W tej niewielkiej książeczce autorka dokonuje rewolucyjnego (i rewelacyjnego) odwrócenia znaczenia i istotności pojęć, teorii i przyzwyczajeń, które towarzyszą nam na co dzień, znajdując filozoficzny, metafizyczny wręcz, wymiar istotności spraw przyziemnych, takich jak jedzenie, pranie, trwanie z innymi czy nawet miesiączkowanie. Tytułowe błony umysłu są jak warstwy cebuli, którymi się otoczyliśmy w naszym życiu społecznym, utartych tradycjach czy kulturowych nakazach. Jolanta Brach-Czaina bierze je i chwyta pojedynczo, zaczynając od najbłahszych spraw i nadając im inny, nowy, kontekst tłumaczy nam, że są to kwestie o wiele istotniejsze w swoim uniwersalnym znaczeniu, niż te o które zwykliśmy toczyć spory. Pod tym względem jest to książka rewolucyjna oraz na swój sposób terapeutyczna, bo raz, że pozwala nam czytelnikom zmienić swój punkt widzenia na siebie samego, ale dwa, dlatego że dzięki temu może przyczynić się do zmiany naszych powszechnych praktyk, a tym samym (co mam wrażenie jednak było ambicją autorki) do uratowania tego świata dla nas i dla wszelkich Innych.

W tej niewielkiej książeczce autorka dokonuje rewolucyjnego (i rewelacyjnego) odwrócenia znaczenia i istotności pojęć, teorii i przyzwyczajeń, które towarzyszą nam na co dzień, znajdując filozoficzny, metafizyczny wręcz, wymiar istotności spraw przyziemnych, takich jak jedzenie, pranie, trwanie z innymi czy nawet miesiączkowanie. Tytułowe błony umysłu są jak warstwy cebuli,...

uważność oraz esencja człowieczeństwa. Bardzo polecam!

uważność oraz esencja człowieczeństwa. Bardzo polecam!

Trudno ocenić mi tę pozycję, bo z jednej strony bardzo TAK, z drugiej zaś zdecydowanie NIE. Ocena 5/10 wydawałaby się salomonowym rozwiązaniem.

Zacznę od tego, co jest dla mnie NIE.
To nie jest książka do poduszki, co jest moim domyślnym trybem konsumpcji literatury. Autorka, znać osoba światła i lotna w meandrach filozoficznych, posługuje się taką ilością odwołań, dygresji i odniesień, że się zwyczajnie gubiłem nie raz i nie dwa. Przeskakiwałem całe rozdziały, nie mogąc przez nie przebrnąć. Może to moja swoista niechęć do roślin, do których autorka odwołuje się na każdym kroku? Może to jest ta metafora, której nie potrafię rozgryźć? Dość, że po dwóch próbach dalsze opowieści o kwiatach omijałem szerokim łukiem.

Co mnie natomiast zachwyciło, to opowieści o „bycie codziennym”. Te fragmenty o zakamarkach i dotyku były cudowne. Ten drugi wątek jest mi szczególnie bliski, popełniwszy samemu tekst o zanikaniu dotyku we współczesnym świecie. Pani Joanna tworzy intrygujące światy codzienności, do których po cichu wprowadza filozofię, byt i świadomość. Trudno potem jest pozbyć się tej trójki z tysięcy drobnych okruchów przyziemności, pośród których błyszczą diamenty wspaniałości.

I za to dorzucę jedną gwiazdkę.

Trudno ocenić mi tę pozycję, bo z jednej strony bardzo TAK, z drugiej zaś zdecydowanie NIE. Ocena 5/10 wydawałaby się salomonowym rozwiązaniem.

Zacznę od tego, co jest dla mnie NIE.
To nie jest książka do poduszki, co jest moim domyślnym trybem konsumpcji literatury. Autorka, znać osoba światła i lotna w meandrach filozoficznych, posługuje się taką ilością odwołań,...

Polecam z całego serca tę malutką rozmiarem, ale gęstą od znaczeń i refleksji książeczkę Jolanty, córki Ireny, wnuczki Bronisławy, prawnuczki Ludwiki. „Błony umysłu” nienachalnie, choć intensywnie, zachęcają nas do przyjrzenia się od innej strony naszemu istnieniu, naszemu istnieniu w świecie i w samych sobie.
„Zapatrzeni w szybkie zmiany, ufając tylko temu, co się żywo rusza, w gruncie rzeczy skazujemy się na migotanie” - pisze autorka, zwracając uwagę na „dynamikę bezruchu”, który, według niej, jest nam niezbędny, by poczuć siebie i świat. Zatrzymać się. Wsłuchać. Wczuć. Być.

Polecam z całego serca tę malutką rozmiarem, ale gęstą od znaczeń i refleksji książeczkę Jolanty, córki Ireny, wnuczki Bronisławy, prawnuczki Ludwiki. „Błony umysłu” nienachalnie, choć intensywnie, zachęcają nas do przyjrzenia się od innej strony naszemu istnieniu, naszemu istnieniu w świecie i w samych sobie.
„Zapatrzeni w szybkie zmiany, ufając tylko temu, co się żywo...

Błony umysłu i Szczeliny istnienia - dwie pozycje do podczytywania pomiędzy*.
Każde zdanie to esencja - trudno mi nawet czytać dłużej niż kilka stron, bo za dużo przemyśleń kiełkuje w głowie.
Mistyka codzienności. Nudne rytuały domowe jako zalążek filozoficznej zadumy. Jolanta Brach-Czaina pochyla się nad tym, czym mój rozpędzony niecierpliwością umysł zwykle gardzi, w ciągłym poszukiwaniu silniejszych bodźców. A to przecież przez tytułowe szczeliny dobija się życie, w całej swojej pełni. "There is a crack in everything" - śpiewał Cohen - "that's how the light gets in".
Filozofia uprawiana w przestrzeniach pośrednich. Kiedyś wydawało mi się, że do medytowania i filozofowania trzeba mieć co najmniej własną grotę w cichej lokalizacji. Po dwóch dekadach macierzyństwa wiem, że bujna refleksja egzystencjalna może zakwitnąć nawet w myślach boleśnie urywanych okrzykiem "Mama, kupę!".
Te książki są idealne do pielęgnowania zadumy nad drobiazgiem i kontemplowania szarości codzienności. Zadrukowane po brzegi (moje ekoserce cieszą bardzo wąskie marginesy). Do tego mały format - mieszczą się w kieszeni kurtki, można więc śmiało sięgać podczas stania w kolejce do lidlowej kasy. Nie ważą prawie nic. Praktycznie nie zajmują miejsca w torbie. Wpasują się w każdą szczelinę.

Błony umysłu i Szczeliny istnienia - dwie pozycje do podczytywania pomiędzy*.
Każde zdanie to esencja - trudno mi nawet czytać dłużej niż kilka stron, bo za dużo przemyśleń kiełkuje w głowie.
Mistyka codzienności. Nudne rytuały domowe jako zalążek filozoficznej zadumy. Jolanta Brach-Czaina pochyla się nad tym, czym mój rozpędzony niecierpliwością umysł zwykle gardzi, w...

Nierówne są to błony. Niektóre piękne, eteryczne i zachwycające, inne nieco przeciągnięte, sztucznie pogrubione. Niemniej nie mogłam się oderwać i zachłannie przenikałam do kolejnej.

"Jeśli świat ma stronę subtelną, to po tej stronie kwitną wrzosy." A błona o malwach- cudo!

Nierówne są to błony. Niektóre piękne, eteryczne i zachwycające, inne nieco przeciągnięte, sztucznie pogrubione. Niemniej nie mogłam się oderwać i zachłannie przenikałam do kolejnej.

"Jeśli świat ma stronę subtelną, to po tej stronie kwitną wrzosy." A błona o malwach- cudo!

To książka do położenia na nocnym stoliku i podczytywaniu fragmentami , jak tomik wierszy. Po pierwszym czytaniu najbardziej zapadła mi w pamięć opowieść(?) pt. "S".

To książka do położenia na nocnym stoliku i podczytywaniu fragmentami , jak tomik wierszy. Po pierwszym czytaniu najbardziej zapadła mi w pamięć opowieść(?) pt. "S".

Filozoficzne zapiski o codzienności, życiu, ciele, umyśle.

Filozoficzne zapiski o codzienności, życiu, ciele, umyśle.

Chyba jestem osobą zbyt mocno stąpającą po ziemi na taką książkę. Nie oceniam, ale nie dam rady czytać dalej

Chyba jestem osobą zbyt mocno stąpającą po ziemi na taką książkę. Nie oceniam, ale nie dam rady czytać dalej

Czytanie książki Błony umysłu ma w sobie coś z medytacji. Każde zdanie, każdy fragment jest jak element układanki, dla której trzeba znaleźć miejsce w większym obrazku. A jak wiadomo układanie puzzli wymaga czasu, szczególnie z tysiącem elementów, z tych trudnych zdjęć, na których znajduje się niebo albo woda.

Życie jest taką układanką, trudno zaprzeczyć, najtrudniejszą ze wszystkich dostępnych. Na jej ułożenie mamy jakiś czas, wiele lat, choć jedni mają dużo więcej, a niektórzy mniej. Jednym znajdowanie kolejnych elementów idzie lepiej, innym słabiej. Różnie bywa.

🧠 Filozofia zmysłowości

Jolanta Brach-Czaina rozumie to wszystko i zwraca uwagę na rzeczy niewidoczne na pierwszy rzut oka, o których wiemy, że są, ale o nich zapominamy, jak powietrze, czy cielesne, wewnętrzne procesy, jak trawienie. Brach-Czaina jest zwolenniczką zmysłowej filozofii, albo filozofii zmysłowości, czyli skupienia się na cielesności, czułości dla swojego ciała, dotyku w realu, świadomości i autorefleksji.

W czasach metawersów internetowych, bazujących głównie na doznaniach wzrokowych, takie realistyczne podejście to rzadkość. Filozofka pisze o tym, że to my sami sobie kreujemy świat zewnętrzny w głowie. To my sami sprawiamy, że zauważamy akurat to, a nie coś innego. Tylko ładniej o tym pisze i bardziej przekonująco.

🧠 Złuszczanie ku odnowie

Autorka poszerza zasób pojęć abstrakcyjnych i kojarzy je z codziennością, np. pisze o podejmowaniu decyzji i porównuje to do lizania lodów. Albo opisuje wypadek samochodowy z punktu widzenia filozofa, który nie tylko w nim uczestniczy, ale na dodatek go powoduje.

Ostatni tekst, o konieczności poddania się bolesnemu procesowi złuszczania przestarzałych nawyków i przekonań (to te tytułowe błony umysłu) to perełka. Tak. Każdy powinien co jakiś czas wchodzić do szafy swojego umysłu i wyrzucać z niej rzeczy, które się zniszczyły, zestarzały, czy są już zwyczajnie za małe.

I warto to robić, bo te przestarzałe błony umysłu zwyczajnie ograniczają nasz potencjał.

🧠 Mała – wielka książka

Jolanta Brach-Czaina napisała teksty, które stworzyły małą – wielką książkę. Błony umysłu koją czytelnika, uspokajają i wiodą go w dawno nie odwiedzane (o ile w ogóle) zakątki swojego wnętrza. Filozofka zachęca do czułości wobec siebie i przypomina, że wiele zależy od tego, o czym zapominamy. Warto więc sobie o tym przypomnieć.

Czytanie książki Błony umysłu ma w sobie coś z medytacji. Każde zdanie, każdy fragment jest jak element układanki, dla której trzeba znaleźć miejsce w większym obrazku. A jak wiadomo układanie puzzli wymaga czasu, szczególnie z tysiącem elementów, z tych trudnych zdjęć, na których znajduje się niebo albo woda.

Życie jest taką układanką, trudno zaprzeczyć, najtrudniejszą...