sieciechowie

Książka szumnie nazywana powieścią mieści raczej kategorii opowiadania. Mimo upływu dwustu lat poniekąd pozostaje wciąż aktualna, skłaniająca do refleksji nad przemijaniem. Polecam osobom zainteresowanym historią. Sam autor przedstawia zaskakująco duży dystans do otaczającego go świata, a głębszą myśl potrafi przybrać w lekką formę. Pewną trudnością dla współczesnego czytelnika będą liczne latynizmy jakie pojawiają się w tekście (opatrzone jednak rzeczowymi przypisami). Koncept polegający na zestawieniu dwóćh pamiętników młodzieńców żyjących w zupełnie różnych realiach historycznych okazuje się równie prosty jak oryginalny. Duży plus za ograniczenie do minimum roli narratora. Można powiedzieć, że jest to pięknie odmalowany obraz dwóch epok. Niemcewicz interpretację pozostawia czytelnikowi dzięki czemu luźna opowieść doskonale nadaje się do czytania także dziś pomimo upływu przeszło dwustu lat...

Książka szumnie nazywana powieścią mieści raczej kategorii opowiadania. Mimo upływu dwustu lat poniekąd pozostaje wciąż aktualna, skłaniająca do refleksji nad przemijaniem. Polecam osobom zainteresowanym historią. Sam autor przedstawia zaskakująco duży dystans do otaczającego go świata, a głębszą myśl potrafi przybrać w lekką formę. Pewną trudnością dla współczesnego...

Narratorzy mają to do siebie, że czasem wyprawiają dziwne rzeczy - na przykład czekają, aż goszcząca ich staruszka zaśnie, a potem przeszukują prywatną szafę z pamiętnikami rodzinnymi. Wydawałoby się, że gospodarz powinien uraczyć takiego delikwenta chłodnym "tam są drzwi", jednak ten nie tylko nie wyraża swojej dezaprobaty, a pozwala jeszcze Narratorowi owe pamiętniki zabrać do poduszki i przepisać co ciekawsze fragmenty. Tak oto powstaje krótki zbiór zapisków sporządzonych swego czasu przez Wacława Sieciecha - młodego szlachcica wybierającego się na służbę u magnata - oraz Stanisława Sieciecha, prawnuka wyżej wspomnianego.

Koncept prosty, acz oryginalny i interesujący - zestawić pamiętniki dwóch młodzieńców z różnych wieków, a dotyczące podobnych spraw. W efekcie rodzi się interesujący kontrast, jednak Niemcewicz (na szczęście!) nie bawi się w "ciemnogrodzki wiek XVIII vs szlachetny młodzieniec lat naszych". Autor daje sobie radę i wtedy, gdy rozchodzi się o tło epoki (znać rękę historyka),i gdy idzie o język (ostrzegam, by nie brać wersji bez przypisów, bo zadławicie się łaciną Wacława). I wreszcie sfrancuziały kuzynek nie jest przedstawiany jako ostatnia plaga i źródło upadku Ojczyzny, ale jako sympatyczny, choć nieogarnięty młodzieniec.

Pozycja, niestety, cieniuchna - szkoda, bo aż się prosi o szerszą panoramę obu epok, a tak dobrego pomysłu szkoda. Polecam na pół wieczorku, nie zniechęcajcie się początkiem.

Narratorzy mają to do siebie, że czasem wyprawiają dziwne rzeczy - na przykład czekają, aż goszcząca ich staruszka zaśnie, a potem przeszukują prywatną szafę z pamiętnikami rodzinnymi. Wydawałoby się, że gospodarz powinien uraczyć takiego delikwenta chłodnym "tam są drzwi", jednak ten nie tylko nie wyraża swojej dezaprobaty, a pozwala jeszcze Narratorowi owe pamiętniki...