Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby się tak rozsądnie zastanowić, to większość bajań o tym, gdy ktoś rzecze, jakie życie jest ,,złe'', dlatego wsiąkam w krainę wyobraźni, by uciec od rzeczywistości - nie zdaje sobie sprawy, jakim kłamstwem pozostaje u samej podstawy to zagadnienie. Jak można uciec od czegoś, co posiadasz? Jak niby chcesz uniknąć konfrontacji z rzeczywistością? Martwią mnie tanie sentymenty w tego rodzaju opowieściach - ci bohaterowie chcą unikać realnych światów, a nawet Dostojewski w ,,Białych nocach'' zauważył, że nie można poświęcać swojej energii wyłącznie obrazkom w pamięci, gdyż prowadziłoby to do okropnej samotności człowieka. Sam uważam, że nie warto uciekać od marzeń i wewnętrznej świątyni, ale nie można odciąć się od tego, co zwiemy życiem - prowadziłoby to do licznych patologii (niekoniecznie umysłowych). Ucieczki w świat fantazji przeważnie nie mają szczęśliwego zakończenia (znacie jakieś z fascynującym finałem?),dlatego kolejna opowieść, jakie życie jest ,,złe'' zaczyna przyprawiać o mdłości.