Maria Corti

Powieść historyczna traktująca o oblężeniu przez Turków miasta Otranto w Królestwie Neapolu, w 1480 roku. Napisana bez silenia się na stylizację językową, ale za to ciekawie skonstruowaną, bowiem losy obrońców, z racji tragicznego finału określanych później męczennikami, poznajemy z perspektywy kolejnych postaci, w każdym rozdziale innej, przy czym w zasadzie dany rozdział wyczerpuje epizod głównego jego bohatera, a następnie, któraś z postaci drugoplanowych staje się główną i opowieść toczy się nadal, bądź najpierw wraca w przeszłość by z innej strony ujrzeć przeznaczenie obrońców, ich postawę, heroizm w obliczu ciężkiej próby, ale też pokorę i stoicyzm z jakim przyjmują swój los. Można jak niektórzy doszukiwać się tam chrześcijańskiego przesłania, bo wszak to książka o męczennikach za wiarę, ale dla mnie raczej był to obraz prostych ludzi z południa Italii, z samego obcasa włoskiego buta. Ich spojrzenie na życie, postawa, zaciętość, prostolinijność pozwalająca godzić się z okrutnym losem i własnymi słabościami, autorka kontrastuje z możnymi tego świata, obcymi żołnierzami, szlachcicami, szczególnie w ostatnim fragmencie, swoistym epilogu uświęcającym męczeńską postawę, ale i podważającą jej zasadność. I taką interpretacją wskazuje motto zaczerpnięte z wiersza Pablo Nerudy, umieszczone przez autorkę jak drogowskaz. Bardzo to sprawnie napisana powieść, którą czyta się szybko, a która pozwala poczuć więź z bohaterami, wzruszyć się ich losem i zachwycić charakterem. Ta książka to mój początek z czarną serią PIWowską, bardzo udany i zamierzam kontynuować odkrywania wydanych w niej takich godnych lektury tytułów.