Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna lektura. Spotkanie z prawdą o życiu takich, jak my ludzi (w znaczeniu - nie aniołów) jest bardzo dające do myślenia i pobudzające w wierze. Książeczkę tą dostałem od znajomej na imieniny (o ile pamiętam) bodajże w 1994 roku. Od tej lektury zaczęło się moje odkrywanie daru powołania kapłańskiego. Uważam, że na dzisiejsze czasy - jak niektórzy nazywają - "nocy Kościoła" czytanie i przemyśliwanie o konkretnych postaciach świętych może stać się niezwykle silnym światłem na szlaku wiary i swoistym dowodem, że nie umarł Bóg kiedyś, nie umarł Kościół kiedyś (choć przecież wielu z nich nie żyło jedynie w jakichś "cukierkowych" czasach, ale i w czasach prześladowań i kryzysów),a więc i pobudką do spotkania z żywym Bogiem i Jego Kościołem dziś i do końca świata. Jeden szczegół z książki. Choć minęło tak wiele lat, do dziś pamiętam, że wątkiem, który poruszył mnie najbardziej, było czytanie o świętych, którzy prowadząc światowe życie, a nawet będąc w związkach małżeńskich, byli w stanie porzucić świat wraz z jego mentalności, aby mocno zwrócić się do Boga (nawrócić się),a nawet złożyć śluby i wstąpić do zakonów. To był dla mnie, jako młodego wtedy człowieka, swoisty szok: "Jak tak można?! Co za moc wiary?" Dlatego to poruszenie, wrażenie pamiętam do dziś, choć od lektury upłynęło bez mała 30 lat.