„Sztuka poetycka Herberta – pisze Zbigniew Bieńkowski (...) – jak żadna inna poezja współczesna, jest wpisana w dzieje. i to wpisanie jest maksymalne, nie pozostawiające białych marginesów dla abstrakcji. Najbardziej nawet oddalone od medytacji historycznej utwory – a jest ich pozornie wiele – są także odbiciem wzajemnego uwarunkowania kondycji ludzkiej i sytuacji świata... z wierszy Herberta – stwierdza dalej Bieńkowski – wyłania się ta prawda, że na historię powszechną ludzkości składają się dzieje intymne pojedynczych ludzi i one, a nie mitologie i symbole, są śladem naszego bytowania w czasie i przestrzeni. Nasze upadki, nasze słabości, nasze okrucieństwa, nasze egoizmy i nasze nieszczęścia tworzą każdy czas teraźniejszy, zawsze niepiękny i zawsze niebohaterski w swoim heroizmie życia... Poezja Herberta tak pozornie estetyzująca, parabolizująca, zanosząca się jak pieśnią aluzją do klasyki tylu literatur i kultur, jest jak żadna inna poezja współczesna uwikłana w konflikty naszego czasu, w konflikty życia i pozoru, prawdy i mitu, zaangażowana w obronę ludzkiej jednostki przed uzurpacją historii”.