Przynajmniej w pewnym momencie, przynajmniej raz w życiu w przypadku większości dziewczynek. Tak jak chłopcy często chcieliby zostać strażakami, żołnierzami, a nawet i emerytami (a zostają górnikami, dyrektorami, lekarzami czy bezrobotnymi). Zuźka D. Zołzik nie jest w tej mierze inna. Pomysły wskakują jej do głowy jak wesołe króliczki, co dzień to nowy pomysł, który z dziecięcą niecierpliwością chciałaby natychmiast zrealizować. A to, wbrew chęciom i wyobrażeniom, okazuje się nie takie proste. Dzieci są ciche, grzeczne i spokojne. Tak, gdy są chore albo czymś zajmą się w pełni. Na co dzień zaś są takie jak Zuźka Danuta Zołzik. O, przepraszam najmocniej! Już nie Zuzanna D. Zołzik lecz Rózia Mariola Morela. Nadszedł bowiem czas, ten czas, by zmienić imię na zupełnie nowe, najśliczniejsze na ziemi: "Bo różowy to najśliczniejszy kolor. A Mariola Morela to pani, która sprzedaje słodycze w szkolnym sklepiku. Więc kto by nie chciał nazywać się tak jak ona! No, sami powiedzcie." Imię jest długie i trudne do zapamiętania, ale od czego są identyfikatory imienne i rodzice, którzy je potrafią zrobić.

Tak więc dzień zaczyna się od zmiany imienia naprawdę ciekawie i radośnie, a skoro tak, to jego reszta powinna być już czystą rozkoszą. Zuźka czyli Rózia jedzie z tatą do fryzjera. Właściwie, to tata jedzie do zakładu polecanego mu przez kolegę, a Morela mu tylko towarzyszy, bo nie ma co z nią zrobić w tym czasie. Zakład fryzjerski okazuje się eleganckim salonem piękności, w którym Rózia Mariola Morela zostaje chwilowo pomocnicą. Mimo zaangażowania dziewczynki ta chwila jest naprawdę krótka. Tata bowiem dziwnie spieszy się, żeby jak najszybciej opuścić to miejsce. To jednak dopiero początek flirtu Rózi z zawodem fryzjerskim. Pouczona, że aby zostać fryzjerką trzeba wielu lat praktyki, postanawia zabrać się do tego od razu, nie tracąc czasu. Wszak długoletnia praktyka nie będzie przecież czekać, a jest tylu chętnych do strzyżenia w salonie piękności pani Rózi. Słonik, króliczkowe kapcie, pies Łasuch. No cóż, praktyka wcale to, a wcale nie okazuje się taka prosta jak się początkowo zdaje. I zamiast pochwał i sukcesów Zuzia dowiaduje się, że nawarzyła sobie piwa. A potem jeszcze tego piwa warzy i warzy. I uczy się - boleśnie, bo na własnej skórze - że nie zawsze marzenia można zrealizować natychmiast.

Przynajmniej w pewnym momencie, przynajmniej raz w życiu w przypadku większości dziewczynek. Tak jak chłopcy często chcieliby zostać strażakami, żołnierzami, a nawet i emerytami (a zostają górnikami, dyrektorami, lekarzami czy bezrobotnymi). Zuźka D. Zołzik nie jest w tej mierze inna. Pomysły wskakują jej do głowy jak wesołe króliczki, co dzień to nowy pomysł, który z...

Jak ja kocham Zuźkę!
Pamiętam, jak jeszcze parę lat temu czytalysmy to sobie we trzy z siostrami na głos i z każdym zdaniem śmiałyśmy się coraz głośniej.
Takie rozwrzesczane, pozytywne dziecko. Kto by jej nie kochał?

Jak ja kocham Zuźkę!
Pamiętam, jak jeszcze parę lat temu czytalysmy to sobie we trzy z siostrami na głos i z każdym zdaniem śmiałyśmy się coraz głośniej.
Takie rozwrzesczane, pozytywne dziecko. Kto by jej nie kochał?