Podejrzewam również, że ułatwilibyśmy sobie trochę życie, gdybyśmy nie traktowali siebie samych tak poważnie. (...) nabraliśmy przekonania, że nasze życie liczy się bardziej, niż być może rzeczywiście się ono liczy. Wydaje mi się, że nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo nas ono stresuje i krępuje. Przejmujemy się drobiazgami, analizujemy uporczywie drugorzędne zdarzenia i walczymy o dokonanie „właściwych” wyborów, tak jakby rzeczywiście zależało od tego coś bardzo ważnego. Lub, odwrotnie, godzimy się z tym, że w szerszej perspektywie nic, co robimy, nie liczy się aż tak bardzo. Jesteśmy maleńkimi, pozbawionymi znaczenia stworzeniami na przypominającej łepek od szpilki planecie, jednym ziarenku piasku na kosmicznej plaży. Cóż znaczy te błahe dwadzieścia osiem tysięcy dni przeciętnego ludzkiego życia w kosmicznym dramacie nieskończenie olbrzymiego, majestatycznego i rozszerzającego się wszechświata, który liczy już sobie niemal czternaście miliardów lat. Świadomość tego wszystkiego prawdopodobnie powinna nas uczyć pokory, a nawet trochę przerażać. Kiedy jednak naprawdę się z nią zmierzymy, może się okazać bardzo wyzwalająca. Może uwolnić nas od brzemienia wysokiego mniemania o sobie i z pewnością sprawi, że niebezpieczeństwo rezygnacji z kontroli, której nigdy nie sprawowaliśmy, wyda się dużo mniej przerażające. Musimy mieć trochę więcej zaufania do życia i siebie samych i raczej patrzeć na rozwój wypadków, niż przez cały czas próbować nimi sterować.
Podejrzewam również, że ułatwilibyśmy sobie trochę życie, gdybyśmy nie traktowali siebie samych tak poważnie. (...) nabraliśmy przekonania, ...
Rozwiń Zwiń
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
