Agnieszka Kowalska

Bardzo, przebardzo mi się podoba, nawet się nie spodziewałam, że tak mi się spodoba! Nie jestem fanką designu jako takiego, raczej malarstwa, docenię też rzeźbę i instalację artystyczną, ale już np. architektura i przedmioty kompletnie mnie nie interesują. Warto te szkice/projekty potraktować jako obrazy, grafiki, plakaty, wtedy można się nimi zachwycić, ja się zachwyciłam bardzo i odkryłam nowe pole dla swojego uwielbienia piękna. Warto zwrócić uwagę na format wydania, nietypowy, taki niewysoki, a bardzo długi, od razu skojarzyło mi się z jamnikiem. Styl taki PRL-owski, bardzo wyszukany i przemyślany, gdyby ktokolwiek sądził inaczej. Papier matowy, dobrej jakości, przyjemnie i wygodnie się ogląda/czyta. Miałam frajdę z odkrywania nowych stylów, sposobu przekazu, łączenia liter i obrazów i zupełnie nowych dla mnie artystów! Książka to przegląd ostatnich stu lat, oglądam z niedowierzaniem prace z roku 1930 (stylizowane) i te z teraz i nie widzę zasadniczej różnicy, są świetne! To na pewno nie zniechęci młodych "adeptów sztuki" lub jej miłośników, prace wykonali bowiem współcześni artyści. Takie instagramowe bym powiedziała, sugestywne w swojej formie. Bardzo podoba mi się twórczość Edwarda Bąka, zwłaszcza "Orły" i "Ołówek Polonia", charakteryzuje je duża prostota, ale i wymowność, zawierają też w sobie sporą nutę poczucia humoru, jak ja lubię takich artystów! Iwona Chmielewska pokazała mi, antypatriotce, że Polska Walcząca faktycznie miała kiedyś sens i coś znaczyła, że to, że teraz można się na nią nadziać na klacie rozbieranego po imprezie w klubie Sebixa o niczym nie świadczy. No, chyba, że o Sebixie. Chmielewska pokazała mi Polskę szarą, smutną, inną. Piękną kreską mi ją pokazała. Robert Czajka jest bardzo ostry w swoich grafikach, cudowne! Agata Dudek pokazała swoją wyobraźnię poprzez dziwne zwierzęta, bardzo to do mnie trafia, używa ona niesamowicie ciekawych form. Prace Emilii Dziubak nazwałabym malarstwem totalnym, pociągnięcia pędzla są magiczne (jakkolwiek powstały, płótno, grafika, dzisiaj to już nie ma znaczenia, sztuka co sztuka i nie ma co się ograniczać). Woldańska-Płocińska na koniec mnie wzrusza, zachwyca, jak ja lubię takie małe śmieszne i złośliwe zwierzątka, które generalnie mają głębszy przekaz! Brawa, tacy artyści udowadniają, że komizm może nieść ze sobą wartość, a nie być tylko elementem kultury niskiej. Wyzwanie czytelnicze LC czerwiec 2021: Przeczytam książkę z ilustracjami lub zdjęciami (27).