Książka ma w sobie to "coś". Ale tym czymś na pewno nie jest fabularna warstwa. Nie lubię powieści, które są napisane tak, jakbym sam to miał napisać, gdyby zadano mi temat i dano niedużo stron.
Tym czymś, co jest w książce ciekawe, są przemyślenia bohatera. Nie wiem, czy to dobrze, ale mogę z niektórymi się aż utożsamić. I to do głębi.
Plusem jest objętość i wartki styl pisania - ale nie powoduje to, że szybko dochodzimy do ciekawego finału...
No i niektóre fragmenty ocierają się o bluźnierstwo, które, jak pokazałem wyżej, nie jest do niczego potrzebne i niczym usprawiedliwione.

Książka ma w sobie to "coś". Ale tym czymś na pewno nie jest fabularna warstwa. Nie lubię powieści, które są napisane tak, jakbym sam to miał napisać, gdyby zadano mi temat i dano niedużo stron.
Tym czymś, co jest w książce ciekawe, są przemyślenia bohatera. Nie wiem, czy to dobrze, ale mogę z niektórymi się aż utożsamić. I to do głębi.
Plusem jest objętość i wartki styl...

Książka "Ostatnie kuszenie" stała się dopiero sławna po nagraniu na jej podstawie filmu. Wtedy dopiero zaczęła wzbudzać emocje. I pewnie gdyby nakręcono film na podstawie Moorcock'a było by jeszcze ostrzej. Bo i książka jest ostra. Dla Chrześcijan z pewnością będzie bluźniercza. Po pierwszej części miałem wrażenie, że jest mocno "przegadana". Autor wracał w fabule do wydarzeń sprzed wyprawy głównego bohatera w czasie... nawet do jego dzieciństwa. Karl Glogauer jest psychologiem (z problemami) i najwyraźniej autor miał zacięcie psychologiczne. Wykonał freudowska retrospekcję swojego bohatera. Mnie to nieco nudziło ale rozumie, że było konieczne by w pełni pokazać jak kształtowała się osobowość bohatera, która doprowadziła go do ostatecznej decyzji. W książce nie brakuje wątków homoseksualnych a nawet pedofilskich. No i oczywiście religii i filozofii.

To książka o tym jak oddziałuje religia i mit, o samospełniającym się proroctwie. Nie jest długa więc nie męczy ale osobiście wolałbym więcej "akcji". Podróże w czasie są niesamowitym pretekstem do opowiadania historii o czasach w którym przyszło się bohaterowi znaleźć. Ale w tym wypadku, nie o to zupełnie chodziło. Czuć nieco klimat lat 60', fascynację mistycyzmem, religią i filozofią.

IMO książkę powinno trzymać się tuż obok "Ostatniego kuszenia" bo to świetna historia alternatywna. Nie banalna, dająca do myślenia.

Książka "Ostatnie kuszenie" stała się dopiero sławna po nagraniu na jej podstawie filmu. Wtedy dopiero zaczęła wzbudzać emocje. I pewnie gdyby nakręcono film na podstawie Moorcock'a było by jeszcze ostrzej. Bo i książka jest ostra. Dla Chrześcijan z pewnością będzie bluźniercza. Po pierwszej części miałem wrażenie, że jest mocno "przegadana". Autor wracał w fabule do...

Książka z dzieciństwa, która mnie oczarowała i którą ostatnio kupiłem ponownie, tylko po to by zagłębić się jeszcze raz w tę historię. Kontrowersyjna, bardzo przyjemna w czytaniu (prosty, bezpośredni język). Całkiem zgrabnie połączone wątki i genialne zakończenie. Na pewno przeczytam jeszcze nie raz :)

Książka z dzieciństwa, która mnie oczarowała i którą ostatnio kupiłem ponownie, tylko po to by zagłębić się jeszcze raz w tę historię. Kontrowersyjna, bardzo przyjemna w czytaniu (prosty, bezpośredni język). Całkiem zgrabnie połączone wątki i genialne zakończenie. Na pewno przeczytam jeszcze nie raz :)

Kiedy tak czytam książki science fiction napisane w latach 60 i 70, uderzające jest to, jak wyraźnie widać w nich echa ruchów kontrkulturowych demolujących wszelkie kanony, kody kulturowe, hierarchie, tradycje etc. To, co przetaczało się przez ulice, place i uniwersytety znalazło też swoje odbicie w interesującym nas gatunku.

Seks, łamanie norm obyczajowych, narkotyki, patologie... Tym przyprawiali fabuły lub wokół tego układały się całe opowieści autorów, którzy w getcie literatury fantastycznej szarpali, gryźli i pluli, by zaszokować czytelnika, a chyba rzadziej dać do myślenia.

Ta szamotanina czasem bywała inspirująca, ale równie często była smutnym dowodem indolencji i pustej strategii skandalu.

Tak właśnie widzę "... i ujrzeli człowieka" Michaela Moorcocka, powieść napisaną 50 lat temu, ale wciąż mogącą bulwersować i budzić dyskomfort. Użyty przez angielskiego autora motyw podróży w czasie został użyty w celu przeprowadzenia pewnego dość prostego eksperymentu, który miał ilustrować paradoksy pojawiające się w trakcie tego typu eskapad.

Zafascynowany duchowością bohater (wszelkimi jej przejawami, od klasycznego jungizmu po radykalne chrześcijaństwo) za sprawą wehikułu czasu postanawia stanąć twarzą w twarz z Chrystusem. Jego pojazd rozbija się, a rannego bohatera znajduje sekta, której przewodzi nie kto inny niż Jan Chrzciciel. Widok roztrzaskującej się kuli zbudowanej w XX wieku, a spadającej z nieba w czasach, gdy rozgrywa się historia zbawienia, musiał namieszać w głowach opiekunom naszego bohatera, bowiem zaczęli go traktować jak mesjasza.

Czujecie już bluesa, prawda? Bohater trafia w końcu do domu Józefa i Maryi, ale Jezus, którego tam zastaje, okazuje się być imbecylem. Na dodatek Maryja to niedopieszczona kura domowa, z którą finalnie bohater... No wiecie.. Ten tego...

Głęboko rozczarowany swoimi odkryciami postanawia nauczać tego, czego dowiedział się z Ewangelii, a więc tak naprawdę staje się osobą, której poszukiwał. To on teraz będzie "Jezusem" i weźmie na siebie ciężar krzyża.

W sumie nie wiem, czego Moorcock chciał dowieść. Jego krótka powieść sugeruje, że Chrystus nie istniał. A więc co z tym dalej robimy? Chrystus nie istniał, ale jego nauki przetrwały aż 20 stuleci? Czyżby chodziło mu tylko o prostą, ale czasem widowiskową zabawę polegającą na mnożeniu paradoksów związanych z podróżowaniem w czasie?

A może chciał między wierszami zasugerować, że nauki Jezusa są czymś absolutnie "koniecznym" i musiałyby zaistnieć w świecie nawet gdyby nie pojawił się zbawiciel?

A może to jednak wielka szydera z chrześcijaństwa, które na dwa tysiące lat potrafiło przejąć rząd dusz nie dysponując żadnymi solidnymi dowodami na istnienie syna Bożego?

Nie wiem. Nie wiem i szczęśliwy jestem, że "...i ujrzeli człowieka" to króciutka książka. Męczyłem się niemożliwie, czytając partie powieści opisujące szamotaninę duchową bohatera. Był on wyjątkowo antypatycznym, toksycznym, pogubionym na ścieżkach współczesności człowiekiem, któremu absolutnie nie współczułem tych wszystkich kryzysów i przesileń duchowych.

Pomyślałem sobie o nim jak o człowieku Zachodu, któremu spod nóg wykopnięto twardy fundament kulturowy i religijny i zostawiono go samemu sobie, by jakoś spróbował ogarnąć chaos świata, poczucie bezsensu i rezygnacji.

I tak to się, proszę państwa, kończy, a nie mówię tylko o losie bohatera...

Kiedy tak czytam książki science fiction napisane w latach 60 i 70, uderzające jest to, jak wyraźnie widać w nich echa ruchów kontrkulturowych demolujących wszelkie kanony, kody kulturowe, hierarchie, tradycje etc. To, co przetaczało się przez ulice, place i uniwersytety znalazło też swoje odbicie w interesującym nas gatunku.

Seks, łamanie norm obyczajowych, narkotyki,...

Kompletne dno. Strata czasu. Słownictwo i sama merytoryka powieści na poziomie zbuntowanego gimnazjalisty. Widać, że autor nie radził sobie z nienawiścią do chrześcijaństwa i do religii samej w sobie. Próbuje ją ośmieszyć w żałosny sposób. Sama fabuła, monotonna i chaotyczna. Potrzeba dużo samozaparcia żeby doczytać do końca, a wszystko po to by się rozczarować i stwierdzić, że nie było warto. Jedna z 3 książek, której nie tylko nie polecam, ale i odradzam.

Kompletne dno. Strata czasu. Słownictwo i sama merytoryka powieści na poziomie zbuntowanego gimnazjalisty. Widać, że autor nie radził sobie z nienawiścią do chrześcijaństwa i do religii samej w sobie. Próbuje ją ośmieszyć w żałosny sposób. Sama fabuła, monotonna i chaotyczna. Potrzeba dużo samozaparcia żeby doczytać do końca, a wszystko po to by się rozczarować i...

Na początku absolutnie mi nie podeszła, czytałam tylko "na upartego". Kolejna sobie książeczka z wehikułem czasu. Jednak gdy bohater zaczyna stopniowo odkrywać prawdę przeszłości, książka staje się niesamowicie wciągająca.

Na początku absolutnie mi nie podeszła, czytałam tylko "na upartego". Kolejna sobie książeczka z wehikułem czasu. Jednak gdy bohater zaczyna stopniowo odkrywać prawdę przeszłości, książka staje się niesamowicie wciągająca.