Książka Anny Królicy jest niejako wyjściem naprzeciw głosom krytycznym, gdyż autorka podejmuje próbę naukowego kreowania dyskursu o historii polskiego tańca współczesnego z perspektywy tyleż oryginalnej, co odważnej. Badaczka przyjmuje za cezurę rozwoju polskiego współczesnego tańca rok 1973 i powołanie przez Conrada Drzewieckiego Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, co jest powszechnie przyjęte w narracji historycznej. (...) Autorka sama wyznacza schemat, który wydaje się obrazować w dużym stopniu pewne obszary wykluczenia i przemilczenia w dotychczasowych publikacjach ale – co istotniejsze – powoli wypierane nawet ze świadomości artystów, zwłaszcza młodszego pokolenia i tym cenniejsze wydaje się być ich przypomnienie. Zamiast linearnej próby opisu wszystkiego, czytelnik otrzymuje precyzyjnie pomyślany przewodnik po wybranych zagadnieniach, którego cenną część stanowią rozmowy z artystami, skoncentrowane wokół historycznej osi przebiegu ich kariery i doświadczeń początków swoistego boomu na taniec współczesny w Polsce.
Joanna Szymajda