Scivias to zbiór wizji Hildegardy z Bingen. Tytuł oznacza: Poznaj drogi Pana. Obok 26 wizji, które stanowią zapis widzeń, znajdują się średniowieczne miniatury, które powstawały razem z tekstem i ilustrują jego odpowiednie fragmenty. Scivias opisuje Boży zamysł stworzenia świata, stanowi także swoistą encyklopedię wiedzy o średniowiecznym świecie: spojrzeniu na Boga, człowieka i kosmos. Jest to pierwsze wydanie w języku polskim tekstów popularnej mistyczki.

1 tom (ZM 57) zawiera wstęp oraz pierwszą i drugą księgę dzieła. 2 tom (ZM 58) zawiera trzecią księgę oraz indeks biblijny.

I usłyszałam Tego, który siedział na tronie. Powiedział do mnie: „Spisz to, co widzisz i słyszysz”. A ja odpowiedziałam z głębokiej wiedzy tego widzenia: „Proszę Cię, mój Panie, abyś dał mi umiejętność, dzięki której byłabym w stanie opowiedzieć te cuda w sposób możliwy do wypowiedzenia słowami. Proszę również, byś mnie nie porzucał, lecz umocnił mnie w jutrzence Twej sprawiedliwości, w której objawił się Twój Syn. Objaw mi również, w jaki sposób mogłabym oraz jak powinnam objawiać Boży plan, który został ustanowiony przez pradawny zamiar: o tym, w jaki sposób chciałeś, by Twój Syn został wcielony, aby przy końcu czasów został człowiekiem. Pragnąłeś tego, zanim powstało wszelkie stworzenie, w Twojej naturze, a w ogniu gołębia, to znaczy w Duchu Świętym, chciałeś, aby ten sam Syn Twój powstał jakby jaśniejące słońce o cudownej postaci, przyjął ciało w Dziewicy, która rozpoczynała życie, prawdziwie przywdział człowieczeństwo, przyjął postać ludzką ze względu na człowieka”.

Po raz drugi usłyszałam głos mówiący: „Jakże piękne są twe oczy, kiedy opowiadasz o Boskich sprawach, kiedy objawia się w nich jutrzenka na skutek działania Boskiego zamiaru!” A ja powtórnie odpowiedziałam z głębi znajomości widzenia Boga: „Oto ukazuję się z najgłębszej części mojej duszy, jako popiół spalonej zgnilizny i jak proch niestałości. Z tego powodu siedzę, pełna lęku, w cieniu, niczym puch. Nie zabieraj mnie jednak z ziemi żyjących, jako pielgrzyma, gdyż w tym widzeniu staram się z wielkim mozołem, a także z tego powodu, że ze słabości mojego głupiego umysłu, który stanowi część mego ciała, często odsuwam się w najmniejsze i najlichsze miejsce. Nie jestem z tego powodu godna, by mnie nazywano człowiekiem, gdyż bardzo się boję i nie mam odwagi, by opowiadać o Twoich tajemnicach. Dobry i łaskawy Ojcze, naucz mnie, co jest Twoją wolą i co powinnam mówić. Ojcze, którego należy się lękać i który jesteś najsłodszy, o Ty, który jesteś pełen wszelkiej łaski, nie porzucaj mnie, lecz zachowaj mnie w Twym miłosierdziu!”