Coś dziwnego tu się stało, niestety bardziej w złą stronę. Język bardzo dobry: za wyjątkiem czasem obieranej, niepotrzebnej maniery Masłowskiej (wg mnie to słaba/średnia pisarka i oprócz zabawnego podkręcania kolokwializmów, mowy potocznej, nie oferuje za wiele); fabuła nie-fabuła, do tego pisane jakby pod "kobieta została zgwałcona", co nie jest złym punktem wyjścia, ale niezbyt eksplorowanym. O Pat nie dowiadujemy się w zasadzie nic. Postacie książki są jak liczne opisy otoczenia. Język, powtarzam, bardzo dobry. Ale ciężkie to, monotonne, nie wynagradza jednak fabułą ani niczym odkrywczym. Denerwujący sposób pisania: Pat to, Pat tamto, Pat, srat. Podobnie zwracanie się narracji poprzez "drodzy państwo". Jeszcze dwie ważne rzeczy: choć jest o gwałcie i fajnie byłoby poznać bohaterkę, od środka, jak na nią to wpłynęło, nie dany jest nam ten zaszczyt. Nic. Jest jak przedmiot. To paradoksalnie, nawet jeśli zamierzone i ma symbolizować uprzedmiotowienie gwałtem, jest nietrafione, jest jak gwałt narracyjny. W ogóle narracja sprawia wrażenie, że łaską jest zarówno pokazywanie bohaterki od wewnątrz jak i zajęcie się jakąś fabułą. Zamiast tego przecież lepiej klepać niekończące się dłużyzny opisowe, no bo język jest dobry i to książka na poziomie. Nie, to nie działa. To poza, może ślad narcyzmu. Autorka wytacza swoje duże możliwości językowe, tworząc dobre ale męczące opsiy, zamazując fabułę i postaci. Nie lepiej "less is more". Wiemy, że autorka potrafi pisać! Ale niech też wciągnie w coś innego niż sam język, czy to za trudne? Ostatnia sprawa: zakończenie. Przypomina puentę z długiego opowiadania. Jest słabe i zerżnięte (no dobra, zainspirowane) z popularnej interpretacji filmu Funny Games Haneke: dzieło jako zaspokojenie chorego popędu odbiorcy. Nie, pani Syrwid, on nie jest chory, to raczej obieranie takiego podejścia przez narrację jest chore i nudne, mało wnosi. Czytelnicy tej książki nie robią sobie pożywki z tematu gwałtu, tą, uważam, zrobiła sobie autorka częściowo marnując swoje niemałe możliwości. Szkoda. Ciekawi mnie, czy ta książka lub jej niezbyt dobry odbiór w recenzjach miało wpływ na to, że autorka nic więcej nie wydała. Szkoda, potrafi pisać. Ciekawe, co by wyszło, gdyby porzucić obieranie z góry tezy i przenoszenia na czytelników być może swojego podejścia oraz odpuścić męczenie opisami i dobrym językiem, za to zająć się fabułą i bliskością z emocjami bohaterki. No właśnie.

Coś dziwnego tu się stało, niestety bardziej w złą stronę. Język bardzo dobry: za wyjątkiem czasem obieranej, niepotrzebnej maniery Masłowskiej (wg mnie to słaba/średnia pisarka i oprócz zabawnego podkręcania kolokwializmów, mowy potocznej, nie oferuje za wiele); fabuła nie-fabuła, do tego pisane jakby pod "kobieta została zgwałcona", co nie jest złym punktem wyjścia, ale...

Najbardziej podobała mi się strona 208, czyli podziękowania. Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę, historia zawoalowana w tych pięknych podziękowaniach przemówiła do mnie dużo intensywniej niż ta zawoalowana na poprzednich stronach.

No dobrze, wiem; temat, który Marta Syrwid przedsięwzięła, nie daje się opowiedzieć i jest niewysławialny, a przy tym bardzo trzeba go opowiadać. Nie wiem tylko, dlaczego dekonstrukcja miałaby się do tego nadawać lepiej i być bardziej etyczna, niż "naiwny" suchy realizm, rozdzieranie opowiadaniem wprost. Owszem, wydarzyło się, że dekonstrukcja zadziałała genialnie i stymulująco w niewymawialnie trudnym temacie, mimo - oraz z - całym moralnym ryzykiem: w "Tworkach" Marka Bieńczyka. Tutaj niekoniecznie może dlatego, że autorka pracuje tylko z Pat. To oczywiście w porządku, tylko w takim razie po co było uruchamiać aż tylu chłopaków, ich rodziny, przyjaciół i zawody, rodzinę Pat, komentarze "socjoekonomiczne", telewizję, widzów, siebie i w ogóle tego wszystkiego nie naruszać? Role Pat są papierowe z oczywistych względów, ale nie rozumiem, czemu reszta świata jest tak nieironicznie banalna (napisani są bardziej stylem satyry, a nie ironii). Jedynie Miasto pracuje z Pat w duecie, i choć było ono nużące, to we dwójkę wystarczyliby do rozsadzania dyskursu. A to nagromadzenie konwencjonalności osłabia ten impet, tak sądzę. Chociaż - może to po prostu góra śmieci, analogiczna do mieszkaniowych kopców Pat i sensowna/znacząca w taki sam jak one sposób.

Najbardziej podobała mi się strona 208, czyli podziękowania. Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę, historia zawoalowana w tych pięknych podziękowaniach przemówiła do mnie dużo intensywniej niż ta zawoalowana na poprzednich stronach.

No dobrze, wiem; temat, który Marta Syrwid przedsięwzięła, nie daje się opowiedzieć i jest niewysławialny, a przy tym bardzo trzeba go opowiadać....

Bogactwo to złożony, rozbudowany - właśnie: bogaty - rebus. Opowiedziany zręcznie, widać że autorka dobrze podczas pisania, słowem się bawiła. Wrażenie robią zwłaszcza anatomiczne, organiczne opisy miasta, które to, niczym żywy organizm napiera zewsząd na zamkniętą w mieszkaniu bohaterkę. Z tego barokowego natłoku da się też wyodrębnić opisy zaszłych wydarzeń z jej życia. Treść zdaje się tu jednak być jedynie dodatkiem do rozbudowanej formy.

Książka może podobać się bardzo, lub nie podobać się wcale - zależnie od nastawienia i oczekiwań. Ja poświęciłem jej niedzielne popołudnie i po kilkudziesięciu stronach przerywam - po prostu nie mam ochoty. Nie podejmuję się oceny, ale jeśli ktoś lubi takie słowne żonglerki, to czemu nie, to zachęcam.

Bogactwo to złożony, rozbudowany - właśnie: bogaty - rebus. Opowiedziany zręcznie, widać że autorka dobrze podczas pisania, słowem się bawiła. Wrażenie robią zwłaszcza anatomiczne, organiczne opisy miasta, które to, niczym żywy organizm napiera zewsząd na zamkniętą w mieszkaniu bohaterkę. Z tego barokowego natłoku da się też wyodrębnić opisy zaszłych wydarzeń z jej życia....

"Bogactwa" nie da się czytać w przerwie między pracą, a domem, w autobusie czy z telewizją w tle. To książka niezwykle wymagająca naszej uwagi i skupienia. W jednym z wywiadów Marta Syrwid bardzo krótko i niezwykle zachęcająco opisała własny tekst - to książka o przekleństwie pamięci. Główna bohaterka, Pat, próbuje mierzyć się z traumatycznymi wydarzeniami, których doświadczyła w przeszłości, a właściwie, próbuje je wymazać ze swojej głowy i ciała. Bezowocne są jednak jej starania, bo pamięć to wróg wyjątkowo podstępny i bezlitosny. Dziewczyna stara się pamięć wykiwać na przykład wcielając się w coraz to nowe role. Od zaraz potrafi stać się zwykłą dziewczyną - taką co piecze ciasta i planuje co zrobić na obiad. Może też na chwilę uciec w ramy dzieciństwa - trochę już wytarte, ale przynajmniej odległe od bólu teraźniejszości. I tak każdego dnia bohaterka toczy walkę. "Bogactwo" to książka bardzo plastyczna, a postać Pat jest niezwykle wyrazista i wielowymiarowa. Jest jakby jedną z nas, ze swoimi uczuciami, ze swoim przeżywaniem. Z traumą, którą nosi w sobie. Jednocześnie bogata forma literacka, za pomocą której autorka konstruuje bohaterkę i jej losy, sprawia, że mamy wrażenie odrealnienia, lekkiego zanurzenia w abstrakcji. Myślę, że ta książka posiedzi w mojej głowie trochę dłużej i mam nadzieję, że kiedyś jeszcze raz do niej wrócę - aby na nowo odczytać jej sens i doszukać się nowych interpretacji.

"Bogactwa" nie da się czytać w przerwie między pracą, a domem, w autobusie czy z telewizją w tle. To książka niezwykle wymagająca naszej uwagi i skupienia. W jednym z wywiadów Marta Syrwid bardzo krótko i niezwykle zachęcająco opisała własny tekst - to książka o przekleństwie pamięci. Główna bohaterka, Pat, próbuje mierzyć się z traumatycznymi wydarzeniami, których...

nie było łatwo przebrnąć przez tę książkę,styl autorki powalający,wspaniałe opisy,choć fabułę dałoby się zamknąć w jednym zdaniu.

nie było łatwo przebrnąć przez tę książkę,styl autorki powalający,wspaniałe opisy,choć fabułę dałoby się zamknąć w jednym zdaniu.