Agata Hącia

Agata Hącia lubi słowa, bawi się słowami, słowa ją fascynują. To widać w tej książce, a jej podejście udziela się czytelnikowi. Punktem wyjścia tych miniesejów są pytania zadawane przez słuchaczy radia, odpowiedzi jednak zwykle daleko wykraczają poza oryginalny problem. Hącia w czasie poszukiwań często dociera na zupełnie nieoczekiwania terytoria języka. Prowadzi nas w podróż po meandrach historii języka, udowadniając, że często to, co z oburzeniem uważamy za normę, wcale nią nie jest, nie było, albo wkrótce przestanie nią być. Jej rozważania często sięgają do prehistorii języka, czasów wczesnosłowiańskich, a nawet okresu indoeuropejskiego. Wszystko to z lekkością, poczuciem humoru, bez zaperzenia, a przede wszystkim z sympatią i wyrozumiałością dla współczesnych użytkowników polszczyzny. Osobną sprawą jest poziom edytorski książki. PWN już od dawna nie radzi sobie z redakcją i korektą swoich książek, jednak na paradoks zakrawa tak niechlujne wydanie książki poświęconej poprawności językowej. W tekście aż roi się od literówek, niepotrzebnych spacji i wyrazów połączonych, pozbawionych spacji (problemy te pojawiają się w e-booku, nie pomaga nawet przełączenie na czcionkę wydawcy. Wersji papierowej nie widziałem, być może tam tego problemu nie ma). Jak widać taka "nowa tradycja" tego wydawnictwa, głęboko się zastanowię, zanim ponownie kupię nietanie przecież książki wydawane przez PWN.