,,Życie jest jednym nie kończącym się łańcuchem pożegnań. Obojętne, czy sypiasz z kobietą, czy oglądasz obraz, czy zapisujesz jakieś słowa na papierze. Nic, niestety nic, nie jest wieczne."
Dzięki Bogu to nie jest moje pożegnanie z prozą tego autora, a raczej początek znajomości. Przez przypadek sięgnęłam i będę sięgać dalej. Będę czytać i rozmyślać, bo jest o czym.
Polecam

,,Życie jest jednym nie kończącym się łańcuchem pożegnań. Obojętne, czy sypiasz z kobietą, czy oglądasz obraz, czy zapisujesz jakieś słowa na papierze. Nic, niestety nic, nie jest wieczne."
Dzięki Bogu to nie jest moje pożegnanie z prozą tego autora, a raczej początek znajomości. Przez przypadek sięgnęłam i będę sięgać dalej. Będę czytać i rozmyślać, bo jest o czym....

„Rok 1945” to okropna książka…Wróć. Powieść obiektywnie jest świetna, ale wymowa jej jest po prostu porażająca. Przy czym styl Kirsta podaje tę gorzką miksturę leciutko, nieco naiwnie, choć przecież od początku wiadomo, że opowieść powiedzie czytelnika w cienistą dolinę.

W zasadzie cała treść „Roku 1945” została streszczona w tytułach jego dwóch części: „Chaos upadku” i „Ratuj się kto może”. Schoenau, małe miasteczko gdzieś na południu Niemiec, sielskie i anielskie. Po każdych perturbacjach mieszkańcy raźno odzyskują równowagę i przystosowują się do nowego porządku. Kwiecień trwa w najlepsze, ale rok 1945 kładzie się cieniem strachu na ludziach mocno zaangażowanych politycznie, nawet jeśli to polityka na najniższym szczeblu. Wszyscy już wiedzą, że klęska jest blisko, więc angażują wszystkie siły, by spaść na cztery łapy. Ideologia ideologią, ale przecież większość członków partii nazistowskiej to byli egoiści i konformiści, którzy wiedzieli, z której strony wieje wiatr zmian i błyskawicznie ustawiali się tak, by dął on w ich żagle. A jak ktoś lub coś im w tym przeszkadzało – no, problemy są po to by się ich pozbywać…znaczy by je rozwiązywać…są po to…problemy.

Erich Wienand, pisarz, przez swoje „wywrotowe” poglądy był niewygodnym współobywatelem Schoenau. Trafił do obozu. Jednak odwilż końcówki wojny przywraca go na łono społeczeństwa – w końcu, czy może być lepsza zasługa dla oficera SS w oczach amerykańskich wyzwolicieli niż uratowanie przed nazistowską opresją znanego pisarza – niewinną ofiarę systemu? I to „zmartwychwstanie” Ericha mąci dobre samopoczucie praktycznie wszystkich ludzi z nim związanych. Jedynie przybrana córka i proboszcz szczerze cieszą się z jego powrotu. Erich po doświadczeniach obozowych chce schować się przed całym światem, ale świat upomina się mocno o niego. I rozpoczyna się festiwal machlojek, mniejszych i większych świństw, które szumnie nazywa się przysługami. Pisarz nie jest ślepy, widzi prawdziwą postać rzeczy pod grubą warstwą lukru, ale nie ma szans w starciu z żywiołem. Nec Hercules contra plures.

Kirst operuje niezwykle jaskrawymi barwami opisując chaos upadku. Prowincjonalna mentalność zaprawiona ideologią poraża bezkompromisowością zachowań i skutecznością subtelnych usprawiedliwień. Przychodzący z zewnątrz „wyzwoliciele” nie są w stanie przejrzeć reguł tej ponurej gry. W bajkach szlachetność i niewinność na końcu zawsze tryumfuje nad złem. W tym przypadku naiwna szlachetność zostaje wdeptana w błoto, wilk sprawnie zakłada skórę owcy, a świnie przy korycie są wciąż te same, choć chrumkają na inną melodię niż wcześniej. Porażająca lektura, która pokazuje, że wszelkie wielkie zmiany ideologiczne, to tylko pusta zmiana treści haseł, bo okrzyki wznoszą wciąż Ci sami ludzie. Polecam.

„Rok 1945” to okropna książka…Wróć. Powieść obiektywnie jest świetna, ale wymowa jej jest po prostu porażająca. Przy czym styl Kirsta podaje tę gorzką miksturę leciutko, nieco naiwnie, choć przecież od początku wiadomo, że opowieść powiedzie czytelnika w cienistą dolinę.

W zasadzie cała treść „Roku 1945” została streszczona w tytułach jego dwóch części: „Chaos upadku” i...

Dzieło! część druga

Dzieło! część druga