Sięgając po ten króciutki tomik poezji byłam przekonana, że się zachwycę, że Rimbaud okaże się stuprocentowo „moim” poetą, że będę miała ogromny niedosyt, że będę szukała pełniejszych wydań jego wierszy. Niestety, żadna z tych rzeczy nie miała miejsca.

Arthur Rimbaud miał zdecydowanie arcyciekawe życie. Awanturnik, pełnoprawny członek francuskiej bohemy, buntownik nie liczący się z konwenansami epoki, a do tego – jak pozwalają przypuszczać zachowane zdjęcia – całkiem przystojny za młodu człowiek.

Wiersze, które miałam okazję czytać stanowiły przykład doskonale przemyślanej poezji, organicznej, czasem z lekka wręcz obrzydzającej, ale skonstruowanej w taki sposób, że aż chce się czytać. Rimbaud był w stanie znaleźć doskonałość nawet opisując kredens (dosłownie),wieczorną popijawę w jednym z paryskich wyszynków, czy też dając popis poetyckiej kreatywności wspominając o...uldze wynikającej z opróżniania pęcherza.

Niestety, kompletnie zabiły mnie mnie te utwory prozą pisane, które stanowią połowę wydanego tomiku. To kompletnie nie jest mój klimat, nudziłam się okrutnie przy ich czytaniu. Pewnie gdyby zaoferowano mi tylko wiersze byłabym zachwycona, a tak – no cóż.

Może spróbuję jeszcze kiedyś innych wydań poezji Rimbauda, ale póki co raczej zostanę przy rodzimych twórcach.

Świadomie też powstrzymam się od oceny.

Sięgając po ten króciutki tomik poezji byłam przekonana, że się zachwycę, że Rimbaud okaże się stuprocentowo „moim” poetą, że będę miała ogromny niedosyt, że będę szukała pełniejszych wydań jego wierszy. Niestety, żadna z tych rzeczy nie miała miejsca.

Arthur Rimbaud miał zdecydowanie arcyciekawe życie. Awanturnik, pełnoprawny członek francuskiej bohemy, buntownik nie...