Adiunkt w Instytucie Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, interesuje się dziejami prasy ilustrowanej, obyczaju, kultury popularnej i konsumeryzmu. Prowadzi zajęcia z historii kultury ujętej z perspektywy obrazu. Publikowała przede wszystkim w "Lampie" i w "Dialogu", gdzie obecnie redaguje dział dramaturgii polskiej.
Autorki "Obyczajów polskich" zebrały zjawiska nowe lub charakterystyczne dla dwudziestego wieku. Telewizja, rozwód, kremacja, feminizm i wiele, wiele wiele innych opisane zostały w oparciu o liczne dwudziestowieczne teksty kultury. To ciekawa lektura, zwłaszcza, że autorki dysponują szeroką wiedzą, a przywoływane przez nie wydarzenia, pomimo tego, że nie tak dawne, często już wypadły ze zbiorowej pamięci i świadomości. Szkoda jedynie, że niektóre hasła opisane zostały z drażniącym zacięciem ideologicznym.
Czas się chyba przyzwyczaić, że w zbiorze opowiadań z reguły można trafić na kilka ciekawych i większość przeciętnych ze sporymi predyspozycjami do "nudne". Tym bardziej, że zadany temat daje dość ograniczone pole do popisu, więc trzeba mieć naprawdę dużą wyobraźnie i bardzo lekkie pióro, żeby sprostać. Inaczej powstają jakieś wydumane gnioty, których niestety w tym zbiorku nie brakuje. Plus tego typu pozycji jest jeden - nie trzeba się czytać bez przerwy, można sobie tę "przyjemność" dawkować po jednym i odkładać bez tracenia wątku. Mi lektura całości zajęła jakieś pół roku, co oznacza, że nic mnie w niej nie zainteresowało na tyle, żeby zintensyfikować częstotliwość.