Jesteśmy społecznością, która kocha książki

już od pierwszych rozdziałów, widząc w jakim kierunku zmierza fabuła, zaczęłam się zastanawiać, czy ta książka w ogóle powinna była powstać. może i powinna była – ale na tamtym etapie było na nią grubo za wcześnie, zarówno pod względem umiejętności „pisania reportażu” przez naszych dziennikarzy, jak i ich własnych pseudofilozoficznych przemyśleń i ocen, od których na nieszczęście roi się w najmniej oczekiwanych i stosownych momentach. przypuszczam, że tuż po tym kiedy wojna została niejako „podsumowana”, udziałem autorów stał się permanentny stan zawstydzenia na myśl o tym, że kiedykolwiek ujrzały one światło dzienne. podzieliłam książkę na dwie nierówne części. pierwsza, niestety większa część jest kompletnie niepotrzebna – panowie przepalają benzynę w tę i we wtę w poszukiwaniu tematów, które nie nadchodzą, a zamiast nich dostajemy właśnie wspomniane opinie i przemyślenia, z których najmniej rozsądne są chyba te, w których autorzy wielokrotnie podkreślają przyjazne nastawienie strony chorwackiej do zagranicznych obserwatorów tego konfliktu, w tym dla dziennikarzy, podczas gdy strona serbska poluje na prasę niczym na kaczki. jeśli większość ówczesnych przedstawicieli prasy tak myślała i tak tendencyjnie przedstawiała obraz tego konfliktu, jednoznacznie przypisując wszystko co złe Serbom, wówczas w ogóle nie dziwi los, który stał się udziałem autorów w części drugiej. w drugiej części panowie autorzy udają się na „terytorium wroga” do Serbskiej Krajiny (bo do tej pory byli na terytorium przyjaznym!) i nareszcie doświadczają na własnej skórze tego bardziej prawdziwego oblicza wojny, kiedy fałszywe i absurdalne oskarżenia i czyjeś autorytarne osądy zastępują prawdę obiektywną, a strach o własne życie wypełnia każdą minutę długiego oczekiwania. jednym z nielicznych jasnych punktów tej publikacji jest smutna i nareszcie trafna konstatacja, że strach nie jest największy pod gradem kul czy w obliczu bombardowania, ale wtedy, kiedy człowiek pewnego spokojnego, upalnego popołudnia zastanawia się już nawet nie czy, ale kiedy i w jaki sposób umrze. niemniej jeden jasny punkt to stanowczo za mało, chyba lepiej byłoby, gdyby panowie poprzestali na krótkich relacjach prasowych. i zdecydowanie mniej oceniali...