Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyż może być coś piękniejszego niż wybuchająca kwieciem i tryskająca żywą zielenią wiosna? Czy może być coś urokliwszego niż przyroda budząca się do życia po miesiącach zimowego letargu? Czy wiosna może w ogóle przywoływać inne emocje niż radość i entuzjazm? Jeśli odważycie się wkroczyć do lasu osnutego tajemniczą aurą zrodzoną z talentu Emilii Dziubak, i rozejrzycie się uważnie w jego podszyciu to dostrzeżecie małą postać, która sunie przez dąbrowę z marsową miną, złorzecząc każdemu przejawowi wiosennego przebudzenia. Jeśli nadstawicie uszu usłyszycie też ponure odburkiwanie niosące się z leśnej ścieżki, a wydobywające się wykrzywionych złością ust Mila. Jeśli zaś spodziewacie się, że przypadkowe spotkanie tych dwojga tkwiących w marazmie istot otuli świat mgłą smutku, to… nie martwcie się, bo po burzy zawsze wychodzi słońce. I także dla Szpinakowej Staruszki tonącej w odmętach żałoby oraz pogrążonego w smutku chłopca wychynie ono spomiędzy młodych dębowych liści, oświetlając ich twarze uśmiechem i oferując akceptację dla ich niełatwych emocji. Historia stworzona przez Martina Widmarka i Emmę Karinsdotter nie wywołała u mnie łomotania czytelniczego serca i tęsknoty zachęcającej do powrotu do niej. Dobrze było ją poznać i rozważyć płynące z niej przesłanie, lecz zabrakło mi w niej tego nieuchwytnego pierwiastka, który wzbudza zachwyt. Prawdziwą siłą „Szpinakowej Staruszki” są bajeczne ilustracje Emilii Dziubak. Są w nich skryte i niezwykłe piękno i mrok, otacza je tajemnica i tętniąca wręcz miłość do natury. Nasycone wszystkimi kolorami zieleni podkreślają płynącą z opowieści nadzieję dla każdego strapionego serca. To jest opowieść wiosenna, więc tak jak każda nadchodząca po zimie wiosna sprawia, że czyjś świat staje się trochę przyjemniejszy i łatwiejszy. Zachęcam Was, abyście sami sprawdzili czy w czasie tej lektury serce zadrży Wam bardziej.