1. Kto rozbudził w Panu miłość do książek i jakie są najważniejsze książki Pana dzieciństwa?

Z miłością do książek to bym nie przesadzał – lubię dobrą lekturę, ale nie należę do osób, które czytają jedną książkę za drugą. Na pewno nie mogę porównywać się do mojej mamy, która naprawdę dużo czyta. Najważniejsze książki z dzieciństwa to chyba te, których jeszcze sam nie potrafiłem przeczytać. Pamiętam jednak doskonale swoją ekscytację, gdy tato czytał mi kolejne pozycje z serii książek Alfreda Szklarskiego o Tomku Wilmowskim.

2. Czy jest książka, której nigdy Pan nie zapomni?

Czy foka jest biała? Czesława Centkiewicza. Ten tytuł ciągnie się za mną do dzisiaj, za sprawą mojej mamy, która często wraca do tej pozycji w żartach. To była jedna z pierwszych lektur szkolnych, które czytałem i chyba trochę opornie mi szło – być może ze względu na wielostronicowe opisy północnych mórz skutych lodem, a może ze względu na temat: polowania na foki, morsy i inne zwierzęta.

3. Po jakie gatunki literackie sięga Pan najczęściej i dlaczego?

Nie mam ulubionych gatunków, chyba nawet trudno byłoby mi wymienić ulubionych autorów. Jeśli jakaś książka mnie zainteresuje, to po prostu po nią sięgam, ale też muszę się przyznać do tego, że zdarza mi się nie skończyć lektury, której czytanie nie sprawia mi przyjemności.

4. Czy jest książka, którą powinien Pan przeczytać, ale do dzisiaj leży nieprzeczytana i wywołuje wyrzuty sumienia?

Chyba nie mam tak, że fakt nieprzeczytania książki wywołuje u mnie wyrzuty sumienia. Mam na półce kilka książek, które na mnie czekają, ale na szczęście książki się nie starzeją!

5. Która książka Pana zdaniem zasługuje na miano Książki Roku 2018?

To trudne pytanie, bo w tym roku lubimyczytać.pl nominowało tyle świetnych pozycji, że właściwie odpowiedź wydaje się niemożliwa. Ponieważ jednak całe moje życie związane było ze sportem, a poza piłką nożną narciarstwo i góry to moje wielkie pasje, kibicuję lekturom, które pokazują, jak piękny i fascynujący jest ten świat: Artur Hajzer. Droga słonia Bartka Dobrocha, Kurtyka. Sztuka wolności autorstwa Bernadette McDonald czy TOPR. Żeby inni mogli przeżyć Beaty Sabały-Zielińskiej.

Przeczytaj wszystkie wywiady z cyklu „5 pytań do czytelnika”.

Bartosz Bosacki – rodowity poznaniak, piłkarz, były obrońca reprezentacji Polski. Debiutował w ekstraklasie w barwach Lecha Poznań w 1995 r. w meczu z Zagłębiem Lubin (2:2). Z Amicą Wronki zdobył Puchar Polski w 1999 i 2000 roku oraz Superpuchar Polski w 1999 roku. Sukces ten powtórzył w 2004 i 2009 roku z Lechem Poznań, dwukrotnie zdobywając krajowy Puchar i Superpuchar. W latach 2004–2006 był zawodnikiem 1. FC Nürnberg. W sezonie 2009/2010 jako kapitan Lecha sięgnął z tym klubem po mistrzostwo Polski. Piłkarzem tego klubu był do sezonu 2010/2011. W reprezentacji naszego kraju zadebiutował w 2002 r. Na Mistrzostwach Świata 2006 r. w grupowym meczu z Kostaryką (2:1) zdobył dwie bramki, czym zapewnił honorowe zwycięstwo polskiej reprezentacji. Były to jedyne bramki zdobyte przez polską reprezentację na tych mistrzostwach.