Najnowsze artykuły
ArtykułyFestiwal Literatury Azjatyckiej w Warszawie – listopadowe wydarzenie pełne kulturalnych atrakcji
4
ArtykułyZmarł jeden z najważniejszych arabskich pisarzy. Mówił o sobie jako o „Palestyńczyku z wyboru”
2
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Cicha lokatorka” Clémence Michallon1
ArtykułyWybrano debiut roku. Nagroda Literacka im. Witolda Gombrowicza dla Grzegorza Bogdała
1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC- Patronat LC
Cholerna cisza Philipphe Vigand 
Bardzo ciekawa książka. Spojrzenie na osoby niepełnosprawne w ich punktu widzenia oraz z punktu widzenia ich najbliższych jest bardzo ciekawym podejściem. Ukazana bezduszność lekarzy i pielęgniarek w szpitalach oraz pokazanie, że nawet ktoś sparaliżowany może sprawnie myśleć i wciąż jest "pełnowartościowym" człowiekiem jest niezwykle inspirujące. Pokazuje to jak wiele jeszcze można zrobić dla takich osób i nie wolno ich skreślać tylko dlatego, że nie chodzą o własnych siłach i nie mówią. Pokazanie zarówno chwil radości jak i słabości potęguje prawdziwość tej pozycji. Zwłaszcza w wydaniu Stephane, żony chorego. Nie udaje ona, że "wszystko jest pięknie", nie udaje, że nie jest zmęczona i czasami zniechęcona. Uważam, że jest to bardzo wartościowa książka dla osób chcących zrozumieć osoby niepełnosprawne i ich rodziny. Zawiera ona wiele wskazówek jak pomagać lepiej.
Cholerna cisza Philipphe Vigand
Książka czytana przeze mnie 10 lat temu, wtedy chyba do mnie nie trafiła.
Teraz przeczytałam ponownie i... jestem zachwycona, choć łatwa lektura, to to nie jest.
Pierwszą część, napisał Philippe, dotknięty bardzo rzadką przypadłością -Locked-in syndrom. 33-letni, zdrowy mężczyzna, z dnia na dzień staje się kompletnie zależny fizycznie od otoczenia.Komunikuje się jedynie za pomocą mrugnięć. Philippe opisuje, jak choroba zmieniła jego relacje z rodziną oraz przyjaciółmi. Jest również bardzo wnikliwym obserwatorem osób go otaczających. Z dużą dozą humoru opisuje zachowania znajomych w obliczu jego choroby.
Drugą część książki napisała jego żona Stephane. Ta część jest, jak dla mnie, mniej optymistyczna. Stephane opisuje swoją codzienną walkę o... utrzymanie rodziny, o zapewnienie niezbędnej opieki swojemu choremu mężowi, o to by ludzie traktowali go jak myślącego i czującego człowieka, a nie jak rzecz. Tak, ta kobieta to prawdziwy wojownik walczący o ukochaną osobę, a jej siłą jest miłość.
Co mnie, osobiście dała ta książka? Bardzo wiele! Sama jestem osobą niepełnosprawną i często miewam chwile zwątpienia. Jednak po tej lekturze, doceniam to, jak dużo mam. Mogę poruszać się "samodzielnie" z pomocą wózka, jeść, rozmawiać, czy napisać właśnie TEN tekst. Tak, tak, mam bardzo wiele...
